De zaal zit stampvol en het is voor de laatste binnenkomers vechten om een goede plek. Helemaal achterin, dat wel. Cristina Branco laat als iedereen gezeteld is niet lang op zich wachten en ontvangt bij opkomst direct een overtuigend applaus. Het eerste dat de zangeres aangeeft is even op te moeten warmen, een praatje volgt later wel.
Cristina Branco grijpt je net niet bij je lurven
Pianist João Paulo doet dat wél
Er stond een lange rij voor de zaalingang van LantarenVenster op 15 januari. Het optreden van fadozangeres Cristina Branco en pianist João Paulo Esteves da Silva was dan ook stijf uitverkocht. Geen wonder: Branco is wellicht de grootste 'fadista' van deze tijd en heeft in Nederland met de jaren een grote schare fans verworven. Niet in de laatste plaats vanwege haar vele samenwerkingen met Nederlandse artiesten als Bløf en het Metropole Orkest. Maar de verwachtingen bleken wat te hoog en de toeschouwer werd een brave, veilige show voorgeschoteld met overwegend Engelstalig werk uit het befaamde Cole Porter Songbook ('I've got you under my skin', 'I get a kick out of you', etc.). Hierdoor ging de aandacht vooral uit naar pianist João Paulo.
Dat Branco nog even moet opwarmen blijkt geen grapje te zijn. De eerste twee nummers zijn qua bereik en lef een beetje slap en voorspelbaar. Branco geeft aan dat de Cole Porter songs haar nauw aan het hart liggen, maar van de intensiteit en bevlogenheid die het genre fado meedraagt is weinig te merken in het Engelstalige repertoire. Bij het inzetten van 'L'invitation au voyage' (naar een gedicht van de Franse poëet Charles Baudelaire) breekt er toch iets meer emotie los in de stem van de vocaliste. Je hoopt dat dat doorzet, maar Branco kan de klanken die het Engels kenmerken toch minder pakkend brengen.
Pianist João Paulo Esteves da Silva is al jaren een vertrouwd begeleider en componist voor Branco. De zangeres benadrukt meerdere malen gezegend te zijn om samen te mogen werken met musici van zijn kaliber. En die erkenning is volkomen terecht. De pianist is louter te omschrijven als fenomenaal. De begeleiding en solo's die uit Da Silva's vingers voortkomen zijn verbluffend en zorgen voor de dynamiek van de avond. Halverwege het optreden krijgt hij extra gelegenheid om zijn genialiteit te laten zien in een uitgebreid solostuk. De composities van zijn hand hebben een grotere impact dan het Cole Porter repertoire en behoren tot de meeste meeslepende momenten van de avond.
Jammer genoeg kabbelt de voorstelling over het algemeen een beetje voort. De jazz nummers zijn (zangtechnisch gezien) een beetje aan de saaie kant en hebben meer weg van achtergrondmuziek. Keer op keer blijken de Franstalige nummers en, vanzelfsprekend, de Portugese fado's veel beter uit de verf te komen dan de Porter-songs. Trillers, uithalen en 'glijers' lijken Branco gemakkelijker af te gaan in de Zuid-Europese talen dan in het harde Engels.
Dat doet verder niets af aan het feit dat Branco een uitstekende zangeres is, maar het is deze avond in LantarenVenster allemaal vrij vlak voor wat je zou verwachten van een gevierd fadista. Het vlakke van haar performance steekt extra schril af van het pianospel van Esteves da Silva die, zoals Branco erkent, alle lof verdient. Hij is absoluut de ster van de avond.