Als organisator van BinnensteBuiten heeft Maurits Hofman in eerdere edities al het genoegen gehad Spinvis en Kyteman te mogen interviewen. Wanneer hij om stipt negen uur het podium betreedt, vertelt hij het publiek meer over de insteek van zijn evenement. “Met BinnensteBuiten willen we de mens achter de artiest beter leren kennen.” Vanavond zal Glenn de Randamie (31), in de volksmond bekend als Typhoon, plaatsnemen op de bank om gedurende anderhalf uur door Hofman ondervraagd te worden.

Een luid applaus klinkt in de tot de nok toe gevulde zaal van de Schouwburg wanneer Typhoon het podium op komt. Hij bedankt het publiek voor de warme ontvangst en neemt plaats op de relaxt ogende sofa die voor hem klaarstaat. Hofman start een korte film die bevestigt wat we eigenlijk al lang weten: Typhoon gaat als een speer. Beelden van zijn shows op Pinkpop, Lowlands en talloze andere grote festivals komen voorbij. Na afloop van de film glimlacht de rapper schuchter. Hij wekt de indruk zijn eigen succes nauwelijks te kunnen geloven. 

Wanneer Hofman zijn eerste vraag op Typhoon afvuurt, maakt het applaus in de zaal direct plaats voor aandacht. De muzikant beantwoordt de vraag in alle rust. “Hoe ik mijn jeugd ervaren heb? Ik ben opgegroeid in ’t Harde, een dorpje in de buurt van Zwolle. We woonden in een bebost gebied, waar ik als kind veel buiten speelde. Ruimte heb ik altijd heel belangrijk gevonden.” Zijn ouders heeft hij beide lief. “Met mijn moeder heb ik een hele goede band. Ik leer van haar en zij van mij. We kunnen samen lekker lompe grappen maken.” Met zijn inmiddels gepensioneerde vader, heeft de Randamie een ander soort relatie. “We hebben ook een goede band, maar in tegenstelling tot mijn moeder was het met hem lastiger om over persoonlijke dingen te praten. Hij is altijd militair geweest, maar tegenwoordig is hij mijn chauffeur en bespreken we onderweg naar optredens steeds meer met elkaar.” Een komische anekdote over hem en zijn vader laat de zaal schateren. “Mijn vader was eens in de badkamer en ik wilde een beetje het ijs tussen ons breken. Ik zei hem dat ik van hem hield, waarop een ongemakkelijke stilte en vervolgens wat gemompel zijn enige reactie was.”

De Randamie was niet de enige binnen zijn familie die op muzikaal gebied actief was. “Mijn oudste broer Kevin (Blaxtar, red.) was mijn grote voorbeeld. Hij rapte en schreef zijn eigen teksten. Dat vond ik heel cool.” Zijn eerste muzikale stappen zette Typhoon in de bibliotheek van ’t Harde, waar hij voor het eerst in zijn leven optrad. Later, op zijn veertiende, deed hij ervaring op als back-up MC van zijn grote broer. “De twee jaar dat ik dat gedaan heb, waren echt geweldig. Dat vergeet ik van mijn leven niet meer.” Echt spelen leerde hij naar eigen zeggen in het voorprogramma van Opgezwolle. “Ik mocht die hele tour het voorprogramma doen. We hebben zelfs hier in Nighttown gestaan. Ik hoorde dat Rotterdam een lastig publiek had, dus ik was behoorlijk nerveus toen ik het podium op moest. Maar toen ik eenmaal bezig was, ging de hele tent uit zijn dak.” 

Vraagsteller Hofman heeft een verrassing voor zijn gast in petto, wanneer hij een aantal korte filmpjes van vrienden en familie op het scherm tovert. Van Glenn’s zus Sharon, via trouwe vriend Coen, tot rapper Sticks aan toe. Stuk voor stuk hebben ze een vraag of boodschap voor hun maat. Rapper Sticks ergert zich groen en geel aan de talloze spaarzegels die hij aangeboden krijgt aan de kassa van de supermarkt. “Wat mijn grootste ergernis is?”, zegt Typhoon.  “Als mensen met een botermes in de pindakaas zitten”. Daarna volgt een emotioneel moment, wanneer vast bandlid en vriend voor het leven Coen een ontroerende boodschap brengt. “Ik wil je gewoon ontzettend bedanken voor alle mooie jaren die we samen hebben beleefd en nog gaan beleven.” Zowel op het podium als in de zaal is het lange tijd stil. De stilte wordt verbroken wanneer een eerste “aaaah” vanuit het publiek klinkt en de zaal spontaan begint te applaudisseren.

