Pictura, voornamelijk bekend als kunstgalerie, werd op 14 april gebruikt voor Clubtura. Dit was de eerste keer voor mij dat ik een band in Pictura zag spelen, en ik was daarom ook erg benieuwd hoe het zou zijn. Pictura is een mooie locatie, maar ook voor bandjes? Met deze gedachten liep ik de zaal binnen, die nog maar gevuld was met 5 mensen. Deze avond zou de band ROMI -omschreven als een uit Zeeuws Vlaanderen afkomstig damesduo gewapend met gitaar, accordeon en piano met een volgens hun geheel nieuwe stijlvorm: Symfolk - het voorprogramma vullen. Tijdens het optreden van ROMI was het podium bedekt met kaarsen, kleedjes en doekjes. Pictura had achter het podium een groot beeldscherm gehangen waarop beelden van kunstenaars werden getoond. Het publiek breidde zich uit tot een stuk of 20 man, voornamelijk 30-plussers. De twee vrouwen waren erg muzikaal en hadden beiden een mooi stemgeluid en speelden met passie en plezier; bombastische muziek met galmende stemmen. De nummers begonnen allemaal stevig, maar zakten in naarmate de nummers vorderden. Soms werd het zelfs een tikje langdradig, waardoor je meer aangetrokken werd door de beelden op het scherm. Ze gaven hun optreden weinig kleur en extra’s. Na ongeveer drie kwartier gingen de kaarsen, kleedjes en doekjes terug de boodschappentas in in werd het podium klaargemaakt voor de Duitse band Harald Sack Ziegler. Op het podium lag een mini accordeon, een kindermegafoon en een hoorn te wachten op de band die bleek te bestaan uit één persoon. Harald had eenbijzonder stemgeluid: schel, bijna vals (zingen kan je het niet noemen). Hij werkte met samples. Het publiek klaarde op en keek met grote ogen naar deze man. Hij had in zijn eentje het hele publiek voor zich gewonnen. Het beeldscherm leidde nu, in tegenstelling tot de eerste band, niet af. Grappige teksten, zoals dat hij zijn haar niet meer zou gaan knippen zodat hij meer chocola kon eten, deden het publiek met een grote glimlach luisteren. Maar na een tijdje werd de film op het beeldscherm toch interessanter. Een paar vrouwen (een soort Charly’s Angels, maar dan uit de jaren ’50) die in de woestijn met hun korte broekjes en topjes rond renden. Harald ging hier wel op een grappige manier mee om. “This was filmmusic”, zei hij. Maar hij ging door met zijn kunstzinnige en elektronische muziek en pakte zijn megafoon erbij waarmee hij zijn stem vervormde. Het zou voor (schat ik) de helft van het publiek, waaronder ik, nog leuker zijn geweest als hun Duits beter was. De strijd tussen de film en Harald ging door, maar op een gegeven moment gaf hij het op en de film won de strijd. Harald maakte filmmuziek en sprak door zijn megafoon de stemmen in. Het was een leuke avond: weinig publiek, maar toch hing er een gezellige sfeer. Pictura is zeker een geschikte plaats voor bands, alleen bewezen de bands dat niet helemaal. Harald Sack Ziegler is echt een aanrader en zou ik graag nog eens willen zien spelen zonder beeldscherm met kunstzinnige Picturafilmpjes. De bands kwamen namelijk niet helemaal tot hun recht door de beelden. De film speelde de hoofdrol, terwijl iedereen toch voor het bandje kwam, niet voor een film.