Anathema speelde niet voor het eerst in Bibelot. In 2007 speelde de band in de Dordtse poptempel ook al de sterren van de hemel. Toen werd het voorprogramma nog verzorgd door het Dordtse Footfalls. Deze keer was The Wounded naar Dordrecht afgereisd.
Het is traditie dat in Bibelot het voorprogramma voor hooguit honderd man staat te spelen. Vaak lijkt het of men in de Drechtsteden louter geïnteresseerd is in de hoofdact. Dit keer leek het echter anders. Vanuit misschien wel de langste wachtrij in de geschiedenis van Bibelot stroomde het publiek naar binnen om daar tot de conclusie te komen dat het vrijwel onmogelijk ging worden om nog een beetje in de buurt van het podium te komen. The Wounded was dan ook geen lokale, vrij onbekende band. Een groot deel van het publiek leek de teksten uit het hoofd te kennen en zong dan ook mee, hetzij voorzichtig. Deze gothic-rockband uit Emmen bracht liedjes zoals de hoofdact van de avond die ook kan schrijven: Van mooie, rustige partijen uit het niets ontploffend in een jammerklank van gitaren, ondersteund door stevige drumpartijen en een krachtige zang. Na verloop van tijd begon de muziek echter wat eentonig en haast voorspelbaar te worden. De show die de band gaf liet ook enigszins te wensen over. Zanger/gitarist Marco van de Velde, demonstratief op de hoek van het podium gestationeerd in plaats van in het midden, wist wel houding te geven aan de muziek maar wist de aandacht niet echt op zich te vestigen. De rest van de band leek ook te geconcentreerd op hun spel om wat op het podium te bewegen, buiten zo nu en dan licht met de haren te wapperen. Desalniettemin kon The Wounded rekenen op een warm applaus na afloop van de show.
Toen de muziek in de zaal wegdraaide en het licht dimde, keek iedereen verwachtingsvol naar het podium. Het enige wat op dat moment echter minutenlang te zien was, was een duidelijk met overgewicht kampende roadie met een zaklamp, die verwoed naar iets op zoek leek te zijn. De muziek werd weer aangezet en het publiek keek teleurgesteld vanwege het feit dat hun geduld nog even op de proef werd gesteld. Toen de muziek later weer wegdraaide, leek het weer even stil te blijven. Die stilte veranderde echter al snel in een daverend applaus toen de band rondom de gebroeders Cavanagh het podium op kwam.
Anathema leek er zin in te hebben en zette vol enthousiasme het eerste nummer in. Direct kwam de professionaliteit van de band naar boven. Het geluid was – zeker voor Bibelot – subliem en vanaf de eerste noot liet zanger/gitarist Vincent Cavanagh zien dat hij terecht de frontman van de band is. Ook zijn broers, bassist Jamie en leadgitarist Daniel, toonden direct hun (show)kwaliteiten. Daniel door over het hele podium rond te banjeren tijdens zijn solo’s, Jamie juist weer door zijn rustige houding.
Op 31 mei komt het nieuwe album uit, getiteld “We’re Here Because We’re Here”. Anathema gaf Bibelot vast een voorproefje door zeer veel nieuwe nummers te spelen. Het was duidelijk dat het nieuwe album erg rustig gaat worden, met vooral prachtige melodiën en subtiele zang van Vincent Cavanagh, zo nu en dan ondersteund door zangeres Lee Douglas, die op eerdere albums ook al enkele kippenvelverwekkende zangpartijen ten gehore bracht. Hoewel de band wat rustigere muziek is gaan schrijven dan vroeger – ze begonnen ooit als Doom-metalband – zijn ze het rocken nog niet verleerd. Ook steviger nummers kwamen aan de lopende band voorbij, zoals “Forgotten Hopes” en het donkere, stevige “Judgement”. Vele oudere nummers kwamen sowieso aan de lopende band voorbij, vooral van de albums “Judgement” en “A Natural Disaster”: De band speelde onder andere “Flying”, “Closer” en “A Natural Disaster”. En de mannen van Anathema speelden het geweldig, foutloos en vooral met veel gevoel. De jankende gitaar van Daniel Cavanagh stond in extreem contrast tegenover de warme klanken van de akoestische gitaar van broer Vincent. Toetsenist Les Smith (ex-Cradle of Filth) vulde de schitterende, hartverscheurende melodiën en zangpartijen aan tot een uniek geheel, terwijl drummer John Douglas met zijn strakke drumpartijen zorgde dat alles perfect bleef lopen. Vincent Cavanagh bespeelde het publiek op zeer natuurlijke wijze en liet iedereen juichen en schreeuwen wanneer hij wilde, maar wist er ook voor te zorgen dat het publiek stil was wanneer dat nodig was. De toegift was op zijn zachtst gezegd gul en leek bijna even lang te duren als de set zelf. Aan het einde van de toegift had de band er een kleine twee uur op zitten en vond het uiteindelijk toch echt tijd om te stoppen. Het publiek stroomde rustig Bibelot weer uit, een vrij lege dansvloer achterlatend terwijl Daniel Cavanagh vanuit de merchandise stand nog even de tijd nam om de fans te ontmoeten.
Het is te hopen dat Anathema en Bibelot hun hechte band blijven behouden en dat we nog vaak mogen genieten van de prachtige muziek die Anathema niet alleen op cd, maar ook live als geen enkele andere band weet te brengen.