Deanfest is een indrukwekkend vertoon van onderlinge solidariteit

Hardcore-feest raast door Vibes

Leen Steen | Foto's: Martijn Berlage ,

Afgelopen zaterdag liet de Rotterdamse hardcore scene zien waar het toe in staat is. Na twintig tot zelfs dertig jaar kan de scene nog steeds een feest bouwen. En ik gebruik hier expres het verkleinwoord niet. Tweehonderd man op de been brengen? Eitje!

Het Deanfest was een indrukwekkend vertoon van een eigenschap die de hardcorescene kenmerkt en dat is onderlinge solidariteit. Er werd geld ingezameld voor Dean: een jongetje met een zware vorm van autisme. Zodra er een ‘cause’ in het spel is gaat de hardcorescene nog driemaal zo hard lopen en gebeuren er allerlei wonderbaarlijke zaken. Dan regelt men in een oogopslag onder elkaar een line-up om van te smullen, wordt de backline en het vervoer ervan gratis geregeld, weigeren alle bands elke vorm van vergoeding, worden er 1.001 manieren gevonden om kosten te sparen, komen roadies die anders altijd gratis naar binnen lopen vragen waar ze mogen bijdragen, legen bezoekers hun portemonnee in de giftenpot en betalen zelfs de kassavrijwilligers gewoon entree. Het doel moet koste wat kost gehaald worden.

En het is gelukt! Vlak voor de laatste band kon initiatiefneemster Martine Meijer samen met de ouders van Dean aankondigen dat het benodigde bedrag om Dean zijn dolfijntherapie te bekostigen binnengehaald was. Het was de hele dag al feest maar na die aankondiging brak het pas echt goed los en reikten de pile-ons tot aan het plafond van Vibes en scheelde het niet veel of de complete lichtinstallatie was naar beneden gekomen.

Op dat moment daverde het festival al acht uur lang door Vibes. Klokslag twee uur trapt Get Some! het festival af. Ondanks dat de zaal nog niet zo vol was knalde Get Some! er op los en was het enige commentaar “get some more songs” want omdat de band nog niet zolang bestaat is er maar 25 minuten aan materiaal. 

Gewoon Fucking Raggen deed zijn naam eer aan. Een half uur spelen? Dat zijn honderd songs man! GFR deed het op lichtsnelheid en volstond met een set van een kwartier. Het drumstel moest daarna een half uur afkoelen voordat het zijn originele vorm weer aangenomen had. 

Angry Old Wankers deed mij aan Jerry’s Kids denken en dat is een groot compliment, want old school Boston hardcore ligt mij na aan het hart. De nummers van AOW (die afkorting, daar is over nagedacht!) waren short, sharp en sweet. 

From The Heart greep het Deanfest aan om hun cd genaamd ‘Leave it all behind’ te presenteren. En er is geen betere dag dan Valentijnsdag om je vriendin ten huwelijk te vragen en dat was dus precies wat bassist Thymen van der Wijk aan het eind van de set van From The Heart deed. Ook over die bandnaam is nagedacht! 

The Fuzzbrats werd geteisterd door de griep die alle bandleden behalve de drummer onder de leden hadden. Daarnaast brak er ook nog een gitaar (niet de snaar, maar de hele hals) maar ook hier zorgde onderlinge solidariteit voor snelle oplossingen. The Fuzzbrats is in de strikte zin des woords geen hardcore, maar een punkrock band en vormt een welkome afwisseling met hoog feestgehalte.

 

Hoe Run Like Hell bewoog op het overvolle podium was het aanzien meer dan waard. Pas op dat plafond! Alleen dat al maakt de band spannend. De muziek zat ook vol met spanningsopbouw en als dat los ging, ging het ook echt hard los. Damn, wat een gave band. 

All For Nothing is in de Rotterdamse scene de band met de grootste palmares. De groep tourde de hele wereld over met zo’n beetje alle grote namen in het genre. AFN was net een week thuis van de laatste tour. Beter in vorm en strakker dan AFN krijg je ze zelden. Mooi om te zien was hoe zangeres Cindy voor het podium door een ziendende moshpit kon bewegen zonder ook maar door de slamdancers aangeraakt te worden. Respect! 

Pas toen het basloopje van ‘The Rotterdam Posse is not dead’ - de absoluut grootste hit die de Rotterdamse Hardcorescene ooit voortbracht - als sample uit één van de speakers op het podium kwam en de bandleden één voor één vanuit de zaal het podium op stapten, kwam uit dat de beloofde surprise act van het Deanfestival niemand minder was dan THE CRIVITS. Ook een geheim bewaren kan je aan deze scene overlaten. Hoe lang was dat geleden? Twintig jaar? The Crivits zijn weer terug en dat wilde zowel de band als het publiek weten! Hoezo een warm onthaal? De set duurde slechts drie nummers, maar de extase werd in het eerste nummer al bereikt. Dit was geen moshpit meer, maar een wervelwind die de vloer van Vibes minimaal tien centimeter dieper de grond in joeg. 

En dan komt Second Chance ook nog eens afsluiten met hun afscheidsoptreden. Gekker kan je het hardcore publiek niet maken: je geeft ze de drie grootste bands uit de scene op een rij, gecombineerd met je laatste kans om de grootste feestband die hardcore ooit heeft voortgebracht mee te maken. Een laatste kans om mee te brullen, want als je “Second Chance” zegt, zeg je “sing-a-long”! De refreinen komen rechtstreeks van de voetbal tribunes en er is geen Oi-band die ze dat na kan doen. Verder kan je aan alles merken dat SC weet hoe je de feestvreugde tot extreme hoogtes kan opvoeren. Na twee nummers suggereerde de zanger dat het beter voor de levensduur van de p.a. was als de monitoren voor het podium verwijderd werden: “Die hebben we niet echt nodig en op deze manier gaan die absoluut kapot.” De dankbare geluidsman bracht ze dus in veiligheid en bij het daaropvolgende nummer werd er een record pile on bereikt die dus inderdaad het plafond haalde.  

Klokslag elf uur was het plotsklaps voorbij. Er werd niet of nauwelijks om toegiften gevraagd want iedereen, publiek, bands en organisatie warencompleet op: helemaal afgefikt!

Laat ik afsluiten met een waarschuwing: ga niet in een hardcoreband spelen, want je komt er nooit meer vanaf. Tot twintig jaar na je laatste optreden kan (en gaat) het je geheid overkomen dat je het podium weer op gesleurd wordt onder het mom van “just when I thought I was out, they pulled me back in!”