Dit weekend was het Urban Explorers Festival weer in volle gang in Dordrecht. Voor de derde keer alweer! Dit festival vol met grensverleggende muziek, dans, kunst en niet te vergeten de stedelijke expedities is uitgegroeid tot één van de grootste festivals die Dordrecht rijk is. Uiteraard leent de prachtige binnenstad van Dordrecht zich prima voor een festival als dit. En, niet het minst onbelangrijke voor 3voor12 Drechtsteden, er valt enorm veel moois en indrukwekkends te ontdekken op muziekgebied. Het Urban Explorers Festival werd goed bezocht dit weekend. Er viel dan ook genoeg te zien en te beluisteren. Grote publiekstrekkers zoals Plaid, Murcof en Long Range zorgden ervoor dat de locaties goed gevuld waren. Maar ook kleinere acts als Blossom Storms, Sam Amidon en Hauschka trokken veel bekijks. Kortom, een weekend vol met ontdekkingen. Op de voor deze gelegenheid prachtige locatie van het oude energiehuis, de fabriekshal, spelen vandaag de indie postrockers van Blossom Storms. Het optreden wordt vandaag fraai opgesierd door de lenige dansers van de Rotterdamse Dansacademie. In de setting staan her en der banken en stoelen, zodat het publiek midden in hetgeen zit wat komen gaat. Het optreden begint als een van de dansers met suikerklontjes woorden op de grond van de oude stenen vloer schrijft. Daarna kom je als bezoeker werkelijk oren en ogen te kort. De band speelt enorm goed en er gebeurt van alles in de muziek. Buiten de gitaar, drums en bas wordt er ook op Clockenspiel en accordeon gespeeld, is er een extra grote trom en wordt er een xylofoon bespeeld met een strijkstok van een viool. Wat opvalt is de prachtige dynamiek die de band rijk is. Ondertussen gebeurt er van alles om je heen; dansers die hollen, springen, vallen, naast je komen zitten, achter en voor je langs lopen, over elkaar heen dansen. Een moment van dik kippevel. Welkom op Urban Explorers dag twee. Ook bij Velvet staat het aardig vol voor het jonge Belgische duo The Tellers. Ontwapenend en open beginnen ze hun optreden met de melding dat ze omringd zijn door hun bodyguards. "Don't touch them". Dat het hier het personeel van Velvet betreft zorgt ervoor dat deze knapen het publiek met een opmerking meteen in de pocket hebben. Het optreden verloopt dan ook uitermate soepel. Dat heeft zeker ook met de muzikaliteit van het duo te maken. Vol gemak brengen zij de mooie liedjes vol gevoel. Wat opvalt is dat één van de gitaristen de klankkast van zijn gitaar heeft dichtgetaped met wit tape, wat een mooi gedemd geluid geeft. De zanger heeft een warm stemgeluid en balanceert regelmatig op één been en zingt alles staand op zijn tenen. De muziek kent veel ritmeverschillen, wat er voor zorgt dat het akoestisch optreden geen moment verveeld. Als de hit 'Memory' wordt gespeeld staat het toegestroomde publiek dan ook lekker mee te dansen. Na het volgen van een blonde danseres langs het festivalrestaurant Roodkapje, de nieuwbrug met geluiden, een oud woonhuis met DJ en een glazen kubus komen we terecht in een groot oud herenhuis met prachtige gestucte plafonds. Daar zit Greg Haines, de multi-instrumentalist uit Engeland, achter een authentieke zwarte barokpiano. We worden getrakteerd op een prachtig mooi minimalistisch pianostuk waarbij het publiek zo stil is dat je een speld zou kunnen horen vallen. Langzaam worden de luiken van het raam gesloten en worden we meegenomen naar een wereld van ontroerende muziek en dans. In Pictura, alweer zo'n prachtige oude locatie, krijgen we een optreden van On voorgeschoteld. On maakt akoestische ambientmuziek, gemixt met elektro geluiden. Dit alles wordt gecombineerd met improvisaties op het gebied van piano, drums en xylofoon en vele voorwerpen. Zo zien we bijvoorbeeld een ballon voorbij komen. Maar het verassende effect is toch wel het gebruik van de flexibele kunststof slang. Het publiek hangt aan de lippen van de band en luistert ademloos naar de rustige composities die zij maken. Achterin de zaal gaat iemand languit op de vloer liggen en laat zich leiden naar wellicht dromenland. In hetzelfde Pictura speelt Sam Amidon. Deze banjospeler en violist komt uit IJsland en brengt bloedstollende Americana liedjes. De beste man wordt vaak vergeleken met Sufjan Stevens en na het zien van zijn optreden kan ik melden dat ik het daar absoluut mee eens ben. Hij is de vergelijking meer dan waard. Zijn teksten en muziek zijn net zo dieptreffend als die van Stevens. Sam laat vanavond vele van zijn prachtige nummers horen en wordt hierbij begeleid door drie dames op fagot, banjo en viool en door Valgeir op piano. Zijn optreden bereikt een absoluut hoogtepunt als hij bij zijn laatste nummer voor zijn toegift het publiek zover krijgt om met hem mee te dansen. Het publiek gaat hierbij compleet uit zijn dak en zo zorgen de performer en zijn audience voor het meest spontane moment van Urban Explorers. De begeleidingsband van Sam Amidon neemt nu de macht over met aan het roer de eveneens uit IJsland afkomstige Valgeir Sigurdsson. De banjodame neemt plaats achter de tweede piano. Wat volgt is een indrukwekkend optreden waarbij zelfs het publiek als extra geluid ingezet wordt door hard in en uit te ademen, hetgeen door de hoge ruimte een geweldigend effect heeft aan het begin en eind van het nummer. Valgeir geeft ons een fraai staaltje ijskoude sprookjesfolk. Eén nummer valt extra op doordat het begeleid wordt door een metronoom. Het ding, staand op een stoel voor de band, misstaat zeker niet als frontvrouw/man. Sam komt nog een paar keer terug om een deuntje mee te spelen op zijn gitaar en trakteert het publiek nog een keer op zijn prachtige zang. De dame van de fagot blijkt ook een multi-instrumentalist te zijn wanneer zij haar instrument inruiltvoor niet alleen een cello, maar ook een basgitaar. Zoals Valgeir zo mooi verwoordt: "This is music for the body AND the mind" . Men neme de ene helft van Orbital en een filmmuziekproducer van o.a. de film Hannibal. Het producersduo bracht vorig jaar het ijzersterke album 'Madness and Me' uit. En nu dus te bewonderen op het Urban Explorers festival in Bibelot. Helaas bulkt het in Bibelot niet van de mensen, wat je toch bij zo'n act wel mag verwachten. Want de mannen van Long Range staan uitstekend te draaien en te mixen, met achter hen op het scherm prachtige VJ-beelden geprojecteerd. Een rondje You Tube leert meteen dat deze mannen met gemak een groot stadium uit hun dak kan laten gaan. Helaas denken de mensen in Bibelot er anders over. Er wordt gebabbeld op de dansvloer en aan de bar maar de heftig zwetende dansmassa blijft uit. Misschien zitten de mensen nog in hun relaxte Urban Exporers trance. Dit is muziek waarop je los zou moeten gaan! Aan long Range lag het in ieder geval niet.