Het enige wat zeker is, is de tijd dat de deur van een zaal open gaat! De aanvangstijd van de band en zeker ook de eindtijd van een concert zijn vaak afhankelijk van tientallen factoren. Het publiek kan meestal alleen maar wachten en gissen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Geloof me, het gaat soms om de lulligste dingen. Show: The Supremes (versie 5 na Diana Ross). Ik zit klaar om het zaallicht te dimmen…Stop! We beginnen 10 minuten later, want het haar van de zangeressen is nog niet droog! Erykah Badu laat heel North Sea Jazz een half uur wachten omdat ze er nog geen zin in heeft. Vorig jaar tijdens het Urban Explorers festival bleek bij aanvang de hoofdact nog knetterstoned in de hotelkamer te liggen. De digitale mixer van Die Anarchistische Abendunterhaltung houdt er tien minuten voor aanvang mee op. Een pEp-show die te laat begint omdat de rijbewijsloze drumster nog in een treinstoring zit. Als de show dan eenmaal draait, heb je te maken met veel te lange speeches van presentatoren of sponsoren. Of je geeft een band nog een toegift omdat het gezellig is en vervolgens spelen ze een nummer van 15 minuten, waarin iedereen nog eens dunnetjes wordt voorgesteld middels een solo. Maar hoe kap je het dan af als het echt te lang doorgaat? Bij jazzlegende Cecil Taylor ben ik na twee uur (in plaats van de geplande 60 minuten) het podium opgelopen en heb de handen van de lieve man gewoon van de pianotoetsen getrokken, wat mij door de vier overgebleven die-hard-free-jazz-freaks niet in dank werd afgenomen. Met dj’s is het wat makkelijker. Zo zag ik tijdens een show van de Darkraver in Tilburg die maar door bleef draaien, de zaaleigenaar ineens de stekker uit het PA trekken, en het zaallicht vol aanzetten. Einde show! Er zijn trouwens genoeg artiesten die zich keurig aan het schema houden. Zo heb je dj Jules Deelder. Na een subtiel seintje van mij dat hij nog vijf minuten had, tilde hij resoluut de naald van de plaat, pakte zijn koffer, gaf me een vriendelijk knikje en liep gelijk de zaal uit, het publiek halverwege de danspasjes achterlatend. Misschien moeten we het systeem gebruiken zoals ik dat in Zuid-Afrika ondervond. Aanvang show: Kom, we knippen al het licht in het theater een paar keer aan en uit, dan weet iedereen dat we gaan beginnen. Einde show: Hé, de eerste mensen lopen de zaal uit, ik denk dat we moeten gaan afronden. Misschien moet er een bordje on stage komen, dat gaat knipperen als de laatste trein dreigt te vertrekken. Misschien moeten we de toegiften afschaffen of de ellenlange solo’s gaan verbieden. Ik zeg: Laat maar gaan, laat het los. Want rock ’n roll is niet te sturen!