Next up is het eveneens uit Rotterdam afkomstige Abby Lies dat niet alleen een groot gedeelte van het podium vult, maar ook van de zaal. Naar schatting de helft van de aanwezigen geeft op verzoek aan dat ze speciaal voor het door de (nauwelijks van elkaar te onderscheiden) zusjes Jule en Marlijn Cats geleide pop/rock ensemble naar de Popcentrale is gekomen, waarmee de publieksprijs al na act twee een formaliteit is geworden. Niet alleen het publiek is groots aanwezig, ook de muziek van de band is dat, voornamelijk door de ruim aanwezige rockinvloeden, voortkomend uit de gitaar van Krien de Jong en de drums van de zwangere (har har) Sander Opschoor. Het ‘dichtsmeer’ toetsenwerk van Marlijn is de finishing touch. De aanwezigheid van de band in voorronde 1 (‘Loud’) of 4 (‘Rock’) had wellicht meer voor de hand gelegen, maar zo gaan die dingen soms.

Ondanks het beperkte bereik van zangeres Jule en het feitelijk totaal gebrek aan memorabele refreinen maakt het vijftal wel degelijk indruk op het publiek, ook op de mensen die niet speciaal voor hen zijn gekomen. Muzikaal is ‘t het beste te omschrijven als een soort ‘Diet Within Temptation Light’, en of het potentie heeft is nog even afwachten. Feit is wel dat Abby Lies bepaald geen slechte band is.  

Atlas and the Fox is een tweetal jongens in bíjna matching groene overhempjes, beiden omhangen met een akoestische gitaar waarvan er eentje met een tiewrap is gerepareerd, de ander met een leren touwtje. In het dagelijkse leven gaan Atlas en zijn Vos door het leven onder de namen Tato Wesseling en Felix Bruyn, en de beste manier om de jongemannen in één woord te omschrijven is “adorkable”. Ze zijn van het soort waarvan iedere ouder wil dat zijn/haar dochter of zoon er eentje aan de haak slaat: beschaafd, vriendelijk, nét bescheiden genoeg en bovenmatig getalenteerd.

Op muzikaal gebied is er ook genoeg om van gecharmeerd te raken. Het eerste dat opvalt zijn de karakteristieke stemmen: Tato met zijn rauwe, bluesy randje en Felix die klinkt alsof hij in iedere andere band gedegradeerd zou zijn tot vocalenloze achtergrondmuzikant. De stem van laatstgenoemde is het best te bestempelen als “apart”, maar valt desalnietemin prima in de smaak. Het besluit om die jongen te laten zingen is niks minder dan een meesterzet. De twee stemmen zijn samen eveneens een lust voor het oor. Voeg hier de bedrieglijke simpel lijkende doch instant memorabele liedjes van het duo aan toe en je hebt een winnende combinatie.

Presentator Beckers vergelijkt ze na afloop van het optreden met de rossige krullenboltweeling Tangerine, maar biedt daar – terecht – direct zijn excuses voor aan, aangezien hij die band – wederom terecht – haat, terwijl hij Atlas and the Fox duidelijk wél de moeite waard vindt. 

En nu even iets heel anders… Mary Syll is het alter ego van Sylwia Mary Witt en als je niet beter zou weten (en blind zou zijn) dan zou je best wel eens kunnen denken met twee verschillende personen te maken te hebben. Sylwia versus Mary is namelijk een soort hedendaagse oost-europese versie van Dr. Jekyll & Mr. Hyde, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de bescheidenere variant van de twee eigenlijk de voorkeur geniet van uw verslaggever. Want Mary Syll is fout om het fout zijn, en daarmee stiekem eigenlijk wel weer goed. Maar het is ook gewoon simpelweg fout. Zo wordt het optreden voorgegaan door het ruim draperen van goudkleurige doeken over Mary zelf en het keyboard van toets-en-dans-tovenaar T.B. Florusse, het positioneren van telefoons die het laatst door Edgar en Jos op de afdeling Debiteuren/Crediteuren zijn gebruikt en het binnenslepen van een drietal vuilniszakken volgepropt met opgeblazen ballonnen. Het feest kan duidelijk beginnen.

