Mentale retardatie[1] (letterlijk geestelijke vertraging), intellectuele stoornis of mentale handicap is een naam voor een ontwikkelingsstoornis waarbij de verstandelijke vermogens zich niet met de normale snelheid ontwikkelen en meestal ook nooit een normaal niveau bereiken. De persoon heeft door het cognitief tekort moeite om volledig te functioneren, in vergelijking met leeftijdgenoten. Daarom wordt wel gesproken van een verstandelijke handicap of een verstandelijke beperking. De term geestelijk gehandicapt werd ook gebruikt. bron: Wikipedia.
Afgelopen zondagavond zette project "Bobby Kinghe" het uit Duitsland afkomstige Station 17 neer in Bibelot. Deze band, bestaande uit mensen met een verstandelijke handicap, bestaat 20 jaar en bracht maar liefst 6 albums uit. De band is in eigen land zo populair dat bekende bands als Chicks on speed, Von Spar en Tocotronic maar al te graag met de band wilden samenwerken. Tijd voor het enige optreden wat de band tot nu toe in Nederland gaf.
Om het publiek op te warmen is de Dordtse band CAME geprogrammeerd. De band zet een zeer gevarieerde set neer die moeilijk in een hokje te plaatsen valt. Ze omschrijven hun muziek dan ook als: "Alternativecommercialpoppartypsychedelicpositivefunkrockreggaeskasoultriphop".
Vele muziekstijlen passeren de revue. Hoewel niet ieder nummer even sterk is, zitten er muzikaal aardig wat uitschieters bij zoals het reggae nummer "Happiness". Een aanstekelijk ritme en sterke zangpartijen waarbij we behalve zangeres Kim ook bassist Case en gitariste Eli horen zingen. Het nummer heeft een creatief interval door middel van een live sirene. Met het hoge gegil van Saxofoniste Marieke in het nummer "summer" laat de band zijn variëteit zien. De stijl van het nummer doet denken aan de jazz band Naked City alhoewel de saxofonist van die band "gilt" met zijn saxofoon. Doordat de band zo veel verschillende stijlen brengt blijft het leuk om naar te kijken.
Als Station 17 op het podium staat ontvalt mij een twijfel. Zielig of lachwekkend zijn mensen met een verstandelijke handicap met dank aan pioniers als Paul de Leeuw allang niet meer. Toch weet ik niet wat ik hier van moet verwachten. De band speelt een aanstekelijke dance set. Na slechts twee nummers is de twijfel compleet weg. Sluit je ogen en je waant je bij een heus Faithless concert, zonder de raps van Maxi Jazz weliswaar. Het moet gezegd worden, muzikaal is de band sterker dan tekstueel. Wat ze muzikaal doen stijgt boven al mijn verwachtingen uit. Dit is helemaal niet zielig en zeker niet lachwekkend. Als je deze band ziet spelen vraag je je af waar vaak het plezier bij veel bands van tegenwoordig is gebleven. Het plezier en muzikaliteit springt al snel over op het publiek dat binnen een mum van tijd staat te springen. Ook ondergetekende kan niet meer stil blijven staan en één blik op onze 3voor12 fotograaf zegt ook voldoende. Zanger/toetsenist Sebastian Stuber steelt de show, zelden zo'n enthousiaste muzikant gezien. Maar ook van de overige muzikanten kan gezegd worden dat er van "achterstand" in muziek totaal geen sprake is. Eén van de zangers springt regelmatig in het publiek om het publiek op te zwepen.
Groot respect gaat uit naar "Bobby Kinghe" voor hun lef en durf om dit te programmeren. Groot respect gaat uit naar de begeleiders van de band voor hun lef en durf om dit te begeleiden. Duitsland heeft Station 17, Nederland heeft de Jostiband. Ook knap maar zeker niet zo modern en stoer. Wie heeft het lef? Wie heeft de durf? Nederland is klaar voor een nieuwe stoere band!