Concert The Robert Glasper Experiment massaal uitverkocht

Tweevoudig Grammy-winnaar tilt jazz naar hoger level

Tekst & Foto's: Menno Klinkenberg Jr. ,

Het is ondertussen al vier jaar geleden dat jazzpianist en producer Robert Glasper zijn grote doorbraak maakte met het album Black Radio. Met twee Grammy’s en samenwerking met artiesten als Erykah Badu, Kenrick Lamar, Norah Jones en Snoop Dogg, wordt hij beschouwd als een van de meest prestigieuze jazzartiesten van de laatste jaren. Ergens is dat geen rare uitspraak aangezien de pianist al zes studioalbums heeft uitgebracht op het prominente jazzlabel ‘Blue Note’. Op dinsdagavond 29 maart trad hij op in podium BIRD, samen met zijn band ’the Robert Glasper Experiment’.

Wegens bovengenoemde successen is het ook niet verwonderlijk dat dit concert massaal is uitverkocht. Een kwartier voor aanvang lijkt het nog tamelijk rustig in de zaal te zijn, maar het duurt niet lang voordat de zaal tot aan de nok toe gevuld is en de vierkoppige band het podium betreedt. “Rotterdam what the fuck is uuuuup?”, roept Glasper door de microfoon heen waarop hij meteen onthaald wordt met een hevig gejuich van het publiek. Na een korte introductie van de overige bandleden, maakt hij knallend maar melodieus de aftrap met het nummer ‘Big Girl Body’.

Naast de albums ‘Black Radio’ en ‘Black Radio 2’, heeft de band tijdens het concert bewezen meer te willen zijn dan een jazzband. Zo worden er, naast klassieke jazz arrangementen, voortdurend uitstappen gemaakt naar r&b, soul en hiphop; van John Coltrane’s ‘A Love Supreme’ naar ‘Untitled 5’ van Kendrick Lamar. Ook wordt er een eigen versie van het nummer ‘Electric Relaxation’ van hiphop-formatie A Tribe Called Quest gespeeld. Een mooi gebaar naar rapper Phife Dawg; een van de leden van de groep die vorige week plotseling kwam te overlijden.

Meest noemenswaardig is de verbluffende en haast niet herkenbare cover ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana. Halverwege het nummer bouwt de band rustig af en pakt Glasper na een kort applaus zijn microfoon op. “Thank you so much. Oh, wait. Did we do the chorus already? Ah shit, we didn’t do the chorus. Hold on.” De band slaat daarbij in met het knallende refrein van de rockklassieker. Grappig gespeeld en misschien net iets te opzettelijk gedaan, maar dit resulteert opnieuw in intens gejuich van het publiek.

Ook krijgen de bandleden meerdere gelegenheden om als individu te laten zien wat voor vlees zij in de kuip hebben. Tijdens deze momenten verlaten de overige bandleden stilletjes het podium zodat de aandacht volledig op de solo gericht kan worden. Zo weet bassist Burniss Travis onder andere een groovende solo te spelen waar de complete zaal in wordt meegesleept. Ook drummer Mark Colenburg blinkt meerdere malen uit door tijdens zijn solo’s moeiteloos van tempo te wisselen en de propvolle zaal aan het dansen te zetten. Glasper zelf laat ook meerdere malen een duidelijke kant van zich horen en het is iedere keer een waar schouwspel om te zien hoe hij in een nonchalante houding op twee piano’s tegelijk speelt.

Gezien de bijbehorende vocalen in de meeste gevallen door gastartiesten zijn ingezongen, neemt vocalist en saxofonist Casey Benjamin deze voor zijn rekening. Zelden maakt hij gebruik van zijn originele stemgeluid en vormt deze om door middel van een ‘vocoder’. Hierdoor worden de warme geluiden van Glasper’s piano op een unieke wijze samengesmolten met een elektronische vibe. Voor een paar nummers is het een bijzondere toevoeging, maar voor een heel concert helaas te veel van het goede. Uiteindelijk is het goed aan de zaal af te lezen dat de robotachtige stem van Benjamin te overheersend en chaotisch begint te worden. Toch weet hij tegen het einde van het concert uit te blinken met het nummer ‘Lovely Day’ van Bill Withers en de complete zaal in een hypnotiserende staat te brengen.

Robert Glasper heeft met zijn Black Radio albums het doel bereikt om jazz naar een ander level te tillen; een mix van zachte melodieën, elektronische geluiden, afwisselende genres en veelzijdige arrangementen die verrassend genoeg alsnog een kloppend geheel vormen. Op vocaal gebied een concert dat misschien wat minder indrukwekkend en soms te chaotisch oogt, maar desondanks is er bewezen dat ‘the Robert Glasper Experiment’ na vier jaar nog lang niet uit geëxperimenteerd is.