Dat er met muziek nauwelijks een boterham te verdienen valt tegenwoordig, snap ik wel. Ik las tot mijn grote verbazing dat de inkomsten van download- en streamdiensten tegenwoordig hoger liggen dan de inkomsten van de verkoop van de cd. Wie koopt er in hemelsnaam nog een cd? - hoor ik u denken. Nou, dat zijn dus ook nog best veel mensen, maar ik was eigenlijk in de veronderstelling dat mensen weer elpees gingen kopen. Dat is ook wel waar, maar laten we niet al te enthousiast worden. De vinylverkopen zijn met ruim 50% gestegen naar een whopping 2% van de totale muziekinkomsten. Euh wat? 2% ja. Wij muzieksnobs zijn dus ver in de minderheid. Dat heeft voor de minder bekende artiest behoorlijke gevolgen. Relatief kleine bands verdienen nagenoeg niets aan een stream of download. Wil je een band steunen, koop dan een elpee, of desnoods een cd voor mijn part, maar niet dat zielloze mp3-tje. Het nut van streamen snap ik, maar koop daarna het fysieke album. De erven Steve Jobs en de aandeelhouders van Spotify zwemmen in het geld! De regionale band die zijn plaat gaat releasen in Bird, Walhalla of Rotown en die hun plaat in consignatie bij de Plaatboef heeft liggen, die hebben die euro's nodig!
Muziek is geen hobby!
En waarom iedereen naar de platenzaak moet hollen
In een onlangs gepubliceerd onderzoek las ik dat Nederland (slechts?) 13.000 professionele popmuzikanten telt en dat de modale popmuzikant (slechts!) 12.000 euro per jaar verdient. Reken dat gerust even op je gemak door naar maand- en weeksalaris. Het valt dus niet mee om in Nederland een volkoren boterham te verdienen met muziek, laat staan dat je er nog wat op kunt smeren. Gelukkig zijn er in Nederland een hoop, financieel hardleerse, mensen toch met muziek bezig. In heel veel gevallen dus naast (ander) werk. Hoe moet je dat dan noemen? Nou word ik persoonlijk zeer verdrietig van de jeukende woorden "hobby" en "passie". Alsof je met het zweet in je bilnaad op zolder modeltreintjes aan het schilderen bent. Muziek hoort een eerste levensbehoefte te zijn, zo niet, dan heet dat "rommelen in de marge", zo noemen Wibi en ik dat.
In de tijd waarin de meeste muzikanten en kleine platenlabels het op zijn zachtst gezegd moeilijk hebben, een platenlabel beginnen...Is dat wel zo handig? Handig weet ik niet, leuk? Ja! Daarbij ook erg goed denk ik. Juist nu is het goed om een filter te hebben. Dure studio's zijn niet meer noodzakelijk om behoorlijke opnames te maken en het muzikale aanbod wordt steeds massaler. Daarin schuilt nog steeds de waarde van een platenlabel. Het kaf (de eerste levensbehoefte) van het koren (het gerommel in de marge) scheiden. Daarnaast is een platenlabel runnen gewoon een ontzettend leuke hobby!
Thomas van der Vliet runt sinds 2015 het Rotterdamse platenlabel Brandy Alexander Recordings, waar The Bullfight, Mark Lenover, St. Polaroid en Jaco Putker deel van uit maken.