Op donderdag 6 november bracht The Spirit That Guides Us een bezoek aan Dordrecht. Het optreden was onderdeel van een tour door Nederland en Duitsland, ter promotie van hun nieuwe album. En het leek erop dat dit geen concert zou gaan worden waarop je de oordoppen thuis kon laten liggen. Aan Discourse Avenue de taak om de avond te openen. Deze band bestaat nog geen twee jaar, komt uit Brabant en maakt post-hardcore in de lijn van Fugazi, At The Drive-In en Face Tomorrow. Dat klinkt in ieder geval veelbelovend. Aan het begin van hun set is het publiek helaas nog niet in grote getale op komen dagen, en kijken de al wel aanwezigen vanaf een flinke afstand de kat uit de boom. Het is de band om het even; ze spelen lekker, alsof er niets aan de hand is. Het schort de meeste bandleden wel enigszins aan een energieke podiumpresentatie. De zanger is hierin de uitzondering, maar helaas zingt hij niet altijd even zuiver. Wel heeft hij een mooie balans gevonden tussen het gebruik van een 'gewone' zangstem en 'screams'. Na een aantal nummers wordt de lege ruimte vooraan hem toch wat te veel en vraagt hij het publiek wat dichterbij te komen. Aan die oproep wordt gehoor gegeven. Dat is ook wel verdiend, want de muziek zit goed in elkaar, met veel verschillende, niet-alledaagse ritmes. Soms is het zelfs behoorlijk funky! Je zou zeggen dat zoiets niet echt in dit genre past, maar de band komt er goed mee weg. Al met al weet Discourse Avenue tot het einde toe te boeien; een goed begin van de avond. Na een korte pauze gaan de lichten uit en wordt de intro-track van The Spirit That Guides Us gedraaid. Dit collectief is al jaren een opvallende naam in de Nederlandse alternatieve muziekscene dankzij een herkenbare sound, religieus getinte teksten en focus op het 'product' in plaats van de bandleden. Zo hebben er al heel wat muzikanten uit verschillende landen aan deze band meegewerkt. Hun laatste studioalbum dateert uit 2004, en hoewel er in de tussentijd een verzamelaar en een live-dvd werden uitgebracht, leek het toch wat rustiger te worden rondom de band. Nu zijn ze echter weer helemaal terug met het album "Don't Shoot, Let Us Burn", dat een nieuw geluid laat horen. Als één van de gitaristen het podium op komt en de eerste akkoorden inzet, blijkt dat Bibelot vanavond toch nog aardig is volgelopen, zodat de zaal mooi gevuld is. Al snel verschijnen ook de overige bandleden en knalt het eerste nummer uit de speakers. TSTGU's nieuwe sound blijkt een stuk zwaarder en donkerder te zijn en het gaat er behoorlijk heftig aan toe; de energie en het enthousiasme spatten van deze show af. Het doet me terugdenken aan de eerste dagen van de band. De afgelopen jaren leek het vuur van toen toch enigszins gedoofd te zijn, daar ze zich meer leken te richten op het schrijven van wat rustigere, melodieuzere nummers. Nu is het roer weer omgegooid en slaan vooral de zware gitaren en lage 'grunts' de klok. Af en toe komt het wat rommelig over, maar het is moeilijk om te zeggen of dit aan het spel van de band ligt of aan het geluid. Want helaas blijkt vanavond weer dat Bibelot geluidstechnisch gezien niet de meeste ideale zaal is voor de hardere muziekstijlen. De band kan het zelf echter wel waarderen: "Het is mooi om in een kerk te spelen", meldt één van de zangers. Niet zo gek, gezien de religieuze overtuiging van de leden. De set is vrij kort; er wordt dan ook bijna alleen maar materiaal van de nieuwe plaat gespeeld, op een tweetal nummers na. Het zal behoorlijk wennen zijn voor degenen die bekend zijn met het oudere werk van TSTGU, maar de meesten kunnen het wel waarderen. Dit blijkt aan het einde van het laatste nummer, waarna het publiek duidelijk aangeeft meer te willen. Ze wordt op haar wenken bediend; een toegift leek zelfs al ingepland te zijn. En zo sluit TSTGU af met hun versie van Depeche Mode's "Enjoy The Silence". Een indrukwekkend optreden! Na afloop wordt de merchandiser-stand goed bezocht en stroomt de zaal snel weer leeg; het is tenslotte donderdagavond. Met twee interessante, solide bands heeft het publiek waar voor hun geld gekregen, en mogen de bands op hun beurt tevreden zijn met een goede opkomst en een positieve respons.