Stiekem hield ik mijn hart vast voor deze middag op 16 mei. Zo was het uitermate zonnig, ondanks het sombere weer dat de dag ervoor voorspeld werd. Er liep zoals gewoonlijk geen kip door de Dordtse binnenstad. Toch stapte ik vol vertrouwen Bibelot binnen waar ik de aanwezige mensen op vier handen kon tellen. Daar ging mijn vertrouwen. En op dat moment kwam pas de kater van de dag ervoor naar boven. We schrijven zondagmiddag rond de klok van half drie en Bibelot zet keiharde metal en hardcore neer. Zoals ik al schreef, stiekem hield ik mijn hart vast voor deze middag. Maar dit sloeg eerder op mijn persoonlijke gesteldheid. Eerste act Headhaunter kwam daarom extra hard met hun allernieuwste compositie door de speakers. In eerste instantie viel het me op dat de gitaren nogal wegvielen in het o zo aanwezige strakke slagwerk van Erik. Dit werd uiteraard in de loop van de set geluidstechnisch wat bijgeschaafd, op het volume van Gert-Jan na. Vreemd, dacht ik. Zanger Michael moest zelf ook nog wat ‘uitkateren’ (HH had de dag ervoor ook een optreden), maar zette een zeer heldere, rauwe zangpartij neer. Zijn aankondiging van de nummers kwam goed door en zette een duidelijk overzicht neer voor dit vijftal veteranen. Maar helaas geen tot weinig zaalrespons. Tijdens de nummers ‘Empty Prayer’ , ‘Slowly’ en ‘Colletaral Damage’ werd het contrast, de diversiteit en muzikale missie van Headhaunter goed zichtbaar: ze tasten de grenzen af binnen de rock- en metalscene. speed, thrash, death, black, powermetal in combinatie met hardcore en stoner/ riffrock, gaat de heren gemakkelijk af. Dat gitaristen Gert-Jan en Mark lekker los waren op het podium, was achteraf goed aan de blouse van Gert-Jan te zien: bloedspetters en een korst op de vingers van de dag ervoor. "Nu zit ALLES onder het bloed", hoor ik hem nog steeds zeggen. Stevige opener Headhaunter sloot af in een rustige zaal met hun ‘The Trooper/ Paranoid/ Born to be Wild/ Walk’ medley en alleen de doorgewinterde rockhelden hoorden die kleine, doch opmerkelijke textuele verwisseling. Bibelot's vaste geluidstechnicus (Arie Kruijthoff) gaf naderhand aan dat de gitaren echt niet harder konden, uit voorzorg, zeker nadat er al tijdens de soundcheck een zekering was gesprongen. Er gaat ook altijd wel iets kapot..... Tweede act Last Breath Denied uit Lisse kennen vele Dordtenaren met mij uiteraard nog van de Kleine Prijs van Dordt van 2004/2005. Hier schopte deze band het ver (de finale) en wist menig man in het publiek in te pakken met de agressieve hardcore die we ook kennen van bijvoorbeeld Hatebreed. De zanglijnen van zanger Joep komen bij deze band iets minder goed naar boven, vooral door een orkaan van gitaargeluid. Het publiek bleef op veilige afstand in een muurformatie kijken. Het showelement van de heren was uitbundig; zo werden de gitaren en bas geshowd door ze zo hoog mogelijk te houden. Tenslotte, toen ze merkten dat de zaal echt nog niet leek bijgekomen van de avond ervoor, deden zanger Joep en bassist Orhan meerdere pogingen het publiek iets directer op te jutten. Juist ja, als de berg niet naar jou toe komt, ga jij naar de berg toe. Jammer genoeg mocht het niet baten en bleef er een muur staan om geslecht te worden door de weinig rustbiedende muzikanten. Last Breath Denied zette een keiharde show neer, waarbij Eelco slagwerkmatig elk gaatje opvulde om de aandacht te krijgen die het vijftal verdient..... maar dus niet heeft gekregen. De vier-, nee wacht, na een intro vijfkoppige metalformatie Outburst uit Tilburg, trapte in eerste instantie de geluidsdeur open en maakte de aanwezigen weer wakker na de rust. De speedthrashmetal gierde eenieder om de oren. De wild wapperende haren samen met de doorgaans cleane zang, in combinatie met rauwe screams, zouden garant moeten staan voor het kunnen opjutten van de zaal. Maar dat was niet het geval. Zanger Tjerk kwam niet echt charismatisch over en vooral de gitaarmelodie was erg onduidelijk te horen. Ook verloor Outburst zichzelf een beetje in haar eigen stijl en liet de metal hierdoor een beetje vastroesten. Begrijp me niet verkeerd, het was snel en het was strak, maar alleen snel en strak is simpelweg doodsaai. Enkele stukken met open akkoorden werden te snel gelijk weer opgevuld met een barrage aan dubbele bass, snare en gitaaraanslagen. Ik kon gewoon niet geloven dat ik van metalmuziek kon gaan gapen. De solo's van Jos waren goed hoorbaar en her en der lieten mensen in het publiek zich verleiden tot headbangen, tot ze het zat waren en bier gingen drinken. Outburst sneeuwde haar set onder met een gebrek aan contrast, hard om het hard, snel om het snel. Toch wil ik ze graag nog een keer zien om te kijken of ze niet toevallig ook last hadden van een kater. Terechte hoofdact Hatesphere wist eindelijk wat meer hoofden los te krijgen na een elektronisch intro met kerkklokken en een sinister klinkende sample. Vooral door middel van superstrak samenspel en ruimtelijke compositie gunde Hatesphere uit Denemarken het publiek de tijd om overdonderd te worden. Daarnaast heeft de band raakvlakken met bands zoals Pantera en Super Joint Ritual, zo heerlijk agressief zijn de zanglijnen van dit kwintet. Ook de oude Sepultura-achtige gitaarsolo's van Heinz lieten zien dat de heren hun huiswerk goed hadden gedaan. Maar wat vooral bleek uit dit optreden, was dat de heren er lol in hadden. Zanger Jacob wist het flinke portie integer klinkende agressie te compenseren met grappige, doch amateuristische stand-up comedy."Go buy our album (‘The Sickness Within’) or our bassplayer will shit on you with his diarrea", was een van de onsmakelijkste verkooppraatjes die ik sinds tijden had gehoord, maar omdat de heren zich al afvroegen of hij (bassist Mikael) het wel droog zou houden tijdens dit optreden, werd de aanwezige zelfspot toch met gelach beantwoord. En wie Mowgli nou eigenlijk was waar hij nou steeds naar riep? Zoals ik al eerder meldde, wist Hatesphere de muziek op te delen in duidelijke refreinen en coupletten, wat het contrast versterkte en het vooral erg boeiend maakte om naar te luisteren. Het was dan ook jammer dat het uiteindelijk weer afgelopen was. Mijn kater was inmiddels gelukkig voorbij en deze middag had nog een bijkomend voordeel ook: om 19:00 uur waren alle bands afgelopen zodat je nog tijd overhield om je zondagavond in te vullen. Het was misschien niet de meest uitzinnige of best bezochte middag, maar wel lekker apart en hard.