Beleven we überhaupt nog wel de werkelijkheid? Of vindt het leven tegenwoordig meer virtueel plaats?
Een concert is zo goed als de foto die het meest geliked wordt of het meest virale filmpje. En vaak zijn de handelingen als liken en delen niet of nauwelijks verbonden aan de muzikaliteit van hetgeen er afgebeeld wordt. Nee, we willen vliegende biertjes, struikelende muzikanten of hair-extensions die vast komen te zitten in draaiende ventilatoren. En wellicht nog het belangrijkste: het moet ieder voor zich vastgelegd worden. Elke noemenswaardige beleving vindt plaats met een apparaatje van ruim 10 bij 5 centimeter tussen de toeschouwer en dat wat aanschouwd wordt.
Ik vraag me weleens af of je nog muzikant kan zijn zonder internet. En dan heb ik het nog niet eens over de verkoop middels downloaden en streamen, maar meer over de sociale media. Een gedachte-experiment van een wereld zonder vult me onmiddellijk met een enorm gevoel van vrijheid. Het is de gedachte die daar dan op volgt die me ervan weerhoudt om mijzelf van Facebook te wissen, het zou immers commerciële zelfmoord zijn.
Maar toch, als ik biografieën lees over mijn helden kom ik regelmatig de volgende overeenkomst tegen: Het meesterwerk van de desbetreffende artiest werd gemaakt in volledige afzondering van de rest van de wereld. De kunstenaar die als een kluizenaar teruggetrokken aan zijn of haar kunst werkt.
De wens om overal getuige van te kunnen zijn, en dus ook van het wel en wee van je favoriete artiest, is naar mijn idee een uit de hand gelopen vorm van reality media. Ik noem het uit de hand gelopen omdat het gedeelte ”reality” totaal verloren is. Spontaniteit wordt in scene gezet, uiterlijke schoonheid gefilterd of gephotoshopt en bovendien bestaat het leven uit een constante stroom like-bare gebeurtenissen. Terwijl er uit alle macht gezorgd wordt alles persoonlijk vast te leggen, vergeten we datgene wat we vastleggen te ervaren. Opnemen in je hoofd in plaats van op de smartphone.
Het liedje van deze maand gaat over het durven tonen van je eigen gezicht en je niet meer willen verschuilen achter een dagelijks masker. Zodra de song en de column online staan zal ik ze uiteraard gewoon delen via Facebook en Twitter, om vervolgens vol spanning te kijken hoevaak er geliked en gedeeld wordt. Dat is wellicht enigszins hypocriet, maar voornamelijk simpelweg de realiteit.