Met ‘No matter what’ wordt het optreden geopend, Ruben Hein solo op de piano waarbij de improvisatie gezocht wordt. Duidelijk is direct dat de man niet voor niets in eerste instantie op piano is afgestudeerd en pas later met zang is begonnen. Tijdens het tweede stuk, ‘Somebody to love’ komt dan de ondersteuning van zijn welbekende stem met het hese randje, basgitaar door Hugo den Oudsten en Nicky Hustinx op drums.
Ruben Hein zet publiek op het verkeerde been
Optreden in Theater Castellum bij vlagen warm
Op zaterdag 28 februari trapte Ruben Hein zijn theatertournee af in het Alphense Theater Castellum. Met een half gevuld theater als luisterend publiek, waarbij het niet helemaal duidelijk werd of de aanwezigen het optreden van Ruben Hein volledig konden waarderen. De interactie vanuit Ruben naar het publiek en vice versa was minimaal te noemen.
Waar drummer Hustinx nog niet echt bekend is, maar wel bij Eefje de Visser speelt, is Den Oudsten een stuk bekender. In het verleden heeft hij onder andere gespeeld met Sven Hammond, Shirma Rouse en maakt hij deel uit van de muzikanten rond Teus Nobel. Bij ‘Little life’ komt het vertrouwde ‘Ruben Hein medium uptempo’ tevoorschijn, wat meer funky. Kortom, er komt wat leven op het tot dan voornamelijk verstilde podium.
Verstild is ook Ruben zelf. Hij lijkt op te gaan in zijn muziek en zoekt pas na het vierde nummer voorzichtig contact met het publiek. De zanger geeft aan vooral te gaan voor de piano tijdens deze theatertour en wat minder voor de zang, er zal veel gejamd worden waardoor ieder optreden een ander karakter zal hebben. Waarbij hij te kennen geeft liever te spelen dan te praten. Kortom, het lijkt er op dat hij nog moet leren omgaan met het theaterpubliek wat anders lijkt te zijn dan de gebruikelijke bezoekers van zijn optredens. De afstand wordt onderstreept door de belichting, voornamelijk blauw, zeer beperkt en ondanks dat er geen podium is maar hij ‘gelijkvloers’ speelt met het publiek is de afstand duidelijk voelbaar.
De mensen die zijn gekomen naar aanleiding van zijn optredens bij Linda zullen niet aan hun trekken komen vanavond. De muziek is rauwer en wordt gebracht als een mix van jazz, soms wat poppy, redelijk funky in combinatie met verstilling en de warme stem met dat hese, soms rauwe randje. De uitvoeringen van zijn oeuvre zijn anders. Logisch, want er staan vanavond maar drie personen op het podium in plaats van een compleet orkest. Duidelijk is dat hier en daar nog gezocht wordt naar de juiste toon om dit over te brengen naar de zaal.
Tijdens ‘Flood’ verdwijnt ook Hugo naar een andere wereld en alleen Nicky en Ruben hebben onderling nog enige interactie. De uitvoering is als toehoorder geweldig en wordt zonder overgang voortgezet in ‘Lazy afternoon’. Uitgevoerd met mooie improvisaties op de vleugel die vanuit die andere wereld de zaal in worden gestuurd met zijn omfloerste stem als afsluiter. Duidelijk is dat Ruben Hein een meer eigen stijl speelt vanavond, in plaats van het ‘Jamie Cullum-’ of ‘Wouter Hamel-achtige’ gaat hij de confrontatie met het publiek constant opnieuw aan. Met ‘Early morning rain’ wordt de eerste set afgesloten met verstilde vleugel en zang.
Daar waar veel artiesten de pauze gebruiken om het publiek daarna te verrassen met een ander soort set gaat Ruben Hein gewoon verder waar hij zojuist geëindigd is. Met een prachtige solo-uitvoering van ‘Yesterday was hard on all of us’ op de vleugel. Hierna lijkt hij dan eindelijk in contact te komen met het publiek. Er worden wat geforceerde grappen gemaakt en hij reageert op opmerkingen vanuit de zaal. De set wordt vervolgd met ‘Elephants’ waarbij hij achter de vleugel vandaan komt om te zingen in een bijna akoestische setting. Nieuwe improvisaties volgen van ‘Wall of silence’, ‘Say bye’ en ‘How to wish’. De warmte komt via de muziek dan toch echt de zaal in, maar komt het ook aan bij de aanwezige mensen? Het publiek zit vooral erg stil op zijn stoel en slechts drie van de tien hoofden bewegen voorzichtig op de muziek. Met ‘Hopscotch’, waar je van mag verwachten dat er enige beweging komt in de zaal, gaat het richting het einde van dit optreden. Ondanks zijn pogingen is er slechts een enkel contact met een meer diehard fan in de zaal die van de gelegenheid gebruik maakt om een afspraakje met hem te regelen in de foyer. Waarna hij tijdens het laatste nummer ‘Mountain road’ het hele publiek aanspoort om in de aankomstruimte te wachten, nog wat te drinken en de ervaringen van deze avond met hem te delen.
Een avond met technisch gezien geweldige muziek, goed uitgevoerd en met passie gebracht. Met een ontbrekende interactie waar nog aan gewerkt moet worden om de bezoekers een topavond te bezorgen. De muziek en de musici moeten nog wat verder evolueren naar deze samenstelling en het theaterpubliek. Een publiek wat misschien wel wat op het verkeerde been is gezet door de grote publiekspresentaties van Ruben Hein op televisie waardoor ze met een valse start aan dit concert begonnen.