Lekker zomers weer, een geweldige sfeer, 11 podia en talloze bands: Academica Big Rivers 2010 is weer losgebarsten in de Dordtse binnenstad. Met regionale, nationale en internationale bands in alle mogelijke vormen, maten en stijlen en een gezellig Mardi Gras-tintje is Big Rivers ook dit jaar weer een groot succes. En 3VOOR12/Drechtsteden is er natuurlijk ook weer bij.
De derde en alweer laatste dag van Big Rivers heeft wederom een bomvol programma. Op het doorzichtige podium op de Kalkhaven speelt even na 16:00 uur de band de Bazzookas, een samenwerking tussen de skaband The Palookas en zanger Bazz van VanKatoen. Het staat goed vol voor het podium en het feest barst al los bij het intro, voordat de band goed en wel op het podium is geïnstalleerd. Het podium lijkt bijna te klein voor de 8-koppige Nederskaband, maar het past. Net. Als de Bazzookas echt beginnen te spelen, wordt er overal gedanst en is iedereen de kater van die ochtend spontaan kwijt. De vrolijke, enthousiaste ska benadrukt de zon nog even flink en Dordt is wakker. Gelijk al laat zanger Bazz zijn frontmankwaliteiten zien, door te beweren dat hij na het optreden de haven in duikt. Wie er met hem mee gaat, wil hij weten. De animo is niet erg groot, de meeste mensen hebben de dode brasem al zien drijven pal naast het podium. Bazz maakt zich niet ongerust, zijn blik zegt dat hij iedereen toch wel het water in zal krijgen. Eigenlijk hebben de Bazzookas niet één, maar twee frontmannen. Gitarist/zanger Charles Dons weet het publiek net zo makkelijk te bewerken als Bazz. Hij is echter iets minder mobiel met zijn gitaar en kan dus niet, zoals Bazz, het publiek in banjeren om mensen mee te laten zingen of aan te spreken op het feit dat - sympathiek als hij is - ze stinken. Uiteindelijk komt Charles daardoor ook goed weg, want aan het einde van het optreden wikkelt Bazz zijn microfoon in een plastic zak en duikt inderdaad de haven in, gevolgd door een flink aantal stiekem toch wel enthousiaste toeschouwers. Vanuit het water gaat de plastic zak weer van de microfoon en Bazz zingt al zwemmend verder. Als de band de laatste akkoorden aanslaat, klimt Bazz druipend op de kant, de dode brasem alleen achterlatend. De Bazzookas waren in Dordrecht en dat zullen we weten!
Op het Scheffersplein verschijnt even later een levende legende. De Nederlandse Bob Dylan wordt hij wel genoemd, de Eindhovense Herman George van Loenhout. Of Armand, zoals hij zichzelf noemt. In 1967 brak hij door met het nummer “Ben ik te Min”, wat hem definitief een protestzanger maakte. Een protestzanger met een hele dikke knipoog, zo blijkt ook weer op Big Rivers. “Ik word later niet gecremeerd, maar per gram verkocht in de betere coffeeshops,” grapt Armand. Daarmee vat hij zijn reputatie ook wel goed samen. Tussen alle nummers door komen er vooral veel drugsverhalen voorbij, die de helft van de tijd niet te volgen zijn. Iets met een kleurenpen, Henk Wijngaard en hasjiesj. En een heel alfabet met rijmpjes die zonder enige uitzondering over drugs gaan. Als hij dan echter weer gaat spelen, laat de enige echte overgebleven hippie van Nederland wel weer horen waarom hij toch nog steeds zo populair is. En ondanks het feit dat niemand Armand nog 100% serieus kan en wil nemen, lijkt het aanwezige publiek toch best nog wel onder de indruk. Als hij dan eindelijk “Ben ik te Min” speelt, na een serie hilarische quasi-Engelstalige Sinterklaasliedjes, blijkt dat deze hit na ruim 40 jaar nog steeds een evergreen is. En dat maakt Armand toch wel weer een held.
Over helden gesproken; Bob Geldof was met zijn Live Aid in 1985 voor velen ook een held. Dit benefietconcert voor de hongersnood in Ethiopië bracht veel geld op en was daarnaast voor onder andere U2 ook goed voor een definitieve doorbraak. Naast Live Aid is Bob Geldof vooral bekend als frontman van de band The Boomtown Rats. Deze zelfde Boomtown Rats sluiten dit jaar Big Rivers af. Eén groot nadeel: Bob Geldof speelt niet meer mee. Desondanks trekt de band zeer veel publiek, allemaal hopend op die ene enorme hit die iedereen kent. Een stevig rockgeluid komt van het podium op het Statenplein af, waar de decibelmeter ongetwijfeld overuren draait. The Boomtown Rats weten hoe ze moeten spelen en de zang wordt ook zonder Geldof prima opgevangen, maar na niet al te lang wordt pijnlijk duidelijk dat het eigenlijk gewoon iets te oude mannen zijn die nog proberen om een slaatje te slaan uit successen uit vervlogen tijden. De flair en het extravagante randje die alles overlevende bands als The Rolling Stones en The Eagles altijd overeind hebben gehouden, missen The Boomtown Rats. Dit alles wordt even vergeten als daar inderdaad die hit “I Don't Like Mondays” voorbij komt, maar een legendarische afsluiter is het geenszins.
En daarmee is Academica Big Rivers zo goed als ten einde. Het enige wat nog rest, is de afterparty. Vooral voor hen die de volgende dag niet hoeven te werken. Het gros van de mensen verlaat de Dordtse binnenstad op zijn gemak, voldaan en tevreden glimlachend. Big Rivers heeft ook dit jaar weer bewezen het gezelligste feest van Nederland te zijn. Op naar volgend jaar!