Muziekliefhebbers in de Maasstad die tot op heden nog niet van Pokey LaFarge en consorten hebben gehoord moeten recentelijk onder een behoorlijke steen hebben gelegen. De programmeurs van Rotown zagen de laatste jaren meermaals kans het olijke Amerikaanse gezelschap te boeken in steeds grotere wordende zalen en de heren van Schorem stelden de band voor aan het grote publiek bij De Wereld Draait Door. Een gemêleerd gezelschap bestaande uit een mengelmoes van grijs rootspubliek, nieuwsgierige DWDD-kijkers en een greep uit het klanten- en personeelsbestand van Schorem in een prima gevulde Maassilo is het logische gevolg.
Pokey LaFarge waant zich een wereldster in Rotterdam
Publiekslieveling brengt volle Maassilo in extase
Met een kakelverse langspeler op zak toert Pokey LaFarge deze week langs een handvol zalen in Nederland. De Amerikaanse dertiger is een graag geziene gast in de Maasstad en kon logischerwijs Rotterdam niet overslaan tijdens deze ronde door het land. Een volle Maassilo genoot afgelopen woensdag met volle teugen van het weerzien met Pokey LaFarge en diens nieuwe materiaal.
Alvorens het vanuit St. Louis, Missouri opererende collectief de bühne bestijgt is het aan het vaderlandse Belle of Louisville om het publiek op te warmen, voor zover dat nodig op de eerste zomerse avond van het kalenderjaar. Het drietal grossiert in nostalgische liederen met daarin de hoofdrol voor de schitterende jongen-meisje-samenzang van Mitch Rivers en Tess Vanderzwet. In een ietwat melige bui speelt men het materiaal van de recentelijk verschenen debuut EP en doet dat zeker niet onverdienstelijk, tijdens tranentrekker 'Where Thy Lead Me' noteren we zelfs al voorzichtig een eerste hoogtepuntje van de nog jonge avond.
Liefst tien minuten voor de geplande aanvangstijd druppelen dan de bandleden van Pokey LaFarge het podium op. Eén voor één brengt men zich in stelling als het wachten nog is op de hoofdpersoon van vanavond. Terwijl de musici aan een intro beginnen komt Pokey himself dan met een brede glimlach het podium op gewandeld. Strak in pak, haartjes in de lak en een klassieke hoed scheef op zijn hoofd, exact zoals Rotterdam inmiddels van hem is gewend. Gretig grijpt hij zijn microfoon om de vocale partijen van 'Knockin' The Dust Off The Rust Belt Tonight' en 'Underground' voor zijn rekening te nemen. Zichtbaar in zijn element beweegt de Amerikaan zich van links naar rechts over het podium en groet her en der een bekende uit het publiek. Het publiek is intussen, zeker vooraan, bijzonder uitgelaten. Men swingt, zingt en eet gewillig uit de hand van het Amerikaanse collectief.
Het begin is exemplarisch voor de rest van het optreden. Pokey en co focussen zich op het materiaal van de laatste twee platen, het recentelijk uitgebrachte Something In The Water en Pokey LaFarge uit 2013. De hoogtepunten van die platen beklijven ook live moeiteloos, tijdens het uitzinnig gespeelde 'Actin' a Fool' krijgen de musici beurtelings de gelegenheid om te excelleren op hun instrumenten en tijdens 'Central Time' staat zelfs het normaliter zo gereserveerde rootspubliek ongegeneerd mee te blèren op aangeven van dirigent LaFarge. Slechts een enkele keer krijgt het publiek een oudje te horen uit de tijd dat LaFarge nog optrad als Pokey LaFarge & The South City Three (contrabassist Joey Glynn, gitarist Adam Hoskins en multi-instrumentalist Ryan Koenig). Tijdens publiekslieveling en doorbraaksingle 'La La Blues' maken de later pas aangewaaide musici zich uit de voeren en staat er voor even weer een kwartet te spelen, tot groot genoegen van het publiek.
In anderhalf uur krijgt de Maassilo zo ongeveer alles te horen wat de Amerikanen individueel en als collectief in huis hebben. LaFarge is ontegenzeggelijk de leider van het gezelschap maar hij is niet te beroerd om zijn collegae in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. Zo is het meermaals genieten wanneer trompettist TJ Muller zijn vaardigheden tentoonspreidt en zal geen bezoeker de harmonicasolo's van Ryan Koenig snel vergeten. Het enige smetje op de avond is de bij vlagen dramatische geluidsafstelling. De input van het zevental verzand meermaals in één geluidsbrij waardoor het gesoleer van menig bandlid niet altijd even goed tot zijn recht komt. Het doet de bezoeker verlangen naar een optreden van Pokey LaFarge in een zaal als de Rotterdamse Schouwburg. Gelukkig lijkt het, ook na vanavond, wel snor te zitten met de relatie tussen Rotterdam en Pokey LaFarge en kunnen liefhebbers zich ongetwijfeld weer snel te goed doen aan een optreden van de Amerikanen.