Te beginnen met de lapjestrui (officieel: de fictieve combinatietrui). Deze komt toe aan de band die verschillende stijlen verwerkt in haar muziek en tijdens deze editie van het festival was dat Ezra Furman. De zanger uit New York begint zijn set met heftige punkrock songs gezongen op een wijze zoals Elvis Costello dat deed in de jaren zeventig om later over te schakelen op rockabilly, singer/songwriter en indy. Dit alles bijgestaan door een saxofonist die blaast alsof zijn leven er van afhangt, het levert een erg energiek optreden op.
Metropolis trekt zich niets aan van wolkbreuk
Tour langs dag vol jonge artiesten
Op steenworpafstand van het Metropolis festivalterrein vond dit jaar nog groter evenement plaats: de Tour de France trok door onze havenstad. Beiden evenementen konden gelukkig prima tegelijkertijd plaatsvinden. Van de Tour-directie kwam er éénmalig toestemming om de felbegeerde truien virtueel uit te reiken aan de verschillende acts die zondag 'acte de présence' gaven in het Zuiderpark te Rotterdam.
De Rotterdamse groep Half Way Station bestaat uit goed geschoolde muzikanten en zij bezoeken de verschillende uithoeken van de rock (prog, rock, americana). In zangeres Elma Plaisier hebben ze tevens een charismatische frontvrouw met een goede stem. Ze spelen nu al een aantal jaar samen en dat is goed te horen. Het klinkt als een strak ingespeeld geheel. Meteen een festivalsensatie veroorzaken als openingsact zit er echter niet in. Een aantal nummers krijgen een lange, instrumentale solo mee, waardoor het publiek na een tijdje niet meer weet hoe deze track ook alweer begon. Maar strak en foutloos is het wel, en daardoor heeft Half Way Station het ploegenklassement naar zich toe trekt.
De witte trui is voor de beste nieuwkomer; de jongste band met de potentie om in de komende jaren door te breken op de grote festivals in Europa. Deze titel gaat naar het Ierse All Tvvins. De band heeft nog maar twee singles uitgebracht, waardoor er met smart uitgekeken wordt naar een echt, eerste album. Het publiek krijgt hier al een voorproefje van. Dit trio maakt gemakkelijk in het oor liggende electro-rock en laat zich ondersteunen door drumritmes uit de computer. De hoofdjes van de toegestroomde kijkers bewegen ritmisch mee op de klanken van All Tvvins; de poppy nummers slaan dus aan en er ligt meer voor deze band in het verschiet.
Sevdaliza bekent na twee nummers aan het publiek dat ze eigenlijk al de hele week haar stem kwijt is. Ze heeft er alles aan gedaan om nu alsnog op te kunnen treden in haar thuisstad. Door hier dan toch te staan en ook nog meer dan behoorlijk te zingen, ontvangt zij de groene trui voor het kunnen inzetten van deze snelle eindsprint. De presentatie mag dan vrij eentonig zijn, de muziek die haar keyboardspeler en DJ uit de machines toveren, begeleid door de betoverende zang van de koningin zelf, vermengen tot een soort futuristische droom-R&B die het muzikale palet op Metropolis verrijkt. Noemenswaardig is overigens ook de broek die Sevdaliza draagt. Hij lijkt gemaakt te zijn van een gerecyclede vuilniszak. Trijntje Oosterhuis, eat your heart out.
Als de eerste klanken van de Duitse band Die Nerven door de tent schallen, gaat het publiek voor het eerst goed uit zijn dak. Eindelijk muziek waarop gepogood kan worden. Daarmee worden de bezoekers aanvankelijk op het verkeerde been gezet. Het Duitse trio bestaat nog maar drie jaar in deze samenstelling en maakte in het begin hoofdzakelijk korte, Duitstalige punknummers. Nu, drie albums verder en met de vierde op komst, heeft de club zijn geluid aangepast. De invloed van seventies krautrock is nu voelbaar. Dat levert vandaag wat teleurgestelde gezichten op bij voorheen springende bezoekers. Het overige publiek luistert aandachtig naar de indringende, repeterende ritmes, die af en toe worden begeleid door de stem van één van de twee zangers. Door de groei die Die Nerven het afgelopen jaar heeft doorgemaakt ontvangen ze de bolletjestrui voor klimgeiten. De top voor deze band lijkt echter nog niet in zicht.
De omstandigheden zijn ondertussen perfect voor de Belgische hiphopact Tourist LeMC. Door de wolkbreuk komen de festivalbezoekers massaal de tenten in gevlucht, die daardoor lekker vol staat. Hiphop, zeker inclusief liveband, is nog altijd perfecte muziek om triestig publiek goed op te zwepen. Helaas wordt het geen feest. De rapper vervaardigt rustige nummers, die zacht worden gerapt. De bedeesde frontman Johannes Faes speelt vandaag vrij monotoon en het publiek gaat na een aantal nummers liever de regen weer in; op zoek naar ander muzikaal avontuur. De Rode Lantaarn, in het wielrennen voor de laatste plek in het klassement, gaat daarom naar Tourist LeMC. Hier had meer in gezeten.
De gele trui gaat dit jaar naar de 'special guest' op het affiche. Het blijkt niemand minder te zijn dan het Londonse Jungle. Een band die eigenlijk te groot is om op dit festival te spelen, maar door een ultieme geheimhoudingsplicht, tot zes uur voor het optreden, is het Metropolis toch gelukt ze binnen te halen. Ze zijn een stap verder dan de andere bands op het affiche. Met de ondergaande zon op de achtergrond, klinkt de dancefunk van Jungle verfrissend en catchy. Als de hits 'The Heat' en 'Busy Earnin' voorbij komen, is het publiek dan ook lekker aan het dansen. Hierdoor is Jungle de perfecte afsluiter van deze editie van Metropolis. Helaas bleek tijdens een controle dat verscheidene bandleden gebruik hadden gemaakt van doping (waarschijnlijk ontvangen van de langskomende ploegautos?) met als consequentie dat de gele trui weer moet worden ingeleverd. Tevens dreigt een levenslange schorsing van het festival. Deze band is onnatuurlijk goed voor een plaats tussen de talenten.
Door de diskwalificatie van Jungle gaat de gele trui door naar het Amerikaanse Vintage Trouble. De muziek van deze band doet sterk denken aan de hoogtijdagen van Stax in de jaren zestig. Een zanger met een prachtige sterke soulstem, begeleid door een strak spelende Rhythm & Blues band. Zij slagen er in om de festivaltent, na de flinke regenbui, om te bouwen in een ouderwetse juke joint en zo het nog over gebleven publiek te belonen voor hun aanwezigheid. Zanger Ty Taylor, in strak donker pak met retro-microfoon, geeft zich vandaag helemaal, om van dit optreden een waar feest van te maken. Tijdens het nummer 'Run' springt hij het publiek in, om crowdsurfend weer te worden teruggebracht op het podium. Ook bij de afsluitende track zoekt hij het publiek op en krijgt vanuit het midden van de tent iedereen op de knieën. Een echt feest dus, door een band die vanaf nu blind geboekt kan worden door elk festival. Zij zijn vandaag, op rechtvaardige wijze, het snelst in Parijs.