De avond wordt geopend door Fair Huxley. Een indie band waar soundscapes worden gecreëerd met behulp van synthesizers en daar onder wordt nog een drumsample gezet. Er zijn nog niet veel mensen en de mensen die er zijn gaan zover mogelijk in de hoeken staan om met bekenden bij te kletsen. Hierdoor ontstaat er een enorme lege ruimte voor het podium wat helaas negatief overslaat op de prestaties van de band. De zenuwen klinken sterk door bij de zangeres waardoor het bij vlagen zelfs vals is. De begeleidende band omvat niet veel meer dan synthesizers, keyboards en samples. Dat is zeker geen slecht ding, kijkend naar een act als Sevdaliza, alleen slaagt zangeres Karlijn er helaas niet in om in haar eentje deze act te dragen.
Concertverslag: The Artificial
Een periode van nu of nooit
De leden van The Artificial zijn geen onbekende in het circuit. Eerder werd onder de naam Pepperstreet al een EP uitgebracht. Na de bandnaam gewijzigd te hebben naar ‘The Artificial’, verschillende single-releases en veel podiumervaring, presenteert de band dan nu haar (tweede) ‘debuut’ EP. Een periode lijkt aangebroken van nu of nooit, De band is namelijk al 5 jaar samen en heeft genoeg podium- en studio-ervaring. The Artificial komt online gezien over als de perfecte startende band, een uitstekende site, op Facebook actief, verschillende videoclips, singles, origineel artwork, kortom: alles klopt. Maar klopt het muzikaal gezien ook als live-act en heeft de formatie de potentie op een doorbraak?
En dan is het tijd voor The Artificial. De band maakt opzwepende indie muziek die valt te vergelijken met bands als Foals en Kensington. De zaal is inmiddels gevuld met een zeer divers publiek dat voornamelijk lijkt te bestaan uit vrienden en familie. De intro muziek en opkomst belooft veel goeds. Bassist (Bram van der Giessen) en drummer (Tim Boer) dragen duidelijk de band. Deze twee geven de sound van de band een strakke body. De creativiteit moet komen van de toetsenist (Bart Kuntz) en de lead gitarist (Lucas Lammers). De gitarist wordt tijdens zijn solo's echter vaak belemmerd door zijn overige bandleden. Doordat er teveel geluid met elkaar botst is er geen mogelijkheid voor de lead gitarist om te schitteren terwijl hij dat zeker kon. Als de ritmesectie gas terug zou nemen zou dit probleem al verholpen zijn en tevens zou dit het voor het publiek ook een stuk interessanter maken. Nu klonk het bij vlagen repetitief en verloor het publiek daardoor al gauw haar aandacht. Dit werd helaas versterkt door het minimale bereik van zanger Koen Brand. Hij zong constant in hetzelfde register en ook hierdoor klonk het merendeel van de nummers hetzelfde.
Als het doel van de band is om het publiek te laten dansen dan slaagt The Artificial daar zeker in. Alleen lijkt dit het doel te zijn bij elk nummer waardoor na twee nummers de originaliteit er wel vanaf is.