Dan nu over Belle of Louisville, qua geluid misschien wel één van ‘s lands mooiste muziekkoppels van het moment. Naar eigen zeggen stroomden invloeden van de 30’s tot de 80’s zomaar binnen hun handbereik en vertolkt het duo bijna een eeuw aan muziekgeschiedenis op hun gelijkgetitelde debuut. “En wat je vindt mag je houden.” Dat hebben ze zeker gedaan, gezien de invloeden van Delta blues, oer-rock ‘n roll en country rock overduidelijk door de speakers sijpelen.
De eerste single van het vier nummers tellende ep’tje is een tranentrekkende ballad, vol gitaar-glijders en harmonieuze samenzang. Het is ‘t minst sterke exemplaar van het stel, maar weet door het kraakheldere en zoete stemgeluid van Tess en de verrassende breekbaarheid uit Mitchells toch al bevallige strot, meer dan te boeien. Ondergetekende krijgt jeuk van tearjerkers en alles god fearing gerelateerd. Teksten over eenzaamheid, de wens om iemand te hebben om tegen op te kijken en alles wat ‘slecht’ is voor te laten, doen ons subjectief bibberen. Maar wanneer we ‘Where thy lead me’ als een klein liefdesliedje interpreteren, blijft vooral een zeer fraai nummer over.
Ook al liggen alle nummers fijn in het gehoor, ‘To better days’ en ‘Bad love blues’ zijn de werkelijke pareltjes. Alleen al om tekstuele kunstwerkjes als “I’ll be moving on, start looking for another one. Who will waste my time instead” en de momenten wanneer Rivers zijn intrigerende baritonstem tevoorschijn tovert.
Al met al is het knap dat het tweetal Delta blues & Southern country uit vervlogen tijden zo overtuigend weet over te brengen, met een voelbare urgentie die duidelijk ‘niet van deze tijd’ is. Een mooi begin van het sprookje van Belle of Louisville is het zeker.
Belle of Louisville is vanavond maandag 26 januari live te aanschouwen als het voorprogramma van Luke Winslow-King in Rotown.