Paul, gehuld in groot overhemd, spijkerbroek en Kyle Reese Nikes, heeft enkel zijn twee synthesizers nodig. "Handig voor op reis, enkel handbagage," verteld hij me uitgebreid vooraf. Op tafel ligt verder nog een belangrijk apparaatje waar de andere instrumenten zoals gitaar, bass en drums op staan geprogrammeerd. Zowel zijn debuut Friends Without Names als opvolger A Fish For A Heart zijn volledig door hem ingespeeld maar live heeft de Dubliner niet altijd de beschikking over andere muzikanten. In Tilburg had hij nog een gitarist bij zich. Vanavond staat hij er alleen voor. Paul zet Clockwork Orchestra na de zomer dan ook even on hold om één volwaardige band te beginnen. "Ik heb zo veel ideeën!" Solo gaat hij als een bezetene tekeer vanavond. Onder het genot van een biertje uiteraard, het blijft immers een Ier. Het vergt natuurlijk de nodige concentratie om alles zelf te doen, maar er is geen verantwoording naar anderen. Zingen en tegelijk de verschillende synthpartijen spelen vergt wat discipline, vooral wanneer hij de microfoon in zijn hand blijft houden. Af en toe probeert hij naar voren te komen om wat te dansen en het publiek te betrekken. Maar meestal roepen de synthesizers dan weer om aandacht zodat bepaalde ritmes geen eigen leven gaan leiden.

De zaal doet wel mee, maar bewondert met name het aparte schouwspel. Oeps, daar valt het bewuste sample apparaatje op de grond, vanwege het heen en weer lopen met de microfoon. Met een dosis humor en kundig knopjes draaien raakt hij het overzicht gelukkig niet kwijt. Het zingen in combinatie met de muziek heeft soms wat weg van een hoekige Devo maar mijn gedachte gaat vooral uit naar John Maus en zijn voorliefde voor 80's synthmuziek. Grote verschil tussen de Amerikaan en de Ier zijn de optredens. Waar Maus voor een soort playback kiest met alle muziek uit een machientje, kiest Mangan er voor om zo veel mogelijk zelf te doen en dat is bewonderenswaardig. Dat hij daarom af en toe vals klinkt, heeft meer te maken met het enthousiasme en de georganiseerde chaos dan de kwaliteiten van zijn stem. Bovendien kiest hij voor enkele gloednieuwe, unieke songs: "Ik speel ze voor het eerst en ook meteen voor het laatst." De oudere nummers van het debuut zorgen wel voor wat herkenning bij het publiek, maar het zijn vaak de aanstekelijke hooks, zoals bij 'Percy' of 'The Beginning Could Be the End', die aanslaan. Sadra vraagt zich af waar ‘Black Ice’ blijft.  Paul Mangan bewaart de stevige electro track slim voor het einde. Ondertussen zijn de halve liters op, stappen we van het goedkope Landbräu over op het mindere Heineken en geniet het publiek meer en meer van de show.

De liedjes zitten vol leuke verhaaltjes maar worden door het indrukwekkende toetsenwerk helemaal tot leven gewekt. Het tempo van de set ligt enorm hoog maar melodieën kunnen binnen een song aardig variëren. Voorgeprogrammeerde basslijnen en drumritmes krijgen vol tegengas van de twee synthesizers. Acht bit muziek muteert richting meer klassieke composities en 'gitaarsolo's’'geven enkele songs een extra dosis . Zo doet de sound van Clockwork Orchestra ook denken aan elektronische indierockbands als the Faint, !!! en zelfs Air. Goede voorbeelden zijn het schizofrene 'Accident' en het ruige 'The Generator Girls'. Mangans voorliefde ligt in ieder geval bij bands als Cardiacs, Sparks en the Stranglers. Mangan heeft dan ook wel wat weg van een jonge Hugh Cornwell. Hopelijk zien we hem binnenkort terug met deze geweldige songs terug als leider van een voltallige band.

Vrij snel is het de beurt aan Logosamphia. Sadra Hemati was even verdwenen om zijn typerende leeuwenmasker om te doen. "Don’t know if I can top that," vertelt hij Paul bij terugkomst. Net als hij kan de Rotterdammer ook best een orkestleider genoemd worden. Een dirigent van zijn eigen indrukwekkende instrumentencollectie. Op de grond liggen twee kinderkeyboards, een poppenhoofd, laserpistool, boog, mini megafoon en aardappel. Eén voor een probeert Sadra te kijken wat voor muziek hij kan maken via zijn laptop. Niet negatief bedoelt, maar als een klein kind gaat hij bij zijn muzikaal speelgoed zitten en het resultaat klinkt nog goed ook. Van Oosterse beats trekt hij muzikaal richting het Midden-Oosten. Blazers doen denken alsof we in een Tarantino film zijn belandt. Kijken wat de mini megafoon voor effect heeft. Gans de avond is er niemand in de weer met zijn of haar mobieltje, maar de bijzondere verrichtingen van de Iraans Nederlander moeten even op foto worden vastgelegd.

Alles wat er in het halfuurtje voorbij komt, komt uit het analoge brein van Logosamphia. De muzikant viert dan ook zijn twaalf en een half jaar in het vak. Volgens Paul Mangan is de bijzondere muzikant al veel langer bezig. Na afloop verteld Sadra dat hij vanavond even een korte arty set wou laten zien waarin zijn jarenlange ervaring naar voren komt. Normaal zit er nog meer jungle en dance in de set. Na het bespelen van de boog als soort van snaarinstrument en opvallend veel geluid weten te halen uit een poppenhoofd komen er wat hevigere breakbeats aankloppen. Ondertussen staat hij met één hand achter zijn laptop en danst er vrolijk op los. Helemaal verloren in zijn muziek. Net als de oudste bezoeker van vanavond, na genoeg biertjes, danst hij als een ninja hopend op een regenbui. Sadra is er bij gaan liggen en laat de sirene van de mini megafoon klinken. Het speelgoedpistool schiet vervolgens geen toepasselijke lasers maar verfrissend water.