De volgende dag genoten we van een langzame ochtend, wandelden we door het park rondom La Philharmonie en Le Zenith en maakten tijdens de lunch tourplannen voor de zomer. En daarna richting l'Abracadabar waar wij die avond optreden. Bij binnenkomst werd een frans stereotype bevestigd. De barman gaf met moeite een hand en keek eigenlijk alsof hij wilde zeggen: “Stoor me niet, ik ben aan het werk”. Gelukkig werd dit later goed gemaakt toen hij ons een gratis avondmaaltijd aanbood. En ook de geluidsman, die in de technische specs van de locatie de ‘Angstaanjagende Meneer Jakhals’ genoemd werd, bleek een vriendelijke vent. We zouden als eerste spelen die avond en dus hadden we als laatste de soundcheck, of ‘la balance’ zoals de fransen dat noemen.

L'Abracadabar is een muziekcafé met een eetgedeelte en een zaaltje met podium. Toen we begonnen met spelen zaten de meeste mensen nog in het eetgedeelte, maar gelukkig werd er gehoor gegeven aan de uitnodiging om naar het podium toe te komen. Natuurlijk was het voor ons ook een testcase: kunnen wij als Nederlandse band met Engelstalige muziek een Frans publiek vermaken en voor ons winnen? Het was eigenlijk al duidelijk na het eerste nummer. Ja! Ze vonden het te gek. Het was duidelijk dat de liedjes, de muzikaliteit en onze nationaliteit in combinatie met af en toe een woordje Frans tussen de liedjes door erg in de smaak vielen. Na de show kregen we hiervan ook de bevestiging via Kirsten, want zij had een mooie lijst emailadressen verzameld. En, terwijl inmiddels de volgende band al aan het spelen was, bleven mensen vragen wanneer we weer in Parijs zouden zijn. De missie was geslaagd! 

Terug in het appartement vierden we onze succesvolle gig en we praatten meteen al weer over hoe we de volgende trip naar Parijs invulling zouden gaan geven. De volgende dag konden we daar, en over alle andere plannen, nog 'ns rustig over door praten tijdens de rit terug naar Nederland.

Paris, au revoir!