Seafret ingetogen maar fenomenaal in Rotown

Folkduo bewijst zich als waanzinnige livemuzikanten

Jaap Smit ,

Als de bordjes ‘quiet please’ in Rotown hangen, dan weet je dat er iets moois in de lucht zit. Maar de aanwezigen weten allang dat het Britse Seafret een magistrale avond uit haar mouw kan schudden. Wanneer ze dinsdag 22 november opkomen mag het tweetal een volle zaal toelachen, maar vooral betoveren met een uitmuntend goede show.

De dag ervoor ervoor speelde Seafret een show in Amsterdam, en daar lijkt Rotterdam haar voordeel mee te doen. Jack Sedman (vocals) en Harry Draper (piano/gitaar) zien er zelfverzekerd uit en genieten zichtbaar. De ‘hairdo’s’ van Sedman en Draper doen het lijken alsof je bij een concert van Simon en Garfunkel staat en de stem van Sedman heeft veel weg van Dan Smith (Bastille). Je kunt vergelijkingen maken wat je wilt, maar Seafret brengt ondertussen iets heel eigens.

Startend met Breath en Skimming Stones leidt het tweetal de show en tevens hun debuutplaat Tell Me It’s Real in. De plaat kwam eerder dit jaar uit en is met zestien (!) nummers een uit de kluiten gewassen visitekaartje. Maar Seafret is er niet op uit om al hun werk ons door de strot te duwen. Ongedwongen en focussend op hun sound gaan ze te werk. De songs zijn klein en zoet; Draper neemt in zijn eentje alle instrumenten voor zijn rekening. Af en toe trapt hij een bassdrum in, maar zijn expertise ligt bij de akoestische gitaar. Je hoeft absoluut geen liefhebber te zijn om intens te genieten van zijn loopjes, die vernuftig en soepel in elkaar zitten.

De zaal denkt precies hetzelfde: het applaus wordt met het nummer luider en bij de publieksfavorieten (Oceans, Atlantis, Wildfire) wordt er bij aan-en afkondiging al goedkeurend gejoeld. Sedman richt zich vaak naar het publiek om zijn waardering voor de opkomst en de gedragen bandshirts uit te spreken. Seafret trakteert de zaal halverwege op het nummer Blank You Out, dat officieel nog uit moet komen. Ook hier wint Rotterdam het van Amsterdam: als we Sedman mogen geloven kwam het nummer in de hoofdstad minder goed uit de verf.

Seafret eindigt de avond met het onstuimige Be There. Drapers fragiele gitaarspel mag af en toe onderbroken worden door een donderende bassdrum en Sedman’s ingespannen uithalen. Het is een gepast einde voor een avond die verrassend saamhorig, ongedwongen en vooral prachtig verliep. Dat het ‘slechts’ twee muzikanten en één gitaar waren zal niemand wat schelen, want man, wat is Seafret live een traktatie.