Heel rock-’n-roll is het ook niet om na te denken over marketing. Lange tijd had ik een naïef beeld van de muziekindustrie en dacht dat een goede plaat toch wel opgemerkt zou worden, yeah right. Het uitbrengen van een album vergt planning, een netwerk en een goed plan gericht op promotie, waarin centraal staat wat de plaat bijzonder maakt. Dat maakt het immers interessant voor journalisten, boekers en radiostations. En als je een coupletje en een refreintje in een minuut weet te proppen, ook voor DWDD.
De noodzaak van Muzikale Marketing
En waar het overgaat in promotionele prostitutie…
Veel artiesten weigeren te zien dat op het moment dat je een plaat uitbrengt, je een product op de markt brengt. Veel goede muziek gaat verloren omdat er niet gedacht wordt over hoe de plaat "in de markt gezet kan worden". Dat klinkt best naar en dat is het ook wel een beetje, maar wel noodzakelijk als je je plaat wil verkopen. Toegegeven, het is vaak ook niet waar muzikanten in uit (willen) blinken. De meeste artiesten kijken meer uit naar een wortelkanaalbehandeling
Als muzikant zijnde is het vaak niet leuk om over dit soort zaken na te denken, omdat je liever met de muziek bezig bent. Maar toch ben je ongemerkt al met een eindproduct bezig. Je schrijft de plaat, neemt hem op, mastert hem en legt hem in eigen beheer of via een label in de winkel. Het is al een product, alleen voelt het niet zo, omdat je er persoonlijk betrokken bij bent. Waarom zou je van tevoren niet nadenken over hoe je de plaat aan wat aandacht en hogere verkoopcijfers helpt? Dat is de bedoeling toch, dat je plaat gehoord wordt? Vroeger deden platenlabels en managers dit soort dingen nog wel, maar in de do-it-yourself industrie die het nu grotendeels is geworden, ben je toegewezen op je eigen doortastendheid en inventiviteit. Of je je plaat nou bij een (independent) label uitbrengt of in eigen beheer.
Dit gezegd hebbende, is er wel een duidelijke lijn waar de promotie en marketing van je plaat overgaat in onbeschofte reclame. Nou is er al (te) veel gezegd over crowdfunding, maar niet lang geleden zag ik op Facebook een oproep, waarin tegen betaling liedjes op een nog te verschijnen plaat worden opgedragen aan de donateur. Das toch een soort muzikale prostitutie hoor. Op zich heb ik niet al teveel tegen crowdfunding, maar zodra artiesten hun muziek, teksten, of artwork gaan aanpassen zijn ze niet meer met kunst bezig, maar met schaamteloze commercie waarin geld genereren belangrijker is dan de plaat zelf. Dan koop je als liefhebber niet meer de visie van de artiest, maar eigenlijk verkapte reclame. Walgelijk. Dan toch maar liever die wortelkanaalbehandeling.
Thomas van der Vliet runt het Rotterdamse platenlabel Brandy Alexander Recordings, waar The Bullfight, Mark Lenover, St. Polaroid en Jaco Putker deel van uit maken.