Column: Tijd om te leren fietsen

Spil Jan Stroomer van poprockband The Stream houdt column bij

Tekst: Jan Stroomer ,

Ik kan me één van de eerste keren dat ik een olijf at nog herinneren. Ondanks dat ik ook toen geen lastige eter was vond ik het absoluut niet lekker. Haring, vergelijkbaar verhaal. Bier en wijn, ik was iets ouder inmiddels, maar ook dat was geen liefde vanaf de eerste slok. De eerste keer dat ik moderne kunst zag was als onderbreking tijdens een fietstocht met mijn ouders over de Hoge Veluwe in het Kröller-Müller museum. Ik kan me alleen nog herinneren dat ik het ontzettend saai vond. En ik niet alleen, mijn jongere zusje en mijn oudere broer kon het op dat moment ook weinig boeien.
En muziek dan? Ik denk dat de lijst van muzikanten en componisten die ik niet in eerste instantie meteen begreep of kon waarderen langer is dan de gewenste totale lengte van deze column.

Het leren waarderen en ontwikkelen van smaak is vergelijkbaar met leren fietsen. Het begint in ieder geval zo'n beetje in dezelfde levensfase. Eerst onder begeleiding, in een veilige omgeving, korte stukjes, kleine stapjes en liefst met zijwieltjes. Maar langzamerhand verlies je de zijwieltjes en worden de ritjes langer. Je gaat van de stoep naar de echte weg. En uiteindelijk fiets je je eigen weg, zonder begeleiding. Zonder ouders die vertellen waar je heen moet gaan. Je mag het dan helemaal zelf weten.

Vandaag de dag lees ik dat NPO Radio 6 verdwijnt en Radio 2 en 3FM mogelijk door te “commerciele programmering” hun publieke taak verkwanselen. Een ander bericht bereikt me van Rob de Nijs, hij, op zijn beurt, begrijpt niet dat zijn muziek nergens op de radio wordt gedraaid. Vind ik raar, de Nijs is een icoon in de Nederlandse popmuziek, dat behoort gedraaid te worden. Hetzelfde bericht komt van Ellen ten Damme, zij wijt haar afwezigheid op de Nederlandse radio aan het feit dat ze onder klein-kunst wordt gecategoriseerd. Dat vind ik zelfs twee strafpunten waard. Want allereerst verdient ook klein-kunst een plek binnen de radioprogrammering. Maar wellicht nog belangrijker, jongens, Ellen ten Damme. Zij is het levende bewijs dat meerdere talenten zich kunnen bundelen rond één persoon, in de meest uiteenlopende vormen. Oké, ik ben niet helemaal objectief als het om haar gaat. Ik koester al jaren een fictieve verliefdheid. Maar kom op, als je naar haar versie van 'Love the way you lie' luistert vergeet je Rihanna en geloof je meteen eindelijk het Duitstalige origineel van het desbetreffende lied gevonden te hebben.

Naar mijn idee heeft alle radio, en de publieke omroep met name, de mogelijkheid om de luisteraars, haar kinderen, te begeleiden en aan de hand mee te nemen door het onbekende, soms op het eerste gezicht saai lijkende of vreemd smakende, landschap van de muziek. Natuurlijk mogen we daarnaast ook best eens makkelijk verwend worden. Maar als we kinderen elke dag een Happy Meal blijven voorschotelen creeëren we een generatie die uiteindelijk alleen nog maar met zijwieltjes kan fietsen.

Het liedje van deze maand gaat over de angst en spanning van het losgelaten worden. Leren fietsen en het opeens, ondanks dat hij zei dat hij je vast zou houden, losgelaten worden.