Natuurlijk zijn er uitzonderingen (voor de hand liggende namen, maar ook veel undergroundbands durven tekstueel meer), maar in zijn algemeenheid worden in de Nederlandse hitlijsten de simpelste emoties bezongen, en deze emoties worden dan ook nog eens op grammaticaal ongelukkige wijze verwoord. Iedereen weet inmiddels dat André Hazes zijn teksten schreef met een opengeklapt Prisma rijmwoordenboek op schoot. Daar verdenk ik meer songwriters van. “Niet de kassa maar de rij was, niet de râgout maar de pastei was”? Het lijkt wel of songschrijvend Nederland zijn publiek chronisch onderschat. Of kunnen ze niet beter? Dat kan natuurlijk ook. Of nog erger, zijn er mensen die de teksten daadwerkelijk diepzinnig en mooi vinden?
Laat teksten alsjeblieft ergens over gaan!
Column Thomas van der Vliet
Met plaatsvervangende schaamte hoor ik met enige regelmaat liedjes van eigen bodem aan. Niet eens dat er song-technisch zoveel aan mankeert, maar vooral tekstueel springt het glazuur soms van je tanden. Is het Nederlandse publiek immuun voor de knullig verwoorde clichés of zijn we er met z'n allen gewend aan geraakt? Dat zijn toch behoorlijk wat mensen die in de Ziggodome mee staan te zingen hoor. Uit 17.000 kelen “Vandaag is rood” of “Kedeng kedeng…. Oehoe…..”. Ik schrik daar wel eens wakker van 's nachts.
Toch wordt het Nederlands soms zo kneuterig dat het weer een bepaalde ondefinieerbare amusementswaarde krijgt. Zoals bijvoorbeeld Frans Bauer op zijn eigen manier weer ontwapenend kan zijn. Het wordt allemaal nog een tandje erger als Nederlandse artiesten de Engelse taal niet meester zijn, maar wel Engelstalige liedjes denken te schrijven. Dear Lord! En dan hebben we het echt niet over de krochten van de Nederlandse muziekscène. “The times are changing forever”…. Of: “Will I stay? Or rather I would get away”…Ook zo'n pareltje…. Buiten het feit dat er soms hilarische grammaticale uitglijders worden gemaakt, is er regelmatig sprake van onsamenhangende lappen tekst, bepleisterd met beeldspraak die Engelsen al tien keer eerder en beter hebben gebruikt.
Het hoeft echt niet allemaal netjes of gepolijst. Het is kunst. Nee, het hoeft niet altijd over liefde te gaan of per sé te rijmen. Het hoeft niet politiek gevoed of cultureel verantwoord. Alles mag en alles kan. Maar laat het alsjeblieft ergens over gaan. En dan kijken of die 17.000 in de Ziggodome nog steeds mee kunnen zingen. Laten we het hopen.
Thomas van der Vliet runt het Rotterdamse platenlabel Brandy Alexander Recordings, waar The Bullfight, Mark Lenover, St. Polaroid en Jaco Putker deel van uit maken.