Peter Milton Walsh: Ik heb het album gemaakt omdat het simpelweg “do or die” was. Of deze plaat maken, of me terugtrekken van het publieke leven als muzikant. Dit allemaal de rug toekeren is nooit moeilijk voor me geweest. Me begeven buiten wat gebeurde in de muziekindustrie vond ik ook niet vervelend. Ik was er niet mee bezig. De deur naar dat leven had ik dichtgedaan en het is nooit in me opgekomen dat dit nog kon veranderen. Daarbij, een lange periode wilde ik mijn aandacht geven aan mensen om me heen, mijn kinderen toen ze jong waren. Ik heb altijd geloofd dat als ik, als muzikant, vergeten zou worden, dan zou dat zo zijn. Een muzikant moet steeds mensen eraan herinneren dat hij er is, om op de een of andere manier de vlam te laten branden. En als je dat spel, zoals ik, niet meer speelt, dan heb je geen reden tot klagen.

Toch schreef ik nog steeds liedjes en dat is denk ik omdat ik dat altijd heb gedaan. Ik dacht echter dat deze liedjes eerder zouden bijdragen aan de ellende in de wereld, dus ik besloot er niks mee te doen. De liedjes stapelden zich inmiddels wel op. Toen ik jaren later weer speelde en tourde door Frankrijk, ontmoette ik veel mensen voor wie The Apartments veel hebben betekend. Ik dacht toen: fuck it. Ik weet zeker dat deze mensen de gevoelens in deze liedjes aan zouden kunnen. Ze konden zich vinden in de oude liedjes, ze kunnen zich ook vinden in de nieuwe liedjes. Ik vond dat ik op z’n minst een plaat kon maken voor ze. Ik zag het ook niet als “de volgende plaat” voor mezelf, maar als “de laatste”. Als een eerbetoon, de enige manier die mij bekend was, om mijn zoon Riley mee te eren, zodat hij herinnerd zou worden. Ik heb zoveel mensen zien komen en gaan in mijn leven, het is een veld met kruizen. Herinneren is een essentieel onderdeel van het leven voor mij.

Het grote geheim van liedjes is dat ze heel persoonlijk lijken, vooral in de ervaring van een enkel persoon. Maar zoveel mensen hebben me verteld dat ze iets van zichzelf in die liedjes zien en dat mijn liedjes hen persoonlijke leven reflecteerden. Liedjes zijn soms een manier om te zeggen dat je iets moet doorstaan wat je niet kan doorstaan, anders is het leven onmogelijk. Tarkovsky zei ooit: “And they’ll find within themselves the means to assess and appreciate it.”

Sommige recensenten werden echt geraakt door de liedjes, het is altijd bijzonder als dat gebeurt. Maar waar ik het meest dankbaar voor ben, is dat de plaat mensen heeft bereikt voor wie het echt wat betekent. Er was een verbinding en dat gebeurt niet altijd. Het type liedje dat ik schrijf zal niet precies de markt in het hart raken, maar dat is nooit de bedoeling geweest. Ik wil dat mijn liedjes de mensen vinden die ze nodig hebben en dat gebeurde deze keer. Soms is dat genoeg.

We gingen als trio liedjes spelen op een andere wijze, onder andere “swap places” en bij het signeren van posters of platen vroegen mensen altijd of er opnames zouden worden uitgebracht van de nieuwe versies. Dus aan het eind van de tour besloten we om “Swap places” en “Nobody like you” op te nemen als trio. Bij toeval waren er in die periode ook platenlabels geïnteresseerd, in Spanje en Italië en dus Brandy Alexander Recordings. Het leek dus voorbestemd.

Ik schrijf altijd. Eén ding eindigt en je denkt na over het volgende. Het volgende avontuur moet altijd anders zijn. Ik weet nog niet wat er nu gaat komen. Wat Nina Simone heeft vernietigd, is dat ze zich voelde alsof ze op de lopende band lag en dat zoveel mensen financieel afhankelijk van haar waren, zodat ze maar door moest gaan, terwijl ze eigenlijk van de draaimolen af wilde. Een tijdje stoppen.
Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik heb niet zoveel mensen om me heen die afhankelijk van me zijn, om daar te komen. Het is heel anders dan bijvoorbeeld bij Nick Cave, die eigenlijk altijd wel moet doorgaan omdat zijn leven altijd al een publiek leven is geweest. Hij kent niet anders. Er is maar een klein aantal stapjes, maar je moet ze wel één voor één nemen en in de juiste volgorde om de muziekbusiness te overleven. Dit zijn regels die ik faalde te volgen.

Zeker weten! In het voorjaar hoop ik. Ik zou graag komen om iets te doen. Het beste zou zijn iets kleins en intiems in Amsterdam en Rotterdam. Ik ben al heel lang niet in Amsterdam geweest. “In the dark times, will there also be singing? Yes there will be singing! About the dark times!” – Brecht’s woorden.

“No Song, No Spell, No Madrigal” is uit op 9 december via Brandy Alexander Recordings / Sonic Rendezvous en is nu te beluisteren op de Luisterpaal.