De naam Bolt & the Swamp People klinkt als een band uit Engeland uit de jaren zestig die geïnspireerd werd door oude ‘zwarte’ blueshelden als Muddy Water en Howlin’ Wolf. En gelukkig; zo klinkt de muziek ook. Deze jonge Rotterdamse bluesband doet aan alles aan bands uit die tijd denken. Denk aan Peter Green’s Fleetwood Mac en John Mayall & The Bluesbreakers. De zanger doet sowieso denken aan Peter Green doordat hij een lekkere zware raspende stem heeft en af en toe een spetterende gitaarsolo uit zijn instrument tovert. Ook qua uiterlijk benaderd hij deze zanger. Het is pas het 6e optreden van deze band maar ze klinken net zo geroutineerd als de jaren zestig bands die al veertig jaar actief zijn.  Een opvallende verschijning in deze band is de organist. Ook hij krijgt de ruimte om te soleren en de nummers naar een hoger niveau te tillen. Nederland is een nieuwe Al Kooper rijker. Dat het soms vreemd is om deze Hollandse jongens te horen zingen over Louisiana en California nemen we op de koop toe. De blues gaat door deze band een nieuw en jong publiek bereiken (Jerôme Kolste).

‘Nobody knows me’ staat op de voorkant van de sweater die de Rotterdamse rapper Dichter vandaag draagt. Daar gaat de komende tijd echter verandering in komen als het aan de rapper zelf ligt. Dichter is een rapper uit Rotterdam die bij liveoptredens gebruik maakt van een uitbundige liveband. Het klinkt als The Roots, in Nederland is Typhoon de beste vergelijking. Dichter zet een gevarieerde en originele hiphopshow neer. Het publiek wordt in het begin getrakteerd op energieke old-school nummers. Maar door de samples daarna krijgt het een 21e-eeuws hiphop sausje. De weldoordachte filosofische teksten zijn het meest constant. Dichter rapt vol passie over maatschappelijke thema’s als tienermoeders, over depressies en over zijn eigen verleden (adoptie). Met zijn charmes krijgt Dichter het publiek makkelijk mee en al snel staan ze mee te zwaaien op de beat. In het publiek staat G-Boah van de legendarische rap/reggae band Postmen. In het verleden heeft hij Dichter onder zijn hoede genomen. Nu staat hij goedkeurend mee te knikken en ziet hij dat zijn voormalig protegé zijn vleugels aan het uitslaan is. (Jerôme Kolste)

De Nederlandse punk is nog helemaal niet verdwenen! Het levende bewijs is De Dood, zonder twijfel de meest obscure Nederlandse band die dit jaar op Motel Mozaïque is te vinden. Dankzij een show vol agressie krijgt de tweede act op Plaza Mozaïque een flink aantal bezoekers al vroeg op de middag warm voor een bescheiden moshpit en headbangsessie. Vrijwel iedere zin van zanger Vincent Niks (what's in a name?) is een regelrechte slogan. Teksten als ‘Roadkill, Pino ligt er ook bij’, ‘Dopa’ – de combinatie van drugs en grootvaders – of ‘Ik heb een molen vol mongolen’: niets is te gek voor het Schiedamse trio. Ook is de frontman dol op zijn eigen tepels, die hij tijdens het optreden meermaals onder zijn shirt vandaan haalt. Niks bekent dat hij zich het liefst aftrekt op zijn fans. En uiteraard is die hobby verwerkt in een ruige punk chanson. Rauw, ongepolijst en zoals ze zelf cynisch zeggen: “De meest onprofessionele band van Nederland." Klopt ergens wel, maar dat zien we graag door de vingers. (Flip Kloet)

De festivalsfeer zit er zaterdagmiddag lekker in op het Schouwburgplein. De eerste biertjes, een aangenaam zonnetje: je ziet de hoofden loom worden. De allerlaatste band die je op zo’n moment wil zien, is Bonne Aparte: een legendarische undergroundband die rond 2008 ongeveer een jaar actief was en een superintense, titelloze noiseplaat uitbracht. Sinds een halfjaar is Bonne Aparte terug (weliswaar in nieuwe samenstelling) en dat is heel goed nieuws. Drie neurotische gitaren boksen dissonant tegen elkaar op, overstemd door een hysterische synthesizer, terwijl het aantal tempowisselingen niet bij te houden is en de vervormde schreeuw van Gerrit van der Scheer vertrouwd rauw klinkt. Die hadden we al even niet meer gehoord: de band die Van der Scheer de jaren na Bonne Aparte leidde heet Herrek en speelt dromerige slowcore. Het duurt echter maar een paar minuten voordat-ie weer volledig in zijn element is. Weer een paar minuten later kijk je als toeschouwer door de chaos heen en besef je dat het ongekend strak is wat hier op het podium gebeurt. Gaat dat zien, want Bonne Aparte heeft aan ongepolijste glans niets verloren. Maar liefst wel in een donker undergroundhol. (Sjoerd Huismans)

Flip Noorman en zijn band zijn perfectionisten. Een beetje meer monitor hier, een beetje minder daar. Het duurt allemaal wat lang. Toch lijkt het publiek dat prima te vinden, gezien het aantal mensen dat, al dan niet toevallig, is komen kijken naar de afsluiter op Plaza Mozaïque. Noorman werd bekend als singer-songwriter, maar heeft ondertussen een complete band om zich heen verzameld. Zijn laatste album 'Make-up' is een ode aan de leugen. Noorman blinkt uit in het schrijven van poëtische teksten vol ingenieuze woordspelingen, die tijdens de show worden voorgedragen. Tussendoor gebiedt hij tierend zijn publiek mee te doen met een gezamenlijk orgasme, wat neerkomt op samen kreunen op de maat van de muziek. De show voelt zo nog wat onwennig, maar met het laatste nummer overtuigt hij het aanwezige publiek. (Flip Kloet)