Schandalig Content heet de EP die Van het Groenewoud eerder dit jaar uitbracht. Dat levensgeluk straalt hij ook uit in het sfeervolle theater in Katendrecht. Hij neemt ons mee op een reis door de maarliefst dertig albums die de artiest tijdens de afgelopen veertig jaar vervaardigde. Een reis langs weemoed, wanhoop, euforie, verdriet en vreugde. Het wordt een avond om met je ogen dicht van te genieten, om met een onbedwingbare glimlach te beleven en uiteindelijk de zaal dansend te verlaten.
Al in opener 'Ontevreden' is te horen dat Van het Groenewoud een oerdegelijke band om zich heen heeft verzameld. Met de doorgewinterde drummer Cesar Janssens, bassist Mich Verbelen, Pieter van Bogaert op Hammond en accordeon en zoon Leander van het Groenewoud (1986) als rondspringend multitalent. Vader Raymond is vocaal gezien overtuigender dan ooit in 'Je veux de l'amour'. Zo ook, of misschien juist wel, in kleine liedjes als 'Omdat ik van je hou' en 'Gelukkig zijn'. Een stem die ontroert door breekbaarheid. Een paar nummers speelt hij piano, maar vooral op elektrische gitaar is hij 'Eindelijk volwassen', om de titel van zijn tour aan te halen. In nummers die voeren langs blues, rock 'n' roll, gospel en reggae.
Hilarisch is het nummer 'Opblaaspop'. Ze ruikt niet zo lekker, maar ze heeft altijd zin en zeurt nooit. Helemaal hilarisch is dat, vooral het mannelijke deel van het publiek, het refrein meezingt. "Opblaaspop, opblaaspop, 'k Ben tevreden met mijn opblaaspop". Minder meegaand is de onbereikbare 'Bleke Lena' in het lied erna. Een weemoedig liefdeslied dat vader en zoon prachtig tweestemmig brengen. Na de pauze is er veel ruimte voor verzoekjes ingeruimd. Het publiek mag ze in de pauze onder vermelding van voornaam in het mandje van Roodkapje deponeren. Haile Selassi, Jezus, twee meisjes en meisjes in het algemeen worden op verzoek van Rotterdam bezongen.
Het zijn vooral de volstrekt eigenzinnige teksten die Van het Groenewoud zijn unieke plekje in de pophistorie geven. Verhalen over het menselijk onvermogen, de pijnlijke en prachtige kanten van het leven. In ongecompliceerde, rake zinnen. Het is telkens de humor en de relativering die je, of je wilt of niet, doen glimlachen. Het leven, beseffen wij opgelucht, is geen tragedie, maar een klucht. Van het Groenewoud is de filosoof en de clown ineen
Hoewel de band ook genoeg kijkvermaak biedt, vraag je je wel af waarom de gordijnen erachter, die het prachtige uitzicht op de Kop van Zuid verhullen, dicht blijven. Omgekeerd missen de voorbijgangers dat Theater Walhalla bij toegift 'Komaan met dat lijf' de heupen massaal los gooit. Terwijl de band de laatste maten van de afsluiter 'Maanlicht' speelt (goed gekozen, Mark), verdwijnt Van het Groenewoud dansend in de coulissen. Ja, die is schandalig content.