De eerste klanken van ‘Fighting War’ maken duidelijk dat ‘Nathan & Suzie’ geen feestplaat is. De dracula-piano wordt zorgvuldig samengevoegd met het al even onheilspellende orgeltje, maar door het gestage ritme is het nummer geen cheesy spookhuis-ritje. Julia & The Crowd noemt zich namelijk ook trotse storytellers. Tekst staat net een tikkie hoger op de ladder dan de muziek - die ondertussen uitbreekt naar een massief rock-segment - en ook dat zijn geen Andersen-sprookjes.

‘Lost & Found’ is een track die zich muzikaal diep ingraaft, maar al een stuk lieflijker klinkt. De diepe drums geven het iets groots en intens mee. Een sferisch samenspel van stemmen en de galmende gitaar geven lyrics als “I’ll carry you back to the lake where your teardrops turn into ash” een spirituele bijval. De verhalen bereiken een hoogtepunt op ‘Nathan & Suzie’, een nummer dat dankzij het sombere verhaal van de twee de luisteraar gekluisterd houdt. De omgebogen uithalen tijdens het refrein (“he makes her cry, she wants to die”) geven het net als het openingsnummer een grauwige sound en sfeer.

De laatste klap is een daalder waard: ‘Please Daddy Please’ trapt effectief na met een gierende gitaar die opvallend natuurlijk wordt afgewisseld met een simpel, onderhuids melodietje. De ingetogen stukken muziek en tekst lopen naadloos over in de openbrekende refreinen. De teksten druipen wederom van het gif, dat we op dit moment stiekem wel lekker zijn gaan vinden.

Met Halloween op de stoep is er ook met de timing van Julia & The Crowd niks mis. Maar ‘Nathan & Suzie’ is absoluut meer dan een seizoensgebonden gimmick. Tekst en muziek die tegen het ongemakkelijke aan liggen schuifelen bij iedere luisterbeurt naar ‘guilty pleasure’. Aan het eind van de rit is het wel duidelijk: mooi duister is niet lelijk.