Bij aanvang van het optreden laat We Were Promised Jetpacks zanger Adam Thompson weten dat het de eerste show is van hun tour, en dat ze er zin in hebben. Dat blijkt de rest van de avond ook, want de band speelt met een energie en een focus die indrukwekkend is. Het Schotse accent van de zanger uit zich gelukkig vooral in de klinkers, dus we hoeven ons in Rotterdam niet diep in te spannen om zijn teksten te verstaan. Waar hij dan eigenlijk over zingt blijft cryptisch, maar het past prima in de eigenzinnige muziek die er omheen zit. Op de nieuwste plaat ‘Unraveling’ heeft het vijftal meer ruimte genomen voor langzaam, maar gestaag ontvouwende melodieën, waar hun debuutalbum duidelijkere songstructuren bevatte.
We Were Promised Jetpacks blaast Rotterdam bij vlagen omver
Dynamische indierock met gedoseerde energie
De Schotse alternatieve gitaarband We Were Promised Jetpacks stond donderdagavond 19 februari voor de vierde keer in Rotown en zijn ondertussen bijna de huisband daar. Je zou dus zegggen dat ze al een tijdje mee draaien, zeker als je wist dat hun platenlabel ze nota bene via Myspace heeft gestrikt, en op het podium werd dit andermaal duidelijk: de uitvoering is wederom uitstekend!
De setlist is een mix van nummers van de drie albums die ze tot nu toe uitgebracht hebben. Tracks van de eerste plaat ‘These Four Walls’ worden steevast met het meeste enthousiasme begroet vanavond. Dat is ook niet vreemd, want juist deze liedjes hebben nog de meest herkenbare riffs en stevige uitbarstingen die in je hoofd blijven zitten. Niet dat de rest van de nummers lauwtjes worden ontvangen. Vrijwel het gehele optreden weten de mannen de aandacht vast te houden. Is het niet met ingetogen interessant samenspel tussen de twee (soms drie) gitaren, dan wel met genadeloze muren van geluid die soms verassend maar toch logischerwijs volgen. Vooral als gitarist Micheal Palmer van zich doet spreken ligt de intensiteit hoog. Achter een keyboard staat Stuart McGachan ook met een gitaar om zijn nek. De toetsen treden nooit echt op de voorgrond, maar ze zijn zeker niet overbodig.
Drummer Darren Lackie zit verschanst achter een gigantische bass drum die bij iedere uitbarsting je longen in doet klappen, en hij heeft daar zichtbaar plezier in. Net als de rest van de band en het publiek. Vooral als de rem eraf is gaat het halfgevulde Rotown helemaal mee in de vlucht die genomen wordt. Als er dan even ingehouden wordt in de opbouw of een middenstuk van een liedje is het soms wat moeilijker om de aandacht erbij te houden. Ook daarom zijn de nummers van het eerste album favoriet, want hierin wordt de vaart het minst onderbroken. De set wordt afgesloten met ‘It’s thunder and it’s lightning’. Uiteraard komt er een toegift, maar die komt een beetje flets over na de knallende single van het eerste album. Juist nu ontbreken ook de muren van geluid die bij een groot stadionconcert niet zouden misstaan.
Het vinden van deze balans blijkt een rode draad te zijn die door het gehele optreden loopt. De ene keer waagt niemand het om een woord te zeggen als er een wat meer ingehouden geluid van het podium komt, de andere keer blijken er allerlei gesprekken gevoerd te worden die over iets anders gaan. De vraag blijft hangen hoe het zou gaan zonder de liedjes van het debuut en wat dat voor de toekomst gaat betekenen, maar over het hele optreden genomen staat We Were Promised Jetpacks dik in de plus.