Wat Mary Syll muzikaal presteert is niet bepaald om over naar huis te schrijven, ondanks de aanwezigheid van Florusse, die al pirouetten draaiend ronduit geniaal is vanachter zijn Nord Electro 3. Het feit dat er bij drie van de vier nummers iets fout lijkt te gaan met de laptop die de beats verzorgt zal vast niet geholpen hebben, maar het grootste euvel vanavond is de stem van Mary. Die op zijn best te betitelen is als ‘barely tolerable’, maar af en toe zó ver over het randje is dat er enkele trommelvliezen scheuren. De grap is echter dat dit ‘all part of the plan’ is. Sylwia is namelijk afkomstig van de fameuze Zadkine Popacademie en daar hou je het nu eenmaal niet vol als je geen talent hebt. De aarzeling in de zaal die bij aanvang nog merkbaar aanwezig is bij het publiek, maakt gelang het optreden vordert steeds meer plaats voor enthousiasme en aandacht voor het gebodene. En achteraf vraagt één van de juryleden zich terecht af of Nederland al klaar is met wat Sylwia Mary Witt vanavond laat zien of dat Nederland er simpelweg gewoon nog niet klaar voor is…

Petje af voor de lef van Mary Syll en zesdubbele kudoos voor Thomas Florusse die na een onverwachte afwezigheid gelukkig zijn glorieuze rentree op het podium maakt, daar waar hij duidelijk thuishoort.

Onze waardering gaat bij dezen ook nog uit aan showmaster Bosse die “nog nét een erectie wist te onderdrukken”. Onze dank is groot.  

Tenslotte is er nog tijd en gelegenheid om de fraaie klanken van Emmy Eve en haar band te mogen aanhoren. Emmy is na Antonie Emiel van Rock At Nine de tweede vanavond die een vlinderdasje draagt. Het maakt net als haar zeer karakteristieke kapsel (de grootste kuif op een vrouw sinds Grace Jones in de ‘80s) namelijk intrinsiek onderdeel uit van haar imago, dat verder verwijst naar haar stoer- en standvastigheid. Duidelijk iets waar aandacht aan is besteed door de 24-jarige zangeres. Waar ook aandacht aan is besteed, dat zijn de liedjes die vanavond ten gehore worden gebracht. Vijf stuks in totaal, waarvan er eentje volgens Emmy aan het label ‘singer-songwriter’ voldoet (want: licht depressief), die zonder uitzondering sterk zijn. Fraaie melodielijnen, herkenbare, meezingbare refreinen en – met name – de ronduit prachtige stem van de zangeres zelf, qua sound ergens tussen Sarah Blasko en Melisse Etheridge in.

De begeleiding door de vier andere muzikanten op het podium lijkt nog niet helemaal op hetzelfde niveau te zitten als dat van de frontvrouw, iets dat vooral in het eerste nummer opvalt. Achteraf blijkt dat de band oorspronkelijk ook niet bedoeld was om een ‘echte’ band te zijn, maar dat dit iets is dat met de tijd ontstaan is. De discrepantie tussen muzikanten en zangeres lijkt dan ook een euvel te zijn dat niet al te lang parten zal spelen. Net als de voorgaande vier acts zet Emmy Eve een prima, doch veilige kleuren-tussen-de-lijntjes set neer waarbij na afloop de enige kritiek is dat ze bij lange na haar potentieel niet heeft getoond en best iets meer van haar lef en stoerheid mag uiten. “The best is yet to come” valt te lezen op haar Facebook-pagina. Na vanavond hoeft daar niet aan te worden getwijfeld: Emmy Eve is een vat vol potentie.