Goed geregeld, je eigen voorprogramma in de band hebben. Nathan Bowles, de drummer van Gunn’s band, verzorgt de opwarming vanavond met niets meer dan een banjo in de hand. Relaxt zit hij op een stoel en kijkt even bescheiden het publiek in. Zijn spel is heerlijk sfeervol, maar eerder country en bluegrass te noemen dan de folk van het hoofdprogramma. De Oosterse tonen van het uptempo ‘Gadarene Fugue’ gaan makkelijk over in het zachte banjospel van ‘Elk River Blues’. Nog even is Bowles scherp van tong wanneer hij dan toch de verkiezingen aankaart: “Fuck Donald Trump”, en aangeeft dat het vanavond raar voelt om een Amerikaan te zijn.
Even later komen Steve Gunn en band ten tonele. Door het spel van de aanzwellende slide gitaar ontstaat langzaam een wall of sound die ontaardt in de geweldige opening ‘Way Out Weather’. De golven van gitaarsound zetten meteen de toon voor een avondje dagdromen. ‘Conditions Wild’ van Gunn’s laatste plaat ‘Eyes on the Lines’ zet deze droom in een hoog tempo voort. De band speelt strak, maar bescheiden, met hier en daar een enorme uitspatting die het publiek aan het meeswingen krijgt. De bassist staat knus in een hoekje te genieten en Bowles is als drummer minstens zo vaardig als met zijn banjo.
Steve Gunn introduceert na twee nummers zijn band en uit, net als Bowles, zijn zorgen over de Amerikaanse verkiezingen. Iets wat het publiek volgens hem waarschijnlijk terug zal horen in de muziek vanavond. Maar tijdens het spelen lijkt de band geen last te hebben van politieke angsten. Gunn is erg goed bij stem en kijkt iedereen in het publiek aandachtig aan. Hij speelt vooral songs van ‘Eyes on the Lines’, waarbij ‘Ark’ enorm goed uit de verf komt. Het is een korte set, negen nummers inclusief toegift, maar elk nummer wordt uitgerekt tot minstens 6 minuten. Daarnaast zijn de invloeden van bluegrass en Afrikaanse beats sterk aanwezig. De muzikale golven van ‘Park Bench Smile’ slaan in als een bom en de solo’s van Gunn brengen de reguliere set tot een galmend einde.
Na zo’n ideale uitvoering van de dromerige folk kan het niet anders dan dat Steve Gunn weer verschijnt voor een toegift. Met ‘Wild Wood’ maakt Gunn een kleine misstap doordat de gitaarsounds niet helemaal bij elkaar kloppen en de muziek minder charismatisch wordt. Met de emotionele afsluiter ‘Old Strange’, waarbij Gunn alleen en met een akoestische gitaar Rotown te woord staat en nog heel even zijn gevoel over de verkiezingen wil delen - “I don’t want to get too political, but lives are at stake” - maakt de zanger een mooi einde aan een geweldig optreden.