De eerste keer dat we dit festival organiseerden was het een stuk kleinschaliger, met vooral veel lokale artiesten. Bij de tweede editie trokken we het concept iets breder, zo kwamen er bijvoorbeeld ook documentaires bij. We hadden toen Sleaford Mods geboekt, dat was geweldig. Hun activistische boodschap past wel bij ons. Deze editie hebben we nog meer internationale artiesten geboekt.

Qua muziek hebben we op de vrijdag twee dingen uit de UK staan die erg vet zijn: Tim Exile en Filastine. Tim Exile komt eerst een workshop geven over software die hij gemaakt heeft waarmee je intuïtief elektronische muziek kunt componeren. ’s Avonds geeft hij een optreden met die software. Filastine maakt een soort glitch-hop en dubstep, en hij komt ook vertellen over Abandon, hun documentaireserie over de sociale impact van multinationals. Verder hebben we veel breakcore staan op vrijdag.

Zaterdag staat er veel hardtechno, hardcore en gabber op het programma. Zo hebben we de oprichter van het Australische cult label Bloody Fist, Mark N, die ook een lezing geeft over de geschiedenis van het label. Laurent Ho komt draaien, en overdag gaat hij vertellen over wat hij allemaal heeft meegemaakt.

We proberen ook een mix te vinden tussen gevestigde pioniers en nieuwe smaakmakers. Maar het gaat niet alleem om muziek. Wij zijn op zoek naar multidisciplinaire artiesten, die meer doen dan alleen plaatjes draaien. Vooral overdag hebben we dan ook van alles. Documentaires, kunst, muzikale workshops, Breakcore Bingo. Er komt zelfs een DJ, High Rankin, voor het eerst zijn stand up-comedy show bij ons uitproberen. De workshops en kunsttentoonstellingen overdag zijn gratis.

‘Bising’ gaat over de experimentele noise scene in Indonesië. Dat klinkt even ongelofelijk als het is, zulke relatief extreme muziek in een toenemend religieus land. Dan hebben we ook nog ‘My Buddha is Punk’, over de punk-scene in Myanmar. Heel interessant om te zien hoe ze de idealen van de punk verenigen met het boeddhisme.

Nee, maar we willen wel zoveel mogelijk niches erbij betrekken. We zijn nu vooral nog georiënteerd op elektronische artiesten. We merken dat het publiek dat veel in deze hoek zit minder geneigd is om bijvoorbeeld gitaarmuziek gaan zien, en andersom ook.  Maar wat je dus ziet met die docu’s die we hebben is juist waarom Stephanie Sweron ooit het idee kreeg dit festival te beginnen: als je alle subculturen in de wereld naast elkaar legt zie je een hoop overeenkomsten. Overal is er hetzelfde gevoel van het buitenbeentje zijn, je niet aangetrokken voelen tot wat de meerderheid in je omgeving aanspreekt. Vorig jaar hadden we een documentaire, ‘March of Gods’, over metal in Botswana. Die lui noemden zichzelf ‘the real black metal’. En ook daar zag je heel herkenbare gevoelens over het ‘anders zijn’.

Ik denk van wel. Al bij de eerste editie kwam er een internationaal publiek op af. Omdat we zoveel namen op één plek weten te zetten, namen die je normaal alleen sporadisch tegenkomt. Een andere unieke factor aan ons festival is de uitwisseling tussen artiesten en publiek. Op welk ander festival kun je nou een workshop krijgen van de dj waar je later die dag op gaat dansen?