Bevrijdingsfestival Zuid-Holland 2016

Een recordaantal bezoekers van 40.000

Tekst: Boris Berg & Tom Kerkhoff /Foto's: Wim Barzilay & Marcel van Leeuwen ,

In Het Euromast Park wordt op een zonovergoten 5 mei onze vrijheid gevierd met een bomvol programma met onder andere Ambassadeurs van de Vrijheid Sunnery James & Ryan Marciano, Kraantje Pappie en DeWolff . Het Bevrijdingsfestival Zuid-Holland trekt op deze prachtige dag een recordaantal bezoekers van 40.000. Het programma is erg divers. Door de grote verscheidenheid in muzikale genres zit er voor ieder wel een pareltje bij. Van dance, reggae, folk en psychedelische rock of het hoofdpodium tot new-wave punk, psychobilly, rap op de Sena talentstage. Kortom, alle elementen zijn ruimschoots aanwezig om deze dag tot een waanzinnig spektakel te maken.

Friends of the Family
Een groot muzikaal feest. Zo is de opener van het bevrijdingsfestival in Rotterdam het beste te typeren. De bezoekers pakken een koud biertje en genieten van de eerste echte zomerse dag van het jaar, de perfecte omstandigheden voor een feestelijk bevrijdingsfestival. Op het hoofdpodium speelt de maar liefst 9-koppige formatie van Friends of the Family, een Haags-/Rotterdam folk collectief. De ritmische gitaarriffs worden mooi afgewisseld door een rustige en stijlvolle saxofoonpartij. De band telt maar liefst drie gitaristen en zoals het een echte folk band kenschetst, een banjospeler. Het publiek begint langzamerhand op- en neer te springen. De voorman neemt even tijd om het Rotterdamse publiek toe te spreken en wil zijn dankbaarheid uiten voor deze dag. ‘’Dat we hier mogen en kunnen staan hebben we toch zeker te danken aan een stukje vrijheid’’. Het was een waardige officieuze opening van het Bevrijdingsfestival 2016 te Rotterdam. Het laatste, meest countryachtige nummer, genaamd ‘’I’m going away for a long long time’’ luidt zanger Gijs Ballering in met de woorden: ‘’wij zijn Friends of the Family en jullie de ultieme vrijheid’’. Het slaat aan bij het Rotterdamse publiek. En daar gaat hij. Hopelijk niet voor te lang, hopelijk tot volgend jaar.

Southbound
Op het kleinere podium opent Southbound, op het zelfde tijdstip als de grote groep folkvrienden, op een meer spacende manier het bevrijdingsfestival. Zangeres Roufaida leidt de muziek van de band terwijl danseres Andrea de muziek omgiet in fysieke bewegingen. Als een onlosmakelijk duo, met een goede band als ondersteuning, brengen de twee dromerige dames vroege feestgangers een prettig spektakel. Terwijl op het hoofdpodium de zon en de vrijheid uitbundig gevierd worden, is op de talent stage een meer gelaagd set met ruimte voor duisterheid te horen. “Scandinavische donkerte en warme sounds in liedjes die met gewicht het licht beschrijven en andersom” is de manier waarop de band haar eigen muziek omschrijft. De winnaars van de Sena Grote Prijs van Rotterdam zorgen al met al voor een goede opening van het meer alternatieve podium. Met een bewuste houding in de vroege middag kan de gemiddelde luisteraar de drukte en de loomheid die de zon het publiek de rest van de dag zal achtervolgen wellicht enigszins het hoofd bieden.

Cenobites
De Psychobillyband Cenobites speelt vandaag een thuiswedstrijd. Na net een nieuw album uitgebracht te hebben en shows te hebben gespeeld in Brazilië zijn ze weer veilig terug in Rotterdam. ‘’Daar zijn we weer hoor’’ zegt de voorman met zijn blond geverfde hanenkam. Dat de rockabilly-metalheads geliefd zijn in Rotterdam is al snel aan het publiek te merken. De ongeëvenaarde energie is duidelijk bij de festivalbezoeker en meegereisde fans terug te zien. ‘’Echt vet, wat een energie, dit gaat maar door en door’’ aldus fan en zanger van de Schiedamse band ‘de Dood’. Zoveel energie dat ze moeten toegeven dat ze er na drie minuten al mentaal doorheen zitten, terwijl er nog 27 minuten te gaan zijn. Gelukkig is dat voor de mannen van Cenobites geen probleem, zelfs niet in de snikhete zon. Het shirt gaat uit (aanraken 5 euro!) en de muziek wordt alleen maar harder. Met de cover van Herman Brood ‘’Never be clever’’ fungeert de drummer als volledig achtergrondkoor. Ook zijn de eerste moshpits van het bevrijdingsfestival een feit. ‘’Er mag gedanst worden hoor’’ en dat wordt er. De Cenobites blijven een icoon in Rotterdam. Het laatste nummer dat ze spelen ‘This is night to remember’’ valt zo goed in het gehoor dat het een popsong zou kunnen zijn. Hoewel de nacht nog niet is aangebroken, zal Rotterdam dit optreden zeker blijven herinneren.

