Het hoogtepunt van de EP komt al direct aan het begin. De eerste track ‘Slidin’ away’ geeft heel goed aan waar The Tambles toe in staat zijn wanneer alle muntjes de juiste kant op vallen. Het maken van super catchy verzorgde pop/rock lijkt de mannen aangeboren te zijn en de single is het schoolvoorbeeld van een nummer waarvoor de term “hitpotentie” is uitgevonden. Een instant herkenbare gitaarlick, een lekkere tempowisseling op driekwart van het nummer en dermate snel voorbij dat je meteen weer op ‘repeat’ drukt. In een perfecte wereld zou ‘Slidin’ away’ dagelijks meermalen op de nationale radio te horen zijn.
Op ‘The river still flows’ gaat het tempo wat omlaag, niks mis mee. Ook hier op ongeveer 75% van de speeltijd een tempoversnelling, met deze keer heuse blazers als prettige verrassing. Lekker nummer. Het gas gaat er nog wat extra op bij track drie ‘One more time’. De gitaarlick waar het nummer mee opent is helaas niet geheel origineel (het is namelijk een iets snellere versie van de riff in ‘Parklife’ van Blur), maar dat boeit niet. Ook dit is weer een prima nummer, in de britpop-hoek deze keer.
‘Bound to lose’ gooit het over een andere boeg met zijn low-tempo blues boogie. Zeker geen slecht nummer en het refrein is memorabel, maar het valt juist vanwege die bluesy feel een beetje uit de toon met de andere nummers op de EP. Helaas heeft ook nummer vijf ‘Hurry’ te maken met het ‘waar ken ik dit ook alweer van?’-syndroom. Ditmaal is het de iets versnelde versie van de lick uit ‘Bohemian like you’ van The Dandy Warhols en de main riff uit ‘Brown sugar’ van de Stones waar de hele duidelijke inspiratie vandaan komt. Het spreekt overigens zeer voor de band dat ze er toch een eigen versie van hebben weten te maken, want ondanks de onoriginaliteit is ook dit weer een heel aardig nummer. De plaat sluit af met ‘(Don’t bother) I’m on the run’, een 50’s romper stomper in de stijl van Jerry Lee Lewis en Little Richard. Niet slecht, maar ook zeker niet het beste nummer van de zes.
The Tambles geven zelf aan beïnvloed te zijn door ouwe meuk zoals The Kinks, CCR, Rolling Stones, Neil Young en The Who. De band zou “maximum rhythm and blues” spelen, met een nadruk op het genre beginnend met de B. Het is echter niet allemaal terug te horen op de debuut-EP. Wat we wél horen is jeugdig energieke pompende rock ‘n roll en muziek die vergelijkbaar is met werk van bands als Jet, Supergrass, Blur en - met name - The Dandy Warhols. Artiesten met een eerbiedige blik op het verleden, maar stevig gevestigd in het hier en nu.
De band doet zich simpelweg tekort door teveel te wijzen op allerlei invloeden van lang geleden, hoe goed deze ooit ook waren. Op het debuut heeft de beïnvloeding nog iets teveel geleid tot een spelletje leentjebuur, maar aan talent geen gebrek bij The Tambles. Wanneer de Goudenaren zich in de toekomst wat meer focussen op hun eigen sterke punten in plaats van op die van andere bands, dan ligt er een mooie carrière voor ze in het verschiet.
The Tambles presenteert op 13 maart a.s. de EP aan het publiek in een hopelijk stampvol So What! in Gouda. Meer informatie over het event staat op Facebook.