Het zal je maar overkomen: geboren worden in de hoofdstad van de country muziek als zoon van grootheid Steve Earle en als klap op de vuurpijl worden vernoemd naar je zo mogelijk nóg legendarischere peetvader Townes van Zandt. Met een paspoort dat haast om een carrière in de muziekindustrie schreeuwt is het niet zo gek dat Justin Townes Earle vandaag de dag een zevental studioalbums op zijn naam heeft staan en wereldwijd op prima gevulde zalen kan rekenen, zo ook vanavond in Rotown.
Uitgesproken Justin Townes Earle weet een volgelopen Rotown te boeien
De Nieuwe Binnenweg lijkt voor even gesitueerd in Nashville, Tennessee
Op zaterdagavond 31 januari waanden enkele honderden toegestroomde fans zich voor even in Nashville, Tennessee bij het optreden van de gepokte en gemazelde Americana artiest Justin Townes Earle. De inmiddels 33 jaar oude zoon van Steve Earle wist zijn gewillige publiek ogenschijnlijk moeiteloos te boeien met een afwisselende, degelijke set die her en der nog wel wat te wensen over liet.
Bij een artiest als deze dringt de vraag op in hoeverre hij parasiteert op zijn naam, of beter gezegd: op die van zijn vader en peetvader. Inmiddels heeft Earle echter al een dermate imposant oeuvre op weten te bouwen dat deze vraag niet echt meer gerechtvaardigd is. In 2010 bracht hij het goed ontvangen ‘Harlem River Blues’ met daarop potentiële Americana evergreens als ‘One more night in Brooklyn’ en het titelnummer. Zijn laatste twee wapenfeiten, ‘Single Mothers’ uit 2014 en ‘Absent Fathers’ van dit jaar, zijn daarnaast ook niet bepaald voor de poes.
Earle geeft zijn toehoorders vandaag een plezierig inkijkje in zijn rijke catalogus en weet zich daarbij gesteund door een vaardige bluesgitarist die regelmatig plaatsneemt achter een paddle steel guitar. Zijn compagnon, die het uiterlijk vertoon heeft van de gemiddelde scheikunde docent, weer zich vanavond meermaals te onderscheiden door op subtiele wijze de liederen in te kleuren. Al zijn inspanningen ten spijt is de begeleiding vanavond toch een tikje karig, een lied als ‘Worried ‘bout the weather’ komt toch ietwat kaal over zonder drums – en zo zijn er vanavond meer muziekstukken die schreeuwen om wat meer begeleiding.
Op het gebrek aan begeleiding op een aantal nummers na laat Earle vanavond over het algemeen een hele goede indruk na. Hij toont zich bijzonder goed bij stem en weet zijn songs tactvol te kiezen en daarmee de aandacht vast te houden, zo vallen het uptempo gespeelde ‘Burning pictures’ en het emotionele ‘Christchurch woman’ in positieve zin op. Tussen de nummers door blijkt de zanger niet op zijn mondje te zijn gevallen. Zo beargumenteert hij op komische wijze waarom ‘sad songs’ altijd beter zijn dan ‘happy songs’ (“als je het even niet ziet zitten zijn sad songs er om je eraan te herinneren dat er mensen zijn die zo mogelijk nog mindere tijden doormaken”) en uit hij zijn ongenoegen over zijn in zijn ogen beperkte speeltijd (“blijkbaar heeft de dj het hier voor het zeggen”).
Rond elven komt er een einde aan een set die gevoelsmatig voorbij lijkt te vliegen zonder dat er tot dan toe echt hoogtepunten aan te wijzen zijn. Het tekent de degelijkheid van de Amerikaan die, even voor de DJ het stokje overneemt, terug mag komen om een dankbaar publiek te trakteren op een terechte toegift (‘Harlem river blues’) waarmee het optreden op de valreep toch nog een aanwijsbaar hoogtepunt krijgt.