Projekt Rakija
Het is 14:00 geweest, tijd voor het feest om los te barsten! Half-Belgische, half-Balkan feestband Rakija heeft het hoofdpodium betreden om het publiek eens flink te laten zweten op Bosnische volksmuziek in combinatie met onder meer rock, raggae, electro en hip-hop. Het publiek lijkt echter niet geheel in de stemming, met de intense zon op het gezicht is zitten of liggen een aangenamere activiteit dan op en neer springen. “Dance, dance, dance!” klinkt vanaf het podium. “Chill, chill, chill” klinkt non-verbaal vanuit het publiek. Tijdens het door weinigen aangehangen, doch opzwepende feestje op het podium heerst er op het festivalterrein een relaxte zomerse sfeer. De zon is zelfs dermate intens dat de minder tegen de zon opgewassen, of schaars met zonnebrand ingesmeerde bezoeker zijn toevlucht moet nemen in de schaduw van de bomen, foodtrucks of techniektentjes.

Omani
Omani opent zijn optreden met de woorden: ‘’Aan het einde zijn jullie allemaal aan het dansen’’. Eens kijken of dat lukt. De eerste tekenen zijn in ieder geval positief. De heerlijke groove in de bas laat velen opstaan uit hun comfortabele posities. De band wordt begeleid door een strakke drumpartij, waardoor de gitaarsolo’s op de parelwitte Stratocaster goed naar voren komen. Toch is het voor een enkeling nog te lekker om achterover in het gras te blijven zitten. De muziek op de achtergrond maakt voor die mensen de ervaring compleet. Voorafgaand aan het laatste nummer herhaalt Omani nog eens dat het de bedoeling is dat iedereen gaat dansen. Opmerkelijk aan het nummer ‘’Let the groove kill your body, let the groove enter your soul’’ is dat het nu niet de groove van de bas is, maar de ritmische gitaarriffs waar de mensen op dansen, die een extra dimensie krijgen door het effect van een wah-wah pedaal. Toch heeft Omani het nog nodig om iedereen ‘’from front to back and from side to side te sturen’’. Gelukkig beseffen de mensen dat zij, op een dag als vandaag, de vrijheid hebben niet elk bevel op te hoeven volgen. Als laatste daad laat Omani per ongeluk, dan wel expres zijn microfoon op de grond vallen. Laten we hopen dat dit geen teken is, want al met al hebben velen genoten van het optreden.

Halfway station
Op het heetst van de dag en in de meest felle zon was het de beurt aan de Rotterdamse band Halfway Station. In de muziek, die niet zelden een psychedelisch karakter heeft, zijn ook duidelijk blues-, folk-, en bluegrassinvloeden te horen. Deze klanken, duidelijk geïnspireerd door de muziek uit de Zuidelijke Staten van de Verenigde Staten, komen met dit weer goed tot hun recht. Ook begint het aardig druk te worden op het festivalterrein. Enkele bezoekers geven aan een aanzienlijke tijd in de rij te hebben gestaan om binnen te komen. Gelukkig mag dit voor velen de pret niet drukken. Door de warme muziek van Halfway Station worden de bezoekers voor hun wachten beloond.

DOOXS
De beurt is aan vrouwelijk experimentele electroduo DOOXS uit Rotterdam. Met voorgeprogrammeerde muziek en een synth-drum, die er overigens meer voor de sier bij lijkt te staan en waar maar eens in de zoveel tijd een flinke mep op wordt gegeven, houdt het duistere stel het publiek in haar ban. Met een vergelijkbare mystiek als de eerste band die op de Sena talent stage optrad, Southbound, en teksten waarin angst een grote rol speelt, sleurt het duo het publiek mee in een stroom ijskoude muziek. “I let you fall into the river cold, I watch you go to where the water flows”. Heerlijk verfrissend zou je kunnen stellen, op zo’n hete dag. En zo is het ook, terwijl op het hoofdpodium Halfway Station een feestje bouwt en de ingangen van het festivalterrein tijdelijk gesloten zijn door de grote toestroom, koelt het publiek op de Sena talent stage om 16:00 eventjes af.

