Spelen op het regiopodium van Wantijpop is sinds dag één een grote eer geweest voor de grote hoeveelheid regionalen minder regionale bands die de afgelopen tien jaar op Wantijpop speelden. Ook deze editie stonden er weer een aantal bands die wellicht in de komende jaren nog eens op het hoofdpodium zullen spelen. Veel publiek was er sowieso te vinden, hoewel niet iedere band dit voorrecht kende. Orion overtuigt uitermate met hun afwisselende Gothicmetal en staat vandaag met veel plezier op het regiopodium te spelen. Deze regioband met bandleden uit Dordrecht, Papendrecht en Zwijndrecht is binnen een paar jaar tijd enorm gegroeid en kan gezien de leeftijd alleen nog maar meer groeien. De band speelt een afwisselende set met strakke drums en baspartijen. De creativiteit is altijd duidelijk te merken, en zo ook vandaag. De band heeft fijn samenspel en de stem van zangeres Reachel is zeer prettig om naar te luisteren en verveelt geen moment. Tussendoor praat zij ontspannen met het publiek. De creativiteit komt extra tot uiting als na een paar nummers Celliste Guusje zich bij de band voegt. Wat volgt is nog meer afwisseling en een extra element in de toch al goede set. Als de band afsluit met één van hun eerste nummers komt dan ook het publiek wat losser. Deze band verdient volgende keer zeker nog meer publiek. Een band om in de gaten te houden. Inclusief een grote groep fans, een danseres en een eigen ober speelt Frans Huxie de sterren van de hemel. Maffe skanummers worden uitgevoerd met een goed gevoel voor humor. De nummers zitten ondanks het feit dat ze zichzelf niet al te serieus nemen goed in elkaar en de saxofonist geeft het geheel nog wat extra pit. Frans Huxie betrok het publiek er goed bij en dat zorgde voor een enthousiast publiek dat hevig zweette in de pit en volop skankte. Je kan het zo gek niet verzinnen of Frans Huxie doet het: op de knieen tijdens het kabouterlied, de zanger in een grote oma-onderbroek met meisjesnamen erop en tijdens het laatste lied gehuld in een kinderberenpakje. De mannen van Frans Huxie, die zo oud nog niet zijn, lieten zien dat zij het regiopodium plat konden spelen. Op naar het hoofdpodium! Hip hop uit Dordrecht, winnaar van de grote prijs van Zuid-Holland in de categorie Urban. Totaal blank ging ik naar het optreden van Risskant. Man, wat een energie, meteen vanaf moment één werd ik gegrepen door die enorme bonk energie vanaf dat podium. Risskant is niet alleen gekomen. Integendeel, een grote groep met muzikanten maakt er een super show van. De band is vandaag zeer compeet aanwezig, inclusief ook een scratcher, die goed kan scratchen en wat mij betreft in de toekomst ook een grotere rol mag krijgen. Onder de muzikanten bevinden zich een aantal zeer bekende Dordtse muzikanten die op het podium compleet uit hun dak gaan. En zo ook het publiek. Waar normaal bij hip hop de handen steevast op en neer gaan, gaan vandaag de vuisten omhoog. Want vandaag gaat de vuist omhoog voor degene die het niet meer meemaken. Tja, mooie diepgang in de teksten. Het zijn ook die teksten die ervoor zorgen dat het geheel flink overeind blijft, er blijft tijdens het gehele optreden genoeg te ontdekken. Die teksten zijn vlijmscherp en vele onderwerpen passeren de revue, van politiek tot emoties. Risskant zegt graag een eenheid te vormen met het publiek, en dat lukt aardig want het publiek is overduidelijk enthousiast. De gitarist geeft tussendoor een lekkere solo weg. Halverwege de show beklimt gast-rapper Skill no Deep uit Rotterdam het podium maar vandaag gaat het er niet om waar je vandaan komt. De juiste vragen zijn: Wat zeg je, Wat ben je en wat doe je? Ik zeg: vooral doorgaan! Ik ben vandaag bij een goede show geweest! En wat ik op dat moment deed? Genieten, ja Risskant overtuigt op Wantijpop! Dat het regiopodium een podium is van alle stijlen blijkt dit jaar eens te meer. Na rock, metal, ska en hiphop was nu grunge aan de beurt. De bandleden van Kinkobra spelen de erfenis van bands als Nirvana en Soundgarden in een minimale setting van bas, gitaar en drums. De vaak valse zang en rammelende ritmes moet je bij grunge vaak voor lief nemen, en voor Kinkobra gold dit al helemaal. De bandleden van Kinkobra zijn in de vroege jaren negentig blijven hangen wat betreft houding, kleding en muziek. Dit houdt ook in dat ze de muziek op oorspronkelijke én originele wijze produceren, heftig gebruikmakend van feedback en andere gitaareffecten. Kinkobra gaf je het grungegevoel, zelfs al heb je dat niet zelf meegemaakt. De sfeer op het veld: halfleeg, gemeleerd publiek van jong en oud, hier en daar een dansend en drinkend persoon en in de hoek een vrijend stelletje. Op het podium speelt Down Under, de winnaar van de Kleine Prijs Van Dordt. Dat het veld halfleeg is, is erg jammer want de band staat lekker te spelen. De band maakt lekker in het gehoor liggende rockmuziek met een vleug powerfunk. Dat de band nog wat onwennig is op het podium is ze vergeven. Want hoewel het af en toe wat stil valt tussen de nummers en de zanger af en toe wat onzeker overkomt, is dit zeker niet nodig. De zanger heeft namelijk een stem om U tegen te zeggen. Ik heb vandaag in ieder geval geen betere gehoord. Ook instrumentaal is het goed vertoeven bij de mannen van Down Under, de interactie tussen gitarist en bassist is leuk om naar te kijken. Ondanks dat het zo rustig is, presteert een groepje van zes man het toch om eigenhandig te crowd-surfen. Bij het laatste nummer wordt het dan eindelijk wat drukke. De zanger meldt terecht dat ze beter wat eerder hadden komen. Ook bij het laatste nummer valt het groepje van zes weer op door bij elkaar op de nek te gaan zitten en al dansend het laatste nummer te volbrengen. De zanger roept: I LOVE YOU, DO YOU LOVE ME? DO YOU LOVE US? Even wat meer zekerheid op het podium en die extra laag erover en dan gaat het helemaal goed komen! Karmakonga is een beetje de vreemde eend in de bijt op het regiopodium, wat vooral op rock georiënteerd is. De band, met een opvallende frontvrouw, deed wel heel erg hun best om een goede show neer te zetten, maar miste het nodige publiek hiervoor om het enthousiasme over te brengen. Hun reggae-achtige muziek was waarschijnlijk ook meer geschikt voor een wat zonniger editie, maar muzikaal was hun set wel dik in orde. Opvallend was vooral het samenspel tussen de gitarist en de zangeres, die elkaar meerdere malen opzochten. Ook zijn de vele gezichten van de zangeres een leuke afwisseling. Gezien de muziekstijl en het lome sfeertje wat de band hiermee creëerde was het misschien gerechtvaardigd om je af te vragen of zij niet een dag later op Rainbow Park beter tot hun recht zouden komen. Aan de inzet van Karmakonga heeft het in ieder geval niet gelegen.