Metal in Bibelot is de laatste jaren garant gaan staan voor een volle zaal en een rijkelijke aanwezigheid van het goudgelige goedje dat wij ook als bier kennen. Dat de eerste van deze twee begrippen het een beetje liet afweten, verbaasde mij ook eigenlijk. Immers, de geprogrammeerde bands waren voor mij allen bekende namen die al meerdere keren diverse podia in ons kikkerlandje onveilig hebben gemaakt. Met een wat semiere opkomst moest Obtruncation, de eerste band van vanavond, het vandaag dan ook doen. Het eerste wat mij opviel bij Obtruncation, was de absentie van een bassist. Al tijdens het eerste nummer van dit viertal werd mij ook al duidelijk dat ze deze eigenlijk niet nodig hadden. Een muur van draagkracht van de gitaren vulde deze leegte al snel op. Ik stoorde mij in het begin al snel aan een terugkerende brom, maar deze werd na een aantal nummers niet meer opgemerkt. Wel zorgde deze brom in de eerste twee nummers voor wat oneffenheden in het overzicht. De aanwezige bezoekers keken nog even de kat uit de boom, ook gezien de nogal ontoegankelijke houding van zanger Patrick. Na de aankondiging van metalballad 'Gruesome Assembly' werden de heren wat ruimtelijker qua muziekopvulling en kwam het overzicht terug. Vooral met de wat meer Morbid Angel-achtige riffs komt Obtruncation goed tot zijn recht. Niet verwonderlijk ook, aangezien gitarist Tibor een tatoeage van deze band ooit op zijn schouder heeft laten zetten. De gitaristen waren buitengewoon goed wat betreft gitaartechniek en de riffs waren dan ook uitstekend op elkaar afgesteld. Jammer was het dat door de snelheid van deze riffs, Obtruncation een licht polyritmische neiging kreeg. Door wat schoonheidsfoutjes verloor de drummer heel af en toe het contact met het o zo belangrijke algemene ritmegevoel. Als laatste nummer van deze overduidelijke metalveteranen kwam een cover van Terrorizer, te weten 'The Dead Shall Rise'. Zo sloten zij een optreden af, dat over het algemeen typerend voor deze scene kan worden betiteld: donker, ontoegankelijk, bruut en beangstigend. Na een persoonlijke pitstop in zijcafé Bubbels was de tijd rijp voor een iets te vroeg ingezet intro van The Teddybear's Picknick, waarna de tweede act van vanavond onverwachts keihard door de speakers knalde. Wie deze act was? Laten we zeggen dat het inmiddels ruim verdubbelde publieksaantal kwam kijken naar Mythlorian's Middeleeuwse multi-melodische meeslepende metalriffs. Het was even wennen aan het opgeschroefde volume, waardoor tijdens de eerste paar minuten de zang wegviel in een vloedgolf van overmatige decibels. Bij het vierde nummer was ik ofwel lichtelijk doof geworden ofwel was het volumeniveau ietwat gedaald, zodat het qua geluid een stuk beter aan te horen was. De nummers van Mythlorian stonden technisch als een huis, het geluid zat de rest van het optreden gigantisch mee. Ondanks het enorm originele repertoire van deze vier heren, de unieke combinatie van oud en nieuw, mis ik af en toe een bepaalde toewijding en werken de nummers niet op naar een soort van climax. Wel gaven de heren een opzwepende show weg, waardoor her en der de hoofden was losser kwamen. Zanger Ewout had tevens een ventilator tot zijn beschikking, zo wapperden zijn haren en kreeg het geheel een tikkeltje glamrock gevoel. De overduidelijke invloed van Iron Maiden in Mythlorian werd nog eventjes benadrukt met het allerlaatste nummer, een volledige vertolking van 'The Trooper' en maakte aan dit hoogstaande optreden een einde. Een rare gewaarwording was het; om te zien dat vlak voor de aanvang van het hoofdoptreden van de avond, namelijk Textures, de vloer voor het podium nog geheel vrij was. Nog raarder was het dat slechts luttele seconden voordat gitarist Jochem zijn eerste accoord aansloeg, onder een illuster synthesizer geluid van Richard de dansvloer opeens welbemand oogde. Het multivocale vijftal dat de Nederlandse metalscene al eerder verraste met hun jazzy progmathcore is dan voor velen al lang een begrip. Nu de heren net een nieuwe CD uit hebben gebracht, getiteld 'Drawing Circles', konden we meegenieten van de toevoeging in muzikale invloeden van vocalist Eric, die sommigen van jullie nog kennen van het inmiddels ter ziele Brainshake, die de toch al droomachtige sfeer van Textures naar een nieuw niveau tilt met zijn zangbereik. Naast de polyritmische zware stukken, voor sommige mensen in het publiek echt veel te ontoegankelijk, de open accoorden en het zichtbare gemak van ultitasking drummer Stef, is het optreden een complexe wandeltocht door de psyche van alle bandleden tegelijk. Dat de heren naast hun fysieke controle over instrument, ook een uiterst overtuigende emotionele overdracht lieten plaatsvinden, bewezen ook bassist Dennis en gitarist Bart. Het gevolg was, dat toen Eric ter introductie van Swandive vroeg om enige vorm van pitactiviteit, deze ook zonder mokken door het publiek werd beantwoord. Dat Textures overdonderend strak speelt, was voor mij niet nieuw. Dat de gitaren loepzuiver en soepel bediend worden ook niet, maar dat het aanwezige publiek niet massaal zichtbaar uit zijn dak ging weer wel. Eerder afwachtend, niet begrijpend, ofwel in uiterste vorm van fascinatie was het publiek over het algemeen aan de grond genageld. Tuurlijk, het is nu eenmaal geen clichémuziek die van tevoren vier tellen aftikt en hetzelfde tempo aanhoud voor de rest van het nummer, maar zelfs voor aanwezige kenners was het af en toe té ontoegankelijk. Textures zette mijns inziens een verpletterend goede show neer, waarvan ik van eerste tot laatste maat van genoten heb. En onder ons, het label van 'de Nederlandse Meshugga' is dit vijftal allang ontstegen.