Kraantje pappie
Kraantje pappie flikt het hem weer. Openend met het nummer ‘’Waar is Kraan?’’ is de toon gezet. Het wordt een groot feest. De ontstane drukte rond het hoofdpodium geeft er duidelijk blijk van dat er veel bezoekers vandaag speciaal komen om Kraan aan het werk te zien. De mensen hebben duidelijk zin in een feestje, Kraantje verzorgt het aanbod. Het gehele veld, van voor tot achter, wordt omgetoverd tot Pappies feesttent wanneer de eerste klanken van zijn grote hit ‘’Feesttent’’ klinken. Dit heeft het nodige biergegooi tot gevolg, kenmerkend voor een echte feesttent. De harde bas zorgt ervoor dat de muziek extra intens wordt beleefd. Liters zweet wil Kraan op de vloeren zien, dat is in combinatie met liters bier zeker gelukt. Kraantje laat het gehele publiek van links naar recht gaan. Hij krijgt zo als eerste echt de beweging in de gehele massa. Kortom, een feestje bouwen kan Kraantje wel. Missie geslaagd. Het Euromastpark is eindelijk in de feeststemming. 

The Homesick
Bij de 3-koppige band uit Dokkum (Friesland), the Homesick, hangt rond de Sena talent stage een sfeer uit andere tijden. Sterk beïnvloed door de vroege new-wave en punk uit de 80er jaren heeft the Homesick een lo-fi sound die herinneringen oproept uit duistere muziektijden. Op deze muziek komt ook een alternatief publiek af. Een jongen met een gouden oorbel en afgescheurde spijkerbroek waaronder witte sportsokken die hoog zijn opgetrokken te zien zijn staat aandachtig te luisteren. De vrijheid wordt flink gevierd, onder punkachtige geschreeuw vanaf het podium worden illegaal naar binnen gesmokkelde joints doorgegeven in het publiek. The Homesick maakt ondanks hun goede vibe echter, net als een echte 80s band, maar weinig contact met het publiek. Er wordt tussen de nummers door niet gepraat en er wordt geen oogcontact gemaakt. De band keert de luisteraars nog net niet de rug toe. Aan het einde van de set krijgen de Friezen het publiek gelukkig toch nog mee met als kers op de taart een moshpit in het midden van de mensenmenigte.

5 voor 5
Het is nu zo druk op het festival terrein, dat er een 1 in – 1 uit regeling aan de ingangen getroffen moet worden. Een aantal mensen zoeken hun heil op een andere manier en besluiten aan de andere kans van het water een plekje in de zon op te zoeken, buiten het festivalterrein, om zo toch nog een glimp van de muziek op de kunnen vangen. Dit gebeurt juist op het moment dat het tijd is samen de vrijheid te vieren. De klok slaat 5 voor 5 en zoals traditioneel op dit tijdstip, is het tijd de festivals met elkaar in contact te brengen en de vrijheid door te geven. Op dit landelijke moment zijn alle veertien Bevrijdingsfestivals met elkaar verbonden en wordt stil gestaan bij onze vrijheid. Op het hoofdpodium vertelt een vluchteling hoe het is om in een onvrij regime te leven. Bezoekers worden opgeroepen selfies in te sturen om vrijheid door te geven, die te zien op het grote video scherm naast het hoofdpodium.

Meta & the Cornerstones
In het gevarieerde programma van het Bevrijdingsfestival is ook plaats voor het zonnigste genre ter wereld. Reggae pur sang op een zonnige namiddag, iedereen geniet. De muziek sluit perfect aan bij de zomerse, lome sfeer die op het festivalterrein heerst. De ras muzikant en voorman van de band, Meta Dia, bezingt de vrijheid en de liefde op het hoofdpodium met zijn sympathieke stemgeluid die doet denken aan Bob Marley (één van Dia’s grootste inspiraties). Omdat het voor vele festivalgangers nu al ver na de normale etenstijd is (17:30), wordt tijdens de vrolijke achtergrondreggae ook bij de lange rijen bij de foodtrucks aangesloten.

Rats on Rafts
Als we onze blik van het hoofdpodium afwenden, waar een relaxte sfeer is ontstaan door de raggaeband Meta & The Cornerstones, zien we op de Sena Talentstage de talentvolle Rotterdamse newwave- postpunkband Rats on Rafts. De vrouwelijke basgitarist staat in dit punkgeweld overduidelijk haar mannetje. De band speelt een energieke en onstuimige set. Zo onstuimig (in de positieve zin van het woord) als oudere punkrock kan zijn, is dit zeker ook de muziek van deze band. Niet het gehele publiek is echter nog bereid hun relaxte modus los te laten en mee te gaan in de onstuimige, maar strakke punkrock van deze talentvolle band. 

