Want sinds debuutplaat 'Moonshine' hebben de vijf niet stil gezeten. Ze wonnen in februari als enige Nederlandse band de jury- en publieksprijs van Festival Génération Réservoir, en speelden op het smaakmakende Reeperbahn-festival. Voor de opnames van hun tweede album reisden ze af naar een landhuis in de Provence, waar ze een experimentele aanpak aandurfden. Het drumstel in het trappenhuis, de zangmicrofoon in de woonkamer – elk instrument werd vastgelegd met natuurlijke reverb, wat 'DODO' tot een organische collage maakt. Niet alleen productioneel, maar ook compositorisch is Half Way Station één groot avontuur. Want is het nou bluegrass, folk, psychedelische rock of een soundtrack?
Half Way Station krijgt Rotown vol voor albumpresentatie 'DODO'
Stuwende ritmes en dromerige liedjes kunnen publiek moeilijk warm krijgen
Frankrijk had de primeur, maar op 10 oktober was Nederland aan de beurt: Half Way Station presenteerde haar tweede album 'DODO' in Rotown. Voor fans en volgers slechts een feestelijke formaliteit, een gezellig onderonsje in een volgepakt podiumcafé. Voor de band een trots moment om aan haar thuisstad te laten zien hoe ze zich ontwikkeld heeft in de afgelopen paar jaar.
In de uitverkochte zaal staan veel mensen met de armen over elkaar en een biertje in de hand, alsof ze er zelf ook nog niet uit zijn wat ze ervan moeten maken. Dat de massa niet echt in beweging komt, ligt in ieder geval niet aan de band, die zeventig minuten lang al haar energie eruit gooit. 'Vendetta' heeft met haar briljante gitaarlick en stuwende baspartij een onweerstaanbare groove en aan 'Sister don't you cry' wordt een stampend four-to-the-floor-stuk vastgeknoopt. Toegegeven, ritmisch is Half Way Station niet altijd even lichtverteerbaar. De Rotterdammers draaien hun hand niet om voor een vijfkwartsmaat met onnavolgbare breaks en de ritmesectie walst de verfijnde laagjes, die op het album wel hoorbaar zijn, grotendeels plat.
Om het publiek alvast te laten wennen aan de nieuwe nummers werden zeven van de tien albumtracks dit jaar al bij eerdere gelegenheden live gespeeld, waardoor de albumpresentatie voor sommigen wellicht wat als mosterd na de maaltijd voelt. Echte Franse mosterd, dat wel. Want live klinkt alles een stuk pittiger dan op het album. Er zit meer dynamiek in de uithalen van Elma Plaisier en het is te horen dat het nieuwe materiaal geschreven is met de festivals in gedachten. Dat het hier in Rotown een wat lauwe reactie krijgt, komt wellicht doordat bier en gezellige gesprekjes een uitgelopen voorprogramma verzorgen. Het gastoptreden van rapper Unorthadox 'Dox', die met zijn indianenoutfit op het verkeerde feestje beland lijkt te zijn, is een verrassende keuze. Door zijn ietwat slordige timing is zijn bijdrage niet zozeer mooi, maar wel een boeiende combinatie die prima past bij de twee nummers waarover hij zijn teksten spit.
Het is knap dat de liedjes zo divers zijn en toch allemaal echt Half Way Station. 'Find love' is heel melodieus en relatief poppy, 'Float' dromerig (met drummer Bart op omnichord), terwijl 'Home' als authentieke country klinkt (met Rikke Korswagen op banjo). Gouwe ouwen 'Alina' en 'Storms and doubt' komen ook nog voorbij en als de nieuwe nummers de tand des tijds net zo goed doorstaan als deze twee, wordt het album zeker een blijvertje.