Get rid of the old and give birth to the new

Mitch Rivers vervormt oude clichés tot een eigentijdse luisterplaat

Tekst: Koen Hoogendoorn ,

Nadat Maurice van Hoek eerder zijn LP releasede, we zijn kompaan Douwe Bob tussen legio mislukte the Voice/X Factor finalisten zagen schitteren en we twee jaar terug The Common Linnets hetzelfde zagen doen, beginnen wij als nuchtere boeren in het buitenland bekend te staan als de kolonie van Nashville. Hier brengt Mitch Rivers met zijn nieuwe EP geen verandering in, de bluesy-rock/country invloeden zijn namelijk sterk aanwezig. Deze Mitch Rivers komt eigenlijk een beetje uit het niets, we weten weinig van hem. Wanneer we een interview van hem lezen komen we erachter dat hij uit een punk-coverband komt waar door gebrek aan een nuchtere zanger hij zelf maar is gaan zingen. Na wat andere projecten met bands van ongeveer dezelfde stijl als deze plaat, probeert hij het nu als solo artiest. Kan Mitch Rivers zich aansluiten bij bovengenoemde namen, of mist hij net de boot met betrekking tot dit genre?

Met opening-track Bluer than the Sky worden we meteen herinnerd waar we zitten in het muzikale spectrum, Rivers vraagt zich af of zijn geliefde hem zal vergeten terwijl hij weg is, de zanger maakt op een zeer fijne manier de blues thematiek grijpbaar voor zijn publiek. Het is dan ook niet moeilijk om ons te identificeren met dit thema, de wanhoop en onzekerheid van de liefde. Het gitaarwerk van deze openingstrack is ook zeker noemenswaardig. Gitaar-licks, die doen denken aan Buddy Guy, laten de emotie van Rivers doorgalmen en maken daardoor deze radio vriendelijke blues track compleet.

De onzekerheid waar Rivers zich in verkeerde bleek terecht als we naar het volgende nummer luisteren, ‘Good Times’. Met een veel duistere en melancholischere toon dan de eerste track, wilt de zanger zijn relatie doen vergeten. De analogie met een stad die hij verlaat is er al dan niet één die we al talloze keren hebben gehoord, desalniettemin laat Rivers zien dat deze blijft werken. Wat bij deze track vooral werkt is de harmonie die de zangeres van de band zingt, het is jammer dat we haar niet vaker horen aangezien Rivers stem in de lage registers soms een beetje geforceerd overkomt hetgeen dus gecomplementeerd zou kunnen worden door de harmonieën van de zangeres.

Aangekomen bij de laatste twee tracks wanen we ons ver van huis, met de angst om weer terug te gaan naar het oude waardoor het nieuwe verwaarloosd wordt. Hier is waar Mitch Rivers echt op zijn top zit, zijn hoge stem schittert hier absoluut. Waar hij eerder misschien soms nog wat geforceerd klonk bij de lage tonen, voelt hij zich hier duidelijk thuis. De instrumentaties bij deze twee tracks zijn ook uitstekend, met veel zorg en kunde ingespeeld en geproduceerd. Het tokkelende gitaartje van beide nummers, dat zich bij de track ‘Im Leaving’ omvormd in een knallende climax, vult de stem van Rivers fijn aan. Bij de laatste track, ‘Sailin’ Home’, keert de eerder genoemde zangeres weer terug, samen met cello begeleiding. Dit is zeker een combinatie die uitermate goed werkt voor Mitch Rivers, deze afsluitende track is dan ook zijn beste creatie van deze plaat.

In een tijd waar de populaire muziek hevig beïnvloedt en aangevuld wordt door elektronica, is het fijn om weer eens een plaat te horen die terug gaat naar de roots. Al dan niet begeleidt door decennia oude thema’s en akkoorden progressies, toch weet Mitch Rivers het fris te doen laten klinken. Of je nu ver van huis bent en eigenlijk niet weet of je wel terug wilt, jezelf onzeker voelt in je relatie of je gewoon even wilt ontspannen, troost is te vinden bij deze EP van Mitch Rivers.