Na een kort, niet echt noemenswaardig, intro zet het nummer Valley Stomp direct de toon. ‘You don’t love us anymore. Why don’t you love us anymore?’ brult Ritsema in zijn kenmerkende, diepe stem. Met teksten over Satan, Lucifer en mountains full of corpses toont Ritsema ook meteen aan dat zijn wereldbeeld er bepaald niet zonniger op is geworden. De overige zes tracks bevestigen dat.

Six is een donker album, maar de duisternis wordt nooit verstikkend. Spasmodique presenteert hier het soort duisternis waar je maar wat graag door opgeslokt wordt, geheel in de traditie van de beste post-punk bands. Dat maakt het album tot een intense luistertrip die niet altijd makkelijk is, maar wel altijd de moeite waard. Muzikaal verkend de band ondertussen op sommige vlakken nieuw terrein. Bij momenten komen de nummers behoorlijk dicht in de buurt van zompige desert rock in de trant van Kyuss en Masters of Reality.

Dat afsluiter Savanna Sweetheart niet de volle negen minuten de aandacht vast weten te houden, doet niet af aan het geheel. Daar tegenover staan namelijk een aantal bescheiden meesterwerkjes, The Loneliness Of An Outdoor Smoker voorop. Het nummer bouwt de spanning haast onhoudbaar lang op, totdat Ritsema na circa vier minuten met een oerkreet al zijn demonen eruit schreeuwt en het nummer begint aan zijn geweldige climax. In zulke momenten klinkt de band urgenter en dreigender dan menige hedendaagse post-punkband en het album staat er vol mee. Dus nee, het heilige vuur van Spasmodique is nog lang niet gedoofd. Six smaakt naar meer, dus het is te hopen dat een opvolger niet opnieuw vijftien jaar op zich laat wachten.