The Sore Losers knallen de pan uit

Enkele scheurtjes aangebracht in de muren van Rotown

Tom Mulder ,

Rotown staat vanavond een potje rock uit de Lage Landen te wachten. The Sore Losers, vier Vlaamse heren die met drie platen in de zak bewezen hebben een strakke mix tussen blues en garage neer te kunnen zetten, komen laten zien waarom zij zo geliefd zijn bij onze zuiderburen. En dat mag ook wel met een geweldige tweede plaat, ‘Roslyn’ (2014), uitverkochte zalen in België en festivaloptredens in de Benelux. Derde album ‘Skydogs’ (2016) brengt The Sore Losers naar Rotterdam - om lekker los te gaan.

De Belgen hebben met hun drie platen niet de meest variërende muziek geproduceerd; maar daar gaat het ook helemaal niet om bij The Sore Losers. Het aantal singles wat de band uitgebracht heeft, laat zien hoe zij kunnen variëren van bluesy en melodieus tot hard raggen. Het moet blijken hoe ze Rotown zullen afdwingen met hun repertoire. Er staat geen voorprogramma gepland voor vanavond, wat des te meer ruimte overlaat voor The Sore Losers. Een goed gevuld Rotown verwelkomt de band op het podium, die met een enorme grijns hun instrumenten pakken en zich klaarstomen. Het wordt met de eerste nummers meteen duidelijk dat er lust zit in het spel van de heren. De single ‘Got It Bad’ van derde plaat ‘Skydogs’ knalt hard binnen en de voorste rijen van hoofden staan al snel onophoudelijk mee te schudden.

The Sore Losers speelt met het enthousiasme van een rockband die net komt kijken, terwijl ze toch al even meelopen in de muziekwereld. Drummer Alessio Di Turi slaat bezeten zijn drums de grond in, bassist Kevin Maenen is niet te stoppen met headbangen. De ritmesectie van The Sore Losers is vanavond qua energie niet bij te houden en Di Turi roept regelmatig de zaal in om het publiek op te zwepen. Lead gitarist Cedric Maes duwt zijn gitaar constant de voorste rij in waar hij bedreven zijn solo deponeert. Het meest bescheiden lijkt toch zanger en gitarist Jan Straetemans te zijn, die met passie - en met een duidelijke echo - de nummers bezingt. Maar schijn bedriegt: al vroeg in het optreden gooit hij zijn gitaar neer en duikt even het publiek in om mee te dansen of samen te zingen.

Hoewel de show strak is en ook zijn rustpunten kent met o.a. ‘Nightcrawler’, lopen The Sore Losers middenin de set heel even het risico een herhaling van trucjes te tonen, door vaak het publiek aan te sporen in hun gecreëerde kolk van energie te duiken. De band heeft daar eerst wat moeite mee; Rotown lijkt niet op de uitgekozen momenten dusdanig te reageren als wordt verwacht. Gelukkig wordt dit goed gemaakt met het enorme enthousiasme van de muzikanten.

Rotown raakt steeds meer overtuigd van het strakke spel van de gasten en laat zich leiden. Met een geweldige uitvoering van ‘Tripper’ aan het einde van de reguliere set hebben The Sore Losers het publiek overwonnen met hun sympathie en enthousiasme. Natuurlijk komen zij terug voor een toegift, met hun snoeiharde doorbraaksingle ‘Beyond Repair’ en een mooie uitvoering van ‘Emily’. The Sore Losers spelen rock met een aantrekkelijke gretigheid in hun spel waar je wel voor moet vallen. Dat de Vlaamse vrienden hier grotere zalen kunnen vullen is een goede mogelijkheid; aan hun enthousiasme zal het niet liggen.