De grote baard van Caplan is netjes gekamd, zijn haar zit in een zogenaamde ‘man-bun’. Het is de derde show van hun Europese tournee en de sfeer zit er goed in. Zijn Casual Smokers zetten fanatiek in met Birds With Broken Wings, de titeltrack van Caplan’s laatste plaat. De Oost Europese gypsyfolk in combinatie met Caplans diepe, raspende stem doet het goed in de uitverkochte zaal. Maar na de laatste klanken blijft het erg stil. Net als de band zonder gitaartechnicus op reis is, begeeft het ding het.
Ben Caplan & The Casual Smokers zijn niet gek te krijgen in Rotown
Opstartproblemen worden muzikaal weggewuifd dankzij oergezellige gypsyfolk
Ben Caplan is zo iemand die je niet makkelijk kwaad krijgt. Als hij met zijn band The Casual Smokers het podium van Rotown op stapt, heeft hij nog geen idee wat voor problemen hem boven het hoofd hangen. 25 september gaat voor de Canadees de boeken in als de avond waarop alles mis ging, maar toch ook weer goed kwam.
De oplossing is dat toetseniste Taryn Kawaja wat solowerk speelt totdat de band backstage alles heeft gefixt. Ze blijkt een aantal indrukwekkende noten op haar zang te hebben en weet deze ongeplande pauze prima te overbruggen. Wanneer de volledige band weer op het podium staat gaat de misère gewoon verder: een snaar knapt, de microfoon zakt ineens naar beneden en opeens lijkt de show op een tikkende tijdbom waar ieder moment weer iets mis kan gaan. Maar niemand laat zich gek maken. Caplan stelt het publiek gerust door er de zonnige kant van in te zien: “ik was altijd al bang dat deze dingen op het podium zouden gebeuren. Dan is het wel fijn dat het allemaal in dezelfde show gebeurt!”
Als alles onder controle is, kunnen Ben en z’n band een beetje op stoom komen. Birds With Broken Wings is een verzameling folksongs die zowel jazzy melodieën opnemen als hossende folkritmes. De avond is een goed spiegelbeeld hiervan. Kawaja wisselt tussen piano, melodica (blaaspiano) en dwarsfluit en Caplan pakt een enkele keer de banjo erbij. Op de achtergrond blijft de ritmesectie van drums en contrabas onveranderd, maar de nummers zijn speels briljant opgebouwd zodat ieder bandlid goed te horen is. Met caféknallers zoals Under Control of gevoelige (Sinatra-achtige) nummers zoals Night Like Tonight geeft Caplan de avond een waardevol, huiselijk randje. Als hij de zaal met een cover van What A Wonderful World aan het meezingen krijgt, zijn we allemaal overtuigd.
De uitkomst was hetzelfde geweest als alle technische narigheid niet had plaatsgevonden. Caplan is een artiest die niet om lijstjes en strakke routines houdt. Hoe willekeuriger en spontaner hoe beter. Met een geintje en snel improviseren wordt het leed prima opgevangen en wordt de avond er absoluut niet slecht van. Het oplossend vermogen van de band is goed getest en beloofd veel goeds voor de rest van de tour. Aan de muziek zal het in ieder geval niet liggen.