Psychic Ills, in de kern bestaande uit Tres Warren (vocalen en gitaar) en Elizabeth Hart (basgitaar) opent met het nummer ‘Baby’ van het recent verschenen studioalbum ‘Inner Journey Out’. De toon is gelijk gezet. Het gaat een rustige avond worden, waarin het publiek meegenomen moet worden in een rustige psychedelische flow. De muziek is dromerig, maar getuigt van echt vakmanschap. De rustige vibe is nog goed te merken in Rotown. De meeste bezoekers hangen nog wat aan de bar en sommigen beginnen mee te wiegen op de muziek, in een lager tempo dan de gemiddelde boeddhistische monnik. Ook de bandleden zelf lijken erg op te gaan de muziek. De toetsenist gaat er zo in op dat hij bijna op zijn toetsen in slaap lijkt te vallen. Dat ze vandaag de zaal niet plat zullen spelen is al snel duidelijk.
Na een kwartiertje gespeeld te hebben, komt de eerste tempowisseling. Voorman Tres Warren, in zijn geweldig foute witte jaren ’70 pak, met uiteraard bijpassend gekleurd overhemd, maakt Rotown wakker met een opzwepende rockriff, uiteraard met de distortion geheel open. Het eerste uitbundige applaus klinkt door: toch de gehoopte variatie in stijl en ritme. In deze psychedelische rock zijn sterk blues en country invloeden op te merken. Kenmerkend uitgerust met een lap steel gitaar wordt voor een fijne klank gezorgd. Toch blijft er altijd dat psychedelische randje. Er wordt duidelijk gekozen voor geen enkele interactie met het publiek. De band blijft op en top stoïcijns. Zeker een artistieke keuze om de psychedelische toestand niet te doorbreken, maar een simpele glimlach, een kleine blijk van waardering, zou zeker op zijn plaats zijn in een warm en rokerig Rotown.
Door de ontbrekende interactie wordt het publiek op een gegeven moment iets onrustig. Degenen die niet helemaal mee kunnen gaan in de flow van de muziek worden rumoerig en beginnen wat te praten. Omdat het publiek zich geen deel voelt van het optreden, voelt het aan als achtergrondmuziek. Het applaus wordt verplicht en minder intens. Dan ontstaat er enige frustratie bij zowel band als publiek door een te lang aanhoudende kraak in het geluid van de microfoon. Voorman Tres gebaart geïrriteerd, maar het blijkt niet snel opgelost. Een aantal bezoekers koelt even af buiten tijdens dit gebeuren.
Na een uur lijkt de band te stoppen. Ze verlaten het podium, maar de doorgalmende gitaar beantwoordt snel de vraag of ze nog terug komen. Rotown wordt nog een keer meegenomen in een extase, waarna het zelfde kunstje wordt uitgehaald. Nu stopt het doorgalmen van de gitaar echter abrupt, na nog steeds geen interactie met of klein bedankje aan het publiek. Toch hebben velen genoten van de psychedelische trip, hoewel niet allen. Mensen willen ook vermaakt worden. Het lage entertainmentgehalte is vanavond gedeeltelijk overschaduwt door de artistieke kwaliteit. Dat is misschien wel juist iets dat de muziekwereld heden ten dage meer nodig heeft.