DeWolff
DeWolff is internationaal gezien misschien wel de grootste act op dit bevrijdingsfestival, in ieder geval de grootste rock-act. De kracht van het langharige trio uit Limburg is dat zij iets nieuws brengen in de muziekwereld. Natuurlijk vindt hun psychedelische hardrock hun oorsprong in de jaren zestig. De muziek kan vergeleken worden met een oude rockband als Deep Purple, maar ook met moderne artiesten, zoals Jack White. Echter wordt de band te kort gedaan door ze enkel met andere artiesten te vergelijken, aangezien ze een compleet eigen sound hebben. Het is niet opmerkelijk dat deze band wereldwijd al zoveel succes heeft. Het publiek wordt overmeesterd door de symfonische klanken van DeWolff. De opzwepende hardrock riffs worden begeleid door melodische orgelmuziek. Gitaarsolo’s worden er op de top van voorman Pablo’s kunnen uit geperst. Hun uitgesproken jaren zestig kledingstijl maakt het 70er jaren plaatje helemaal compleet. In het nummer ‘’Don’t you go up the sky’’, wat velen als het limiet van onze vrijheid beschouwen, komen de Southern en country invloeden het duidelijkst naar voren.

Gelukkig heeft het trio in hun drukke schema nog tijd voor een kort interview. Na het optreden wachten de mannen van DeWolff ongeduldig op een biertje. Het optreden is Rotterdam is voor hen toch echt de betere van de twee (ze speelden eerder op de dag in Amsterdam). “We zaten er net wat lekkerder in. We waren nog bijna te laat, een kwartier van tevoren kwamen we pas aan, dus toen was er geen weg meer terug. We moesten knallen. De stress was er vanaf moment één direct af, omdat het publiek ons al enthousiast tegemoet kwam.” Vertelt zanger Pablo van de Poel. De jongens hebben de laatste jaren veel succes geboekt in het buitenland. Voor Pablo stopt het succes pas aan de hemelpoort, waaraan ze staan te rocken, maar waar hen hoogstwaarschijnlijk de toegang geweigerd wordt. Natuurlijk hebben ze een doel voor ogen. Het uiteindelijke doel is misschien wel om overal waar ze aan meren kunnen spelen. Echter, zijn ze al erg tevreden met de situatie nu. Ze hoeven zich in ieder geval geen zorgen meer te maken dat er niemand naar hun shows komt.

Het laatste album hebben ze uitgebracht onder hun eigen recordlabel en dit is niet zonder reden. DeWolff staat voor meer dan alleen de muziek die ze maken. Ook het hele ding er omheen. Het moet meer een soort Jack White-concept worden, dus meer om het label gaan draaien. Alles wat geproduceerd wordt moet zelf bedacht zijn (DeWolff ademen), inclusief de vormgeving van de plaathoezen. Waar hun bandnaam vandaan komt willen ze nog steeds niet prijsgeven, en de vraag wie van de drie de grootse wolf is, wordt niet op de bedoelde naïeve manier opgevat (wolf als roofdier) waardoor het direct een erg persoonlijk gesprek wordt. De twee broers met Arubaans bloed blijken de ‘grootste’ te hebben maar komen minder snel op gang terwijl Robin de ‘kleinste’ heeft maar met een aanzienlijk hogere acceleratie.

Sunnery James & Ryan Marciano
De Ambassadeurs van de Vrijheid Sunnery James & Ryan Marciano vertonen hun legendarische DJ-kunsten en roepen op voor verdraagzaamheid. Zoals we van ze gewend zijn maken ze er een groot festijn van. De draaien een gevarieerde set. De dancebeats laten niemand ongeroerd. Jong en oud wordt verenigt door de muziek. Muziek en festivals moeten verbroederen en daar is dit het schoolvoorbeeld van. De boodschap die Sunnery James & Ryan Marciano verkondigen is duidelijk terug te horen in hun muziek.

Verslag avondprogramma
Tijdens het optreden van DeWolff op het hoofdpodium spelen op de Sena Talent Stage twee sterk uiteenlopende artiesten, Crying Boys Cafe, een folk-achtige viering van de droefheid en Amerildo de Krijger, een opkomende naam in het Nederlandse rapcircuit. Ondertussen is het rondom de foodtrucks drukker dan druk. Mensen moeten meer dan een half uur in de rij staan voor een ambachtelijk bereidde pizza. De knorrende magen van de wachtenden overstemmen haast het geluid dat van beide podia het terrein opdreunt. Na de laatste act op de Talent Stage, funky house van Dikkens, concentreert het festivalpubliek zich geheel op het hoofdpodium. Terwijl de avond valt sluit het zomerse Bevrijdingsfestival in het Euromastpark op een waardige manier af met de Spaanse feestband La Gran Pegatina en daarop volgend househeld Roog & MC Roga. Het Park heeft vandaag een record van 40.000 mensen en een allesvernietigende zon moeten doorstaan, in haar oren klinkt een piep en haar huid is roodgekleurd. Nu druipt zij weer leeg en kan ze weer een jaar lang haar krachten sparen voor een volgend, hoogst waarschijnlijk nog grootsere en drukkere viering van de vrijheid.