“Soms vergeet ik er bij stil te staan wat ik allemaal heb meegemaakt”, vervolgt Typhoon. Hij is zich heel bewust van zijn succes en weet ook dat het weer voorbij kan gaan. Daarop haakt Hofman in. “Kun je ons iets meer vertellen over de weg naar Lobi Da Basi?” Het immens succesvolle album legde de rapper geen windeieren. “Ik had niet echt een voorbeeld van iemand die rapper en poëet ineen was. Dat ik daarmee iets vrij unieks kon doen, was mij wel duidelijk.” Met zijn eerste plaat “Tussen Licht en Lucht” heeft hij vijf jaar getourd. “Er zat veel in het album en het had veel verschillende lagen”, vertelt hij. Na deze periode maakte Typhoon met New Cool Collective de EP “Chocolade”. “Het was fantastisch om met zulke goede muzikanten te spelen. Het spelen met een live-band ervoer ik als veel vrijer, dus besloot ik in 2010 te beginnen met het bouwen van mijn eigen band.” Dat het daarna nog een paar jaar geduurd heeft tot “Lobi Da Basi” uitkwam, verklaart Glenn door een vrij heftige periode te hebben meegemaakt. “Ik heb een mooie, maar tegelijkertijd heftige relatie gehad. Toen dat over was, zegde ik mijn huur op en ging ik anti-kraak wonen bij een vriend. Ik raakte in een soort privacy-activisme en maakte geen muziek meer. Op dat moment had ik niets. Geen geld, geen vriendin, geen eigen woning. Niets.”    

Het was in deze donkere periode dat Typhoon besloot te gaan reizen. Van Zuid-Afrika, Australië, New Orleans tot Suriname. “In Suriname heb ik de woorden “Lobi Da Basi” gevonden. Liefde is de basis. Wat mij betreft is dat een andere benaming voor god.” Toen hij terugkeerde, besloot hij de plaat te maken. “Ik geloof sterk dat het maken van de plaat is geweest wat ik moest doen en zie het als onderdeel van mijn missie.” Het grote succes dat het album de rapper bracht, heeft hij ook als best lastig ervaren. “Plotseling speel je op grote podia en kom je met je kop op televisie. Ik heb het daar een tijd moeilijk mee gehad.” Deze woorden zijn voor Hofman aanleiding om te vragen in hoeverre Typhoon toerist van zijn eigen leven is geworden. “Ik geloof dat als ik zou stoppen met schrijven over de liefde, ik het zelf meer zal ervaren dan dat ik nu doe. Dus ja, ik geloof wel dat ik een toerist van mijn eigen leven aan het worden ben.”

Maurits Hofman sluit het gesprek af en bedankt Typhoon voor zijn openheid. De rapper zelf trakteert de zaal na afloop van het gesprek op een indrukwekkend staaltje muziek. Samen met zijn vaste toetsenist Mano Yeah, brengt hij vier uitgeklede nummers ten gehore. De zaal is muisstil. Het is van een ijzingwekkend hoog niveau, wat hier vanavond muzikaal wordt neergezet. Het prachtige pianospel legt de basis voor Typhoon om met de nummers “Hemel Valt”, “Sitting On The Dock Of The Bay”, “Surfen” en het intieme “Laat Me Niet Alleen” de avond op zeer passende wijze af te sluiten. Deze derde editie van BinnensteBuiten is aan een einde gekomen en een groot deel van de bezoekers loopt met een glimlach op hun gezicht de zaal uit. Glenn de Randamie is naast geweldig artiest ook een sensitief en openhartig persoon: een betere kick-off had Motel Mozaïque zich niet kunnen wensen.