Dat Sophie Hunger intussen niet al veel bekender is, mag een klein wonder heten. Haar debuut verscheen zo'n acht jaar geleden en sindsdien wordt ze door een trouwe schare fans gevolgd. Vijf reguliere albums zijn er van haar verschenen, waarop ze elke keer weer opnieuw op een bijzondere manier weet te verrassen. Ook het meest recente album Supermoon staat weer vol bijzondere songs die uit het leven zijn gegrepen. Of dat uit haar eigen leven is, of dat van een fictief persoon, maakt voor de luisteraar dan eigenlijk ook niet uit.
Sophie Hunger in Rotown
Zaal houdt de adem in
Ruim een jaar geleden speelde de Zwitserse Sophie Hunger en haar band een geweldige show in Rotown. Ze betoverde ze de zaal met haar indringende songs. Met een vrijwel ongewijzigde bezetting, maar met een nieuw album op zak, stond ze op zaterdag 9 mei opnieuw op het Rotterdamse poppodium.
De artieste kiest vanavond voor een mooie mix van oud en nieuw materiaal, waarbij het zwaartepunt ligt bij het nieuwste album. Zoals verwacht wordt begonnen met 'Supermoon', de sferische en spannend opgebouwde opener van diezelfde CD. Ook de prachtige albumafsluiter 'Queen Drifter' komt al vrij vroeg in de set voorbij in een intense, uitgeklede versie met Sophie zelf achter de piano. In de song zingt ze over "nergens thuis zijn" en het leven van een rondreizende muzikant. Geen onbekend onderwerp natuurlijk, maar de Zwitserse weet altijd originele woorden en zinnen te vinden om dingen te omschrijven. Daarbij schakelt ze overigens moeiteloos tussen Engels, (Zwitsers-)Duits en Frans.
Wat betreft de voorgaande albums krijgt het publiek wat favorieten te horen, zoals het indringende 'Heharun' en 'Das Neue', dat door een deel van het publiek zelfs woord voor woord wordt meegezongen. Ook de Noir Desír cover 'Le Vent Nous Portera' wordt tot vreugde van de gasten niet overgeslagen.
Dat de zangeres nog steeds vooral échte liefhebbers naar haar optredens trekt, heeft één groot voordeel: tijdens de rustige songs in de set is het muisstil in de zaal. Mensen die vaker naar concerten in Rotown zijn geweest zullen weten dat dat best bijzonder is. Het is ook de verdienste van Sophie Hunger zelf, die met haar krachtige en mooie stem en sympathieke presentatie alle aandacht naar het podium weet te krijgen. Maar gelukkig geeft ze haar band af en toe ook alle ruimte om hun kracht te laten zien. De muzikanten lijken stuk voor stuk geschoolde muzikanten en mogen hier en daar flink los gaan in jazzy improvisaties, waarbij het plezier van het podium spat. De enige wijziging ten opzichte van het eerdere optreden in Rotown is een nieuwe, uit België afkomstige gitarist. Door Hunger wordt hij gekscherend aangekondigd als "the new guy", waarna ze aan het publiek uitlegt blij te zijn om voor het eerst met een ‘echte gitarist’ op het podium te staan. Een toevoeging is deze muzikant zeker; met een enorme bak aan effecten voor zijn neus tovert hij de meest bijzondere klanken uit zijn gitaar, waarbij hij fysiek helemaal opgaat in zijn instrument.
Gedurende het optreden stijgt de temperatuur in Rotown tot tropische hoogtes, maar door wat er op het podium gebeurt klaagt daar niemand over. Sophie en haar band komen nog terug voor twee toegiften, waarna het concert er dan echt op zit en het publiek weer langzaam naar buiten stroomt. En het meest gehoorde commentaar bij de uitgang? "Waarom is Sophie Hunger niet veel bekender?"