Over het voorprogramma kunnen we helaas best kort zijn. Canadees Andy Shauf heeft net een nieuw album uit, the Bearer of Bad News. Anders dan bij Husky weet hij live de fragiele nummers niet goed over te brengen. Zijn het de zenuwen? "First time in Rotterdam", aldus de zanger. Komt het door het ontbreken van een blazer- en strijkerssectie, dat de plaat veel meer kleur geeft? De liedjes zitten vol melodrama met sprankjes hoop dankzij de orgelklanken. In de andere hoek zorgt de drummer eveneens voor wat positieve, ingetogen ritmes. Het wat oudere publiek waardeert het wel maar opwindend kan je de taferelen op het podium niet echt noemen. De toetsenist speelt opmerkelijk piano en gitaar tegelijk maar de zanger heeft vanavond last om van zijn monotone stem af te komen, waardoor het voorprogramma nooit echt van de grond komt. Jammer.
Mijmeren met Husky over Ruckers Hill
Rotown in de ban van Australische zomer
Drie jaar geleden, de herfst hing in de lucht en Rotown kreeg bezoek van het Australische Husky dat hun fijne debuut 'Forever So' kwam voorstellen. Een album vol mooie samenzang en intens samenspel dat live nog warmer klinkt. Gelukkig zijn de folkrockers, na het vele touren, Rotterdam niet vergeten. Na Utrecht brengt de band rondom Husky Gawenda, opnieuw een bezoekje aan Rotown om het nieuwe 'Ruckers Hill' te promoten. Voelen we daar de zomer al?
Hoe anders klinken de mannen van Husky. Na een muzikale inleiding door de Beach Boys en wat verbouwingen on stage horen we de vogels fluiten. De titelsong en openingsnummer van Ruckers Hill begint met fluwelen samenzang en opbouwend samenspel. Het licht aanzetten van de drums, die om de minuut even extra aankloppen en gepaard gaan met sierlijk maar simpel gitaarspel. Het neemt ons direct mee naar het warme Australië, Ruckers Hill om precies te zijn. Een dorpje buiten Melbourne waar Husky enige tijd heeft gewoond. Na al het touren hunkert hij toch wel naar home. Het nieuwe materiaal ligt zeker in de lijn van het debuut zoals het mijmerende van 'Tidal Wave' of het dromerige 'The Woods'. "Far away I saw the city lights. The dreams of mankind burning bright" fantaseert Husky. Gideon Preiss weet met zijn keyboards elke keer precies de juiste noten te raken, terwijl het viertal machtig mooi blijft samen zingen. "Thanks for having us back", vult Husky vriendelijk aan, na enthousiast applaus.
Ondanks dat drummer Arron Light en bassist Jules Pascoe veel minder lang bij de band zitten, valt daar niks van te merken. Het duo speelt vol overgave, met de ogen gesloten en perfect in harmonie. De twee neven merken vooral op hoe stil iedereen is vanavond. Publiek beweegt wel maar luistert en geniet vooral van de mooie liedjes vol melodieuze schommelingen. Het opwindend nieuwe ‘Heartbeat’ bevat naast inbreng van caracas en cymbalen, opnieuw die combinatie van opbeurende pianoklanken en verfijnd gitaargetokkel. Tromgeroffel en samenvloeiende vocalen geven het geheel zelfs een americana feel. Denk aan Sub Pop labelgenoten Fleet Foxes of the Shins. Husky, met lange lokken trouwens, blijft peinzen over het verleden en heden. Hij leunt naar voor. Intiemer met de microfoon brengt hij 'Dark Sea' en doorbraaksingle 'History's Door' van het debuutalbum. Wat een ontzettende drive bezitten deze songs, vol sierlijk gitaarwerk en de stille kracht van de drums. Gideon blijft alles behalve rustig . Na het nemen van een slokje rode wijn, stort hij zich andermaal op de toetsen. De pianoman krijgt veel meer ruimte dan op plaat en dat is alleen maar een pluspunt.
We naderen het einde van de show. Gideon grijpt andermaal de kans om zijn pianokunsten te tonen. Hij blijft fraai verder spelen tot de rest van de band het podium heeft verlaten. Wanneer de toetsenist, na wat soleerwerk, ook het podium verlaat komt even later Husky terug. De lichten dempen, hij pakt zijn akoestische gitaar op en start hartstochtelijk met 'Hunter'. De rest van de band komt Husky ondersteunen om samen te mijmeren over het thuisfront. Toch hekelen ze op twee gedachten. Nieuwe single 'I'm Not Coming Back' gaat juist over het ontsnappen aan oude tijden. "My hometown has cursed me, lately", klinkt het in koor. Husky en zijn band zijn dan ook van plan om deze zomer Melbourne te verruilen voor Berlijn. Jammer dat ze niet kiezen voor Rotterdam want Husky vindt dat de stad vol bijzondere gebouwen staat. "Like it’s build on acid." Maar goed, even later meldt de zanger dat hij dronken is. "The beer is good here", besluit hij met een guitige glimlach.
Het publiek geniet ook van een biertje en een puik optreden. De zangharmonieën zijn van hoge klasse. Bovendien hebben we het hier stuk voor stuk over uitstekende muzikanten. Husky trakteert Rotown vervolgens, net als drie jaar geleden, op 'Lover, Lover, Lover' van Leonard Cohen. Een grote inspiratiebron van de band. Het viertal duikt tussen het publiek, Husky met zijn gitaar en Gideon pakt een accordeon erbij. Rondom hen zingen de mensen op uitbundige wijze het ondertussen 40 jaar oude nummer mee. Net als Cohen blijft de song tijdloos. Bovendien past de tekst goed bij de band.
"And may the spirit of this song,
May it rise up pure and free.
May it be a shield for you,
a shield against the enemy"
Tegen de klok van elven is helaas de muzikale koek op. Husky en Co zijn echter nog niet uitgepraat. De zanger, klein van stuk trouwens, heeft heel wat leuks te melden. Omdat Husky en zijn band naar Berlijn verhuizen, mogen we de band aan het eind van de zomer zeker op enkele Nederlandse festivals verwachten. Alleen maar goed nieuws dus, hopen dat we voor een volgende plaat niet weer drie jaar moeten wachten.