Om te beginnen natuurlijk complimenten aan de organisatie die zich inspant om alsnog een geslaagd evenement neer te zetten. Maar laten we ook niet te ver doorschieten hierin. Je kunt in Rotterdam nooit eens een beetje extra werk doen zonder dat er iemand over de Wederopbouw begint. En van een festival van het kaliber Expedition mag je heus wel wat verwachten.
Dat extra werk is zeker wel gedaan. Bij binnenkomst sta je vrijwel direct bij het eerste podium, gehost door PIP. Gerd en D-Ribeiro zijn samen alvast bezig de zon die buiten uitbundig schijnt naar binnen te halen met een mix van disco, funk en zwoele house. Voor de DJ-booth liggen kunstgrasmatten en alles wat afgeschermd moet worden is afgeschermd met rieten matten.
Ondanks het wegvallen van één stage en enkele DJ’s door de verhuizing naar Ahoy dienen er zich wel een aantal luxeproblemen aan. Gaan we de mainstage checken die om drie uur open gaat, of blijven we nog in de tropische sferen van het kleine podium waar Moodymann aan zijn set begint? Laatstgenoemde komt op met een soort visnetpanty om zijn hoofd heen, of een extreem haarnetje. We houden het op een visnetpanty want hij heeft ook zo’n vissershoedje op. Met de mysterieuze verschijning uit Detroit weet je nooit wat je gaat krijgen. Legt hij al zijn knallers en dan nog een paar op de decks of heeft hij vandaag zin in een set vol disco? Het wordt het laatste, waarmee de lijn doorgetrokken wordt die Gerd en D-Ribeiro hebben ingezet.
Ieder die toe is aan wat anders en de grote zaal gaat bekijken waar Marshall Jefferson begint mag zich eerst even vergapen aan de aankleding. Je zou haast vergeten dat je in een enorme vierkante doos staat waar ook weleens tennistoernooien gehouden worden. Bij binnenkomst loop je eerst te watertanden langs de eetkraampjes. Zodra je langs het gordijn bent dat twee derde van de zaal afsluit zie je meteen dat er kosten noch moeite zijn bespaard aan het lichtplan. Hoewel DJ Harvey als hij om half vijf begint lijkt te gebaren dat de lichten aan het plafond een stuk omlaag moeten.
De set van DJ Harvey is er één voor de fijnproevers. Sample voor sample worden de tracks opgebouwd, wat vaak ook betekent dat er geen kickdrum aanwezig is. Maar wie wilt kan zich helemaal mee laten voeren. Iedereen die al toe is aan wat meer tempo kan terecht bij I-F, die op het PIP-Podium draait. Omdat ze hier wat achter lopen op schema verminderen de luxeproblemen enigszins. Zo kun je toch nog je tijd verdelen tussen Mathew Jonson in de grote zaal en Motor City Drum Ensemble in de kleine, die allebei om zes uur gepland stonden.
Mathew Jonson draait zijn virtuoze stijl van house en techno die net wat meer swingt dan de meeste house en techno doet. Ondertussen pakt Motor City Drum Ensemble de draad weer op waar het kleine podium begon: zwoele house en disco.
Een ander voordeel van zo’n evenement waar toch een aantal mensen zijn kaartje voor teruggeven hebben is de drukte: die is er niet. Rijen voor de wc, rijen voor de muntjes, rijen voor de kluisjes, rijen voor de bar, allemaal afwezig. Normaal gesproken zijn dat juist de dingen waar een bezoeker van een indoor festival zich bij neer moet leggen. Alles is vandaag in een oogwenk geregeld zodat je alle tijd hebt om zoveel mogelijk te zien van je favoriete DJ’s. Loop gerust even heen en weer tussen Lil’ Louis en de toiletten, pak meteen even nog het staartje mee van Motor City Drum Ensemble en neem op de terugweg een drankje mee. Je kunt het in vijf minuten geregeld hebben, of in een kwartier als je geen zin hebt in haast.
Lil' Louis draait trouwens klassieke Chicago House, even swingend als Mathew Jonson maar met iets meer nadruk op percussie. Als hij er aan het begin van de set een kickdrum ingooit die je borstkas doet meetrillen reageert het publiek enthousiast. Kennelijk roept een donkere zaal toch meer verlangen op naar het hardere werk dan een buitenfestival zou doen. Krijg je niet genoeg van de house van Lil' Louis, dan kun je iets na acht uur door naar DJ Rush die het PIP-Podium afsluit. Ook hier is de disco niet ver weg, maar het gaat er toch net wat harder aan toe dan aan het begin van de dag.
Om half negen is het de beurt aan Mano Le Tough om de grote zaal te veroveren. Zijn set is één lange zegetocht van subliem opgebouwde spanningsbogen die als ze eenmaal losgelaten worden iedereen in extase brengen. Neem bijvoorbeeld het nummer 'Gosh' van Jamie xx. Het lijkt wel een kwartier te duren, maar als dan eenmaal die bevrijdende synth die het zo’n euforisch nummer maakt erin komt worden alle beloftes ingelost.
Die belofte is precies wat er soms ontbreekt in de afsluitende set van DJ Koze. Op sommige momenten is het allemaal wat richtingloos, waardoor zijn set af en toe tergende zwakke fases heeft. Niet iets waar je op zit te wachten bij een grote afsluiter. Er zitten wel een paar goedmakertjes in. Zijn remix van Moderat's 'Bad Kingdom' blijft een geweldige knaller die elke set tot grote hoogten kan brengen. Ook het hierop volgende nieuwere nummer 'XTC' van eigen hand betovert de menigte zoals Underworld dat ten tijde van 'Dubnobasswithmyheadman' kon. Na een klein dipje waar de focus weer ver te zoeken is sluit hij met het slotnummer dan toch nog waardig af.
De lichten gaan aan, het is tijd om naar huis of naar de after te gaan. Of toch niet? Sommigen komen met de jas al in de hand nog terug de zaal in gerend, want er blijkt nog een toegift te zijn. Een prachtige, lang uitgesponnen versie van Gold Panda's 'Reprise' inclusief een harde beat bezorgt de volhouders een mooi moment waarin DJ Koze toch nog wat harten verovert van de mensen die het allemaal te soft vonden.
Ondanks grote zorgen, onduidelijkheid en misschien zelfs wat paniek heeft Révolt een zeer geslaagd indoor evenement neergezet, met een ijzersterke line-up en misschien wel een nog betere uitvoering van de randzaken. Over een half jaar nog eens als het buiten toch te koud is?