De avond wordt geopend door tweedejaarsband Homesick, waarvan de leden al wel bewust voor elkaar kozen. Ze leggen de lat vrij hoog voor de eerstejaars die daarna mogen. Met twee zorgvuldig opgebouwde nummers is de aandacht van het kritische publiek, medestudenten, docenten, vrienden en verdwaalde recensenten, gevestigd.
De eerstejaarsbands spelen ieder vier nummers. Ze zijn nu drie maanden op weg naar hun eerste EP. “Dit is eigenlijk de nulmeting”, vertelt songwriting-docent Desmond Haneveer. “Bij de tweede showcase in mei hoor je wat de ontwikkeling is.”
Black Ink mag het eerst laten horen hoe de vlag erbij hangt na drie maanden. Een zeskoppige band met tweestemmige vrouwelijke leadzang. Loïs Lane on the rocks. De band heeft al een lekkere sound gevonden, maar de dames komen niet overal boven het massieve bandgeluid uit. De band staat ogenschijnlijk ontspannen op het podium. Het keyboard van de toetsenist had beter een kwartslag gedraaid hebben gestaan. Hij zoekt veel het contact met zijn bandgenoten en moet daarvoor bijna achterstevoren gaan zitten. Voor de mooie afsluiter Letting You Go kruipt hij achter de ‘echte piano’ die met vereende krachten het podium op is gehesen.
Iemand uit het publiek wint een reis naar eigen keuze en op eigen kosten door goed te raden waarvoor de bandnaam Stadoc staat. Geen idee wat dat is, maar wel duidelijk is dat de samenstelling van de band even wonderlijk is als zijn naam. De stemmen van de R&B-zanger en die van de popzangeres matchen eigenlijk best goed. Amanda zou alleen hier en daar wat minder gas moeten geven om deze vocalen ook qua volume wat meer in evenwicht te brengen. Net als bij de vorige bands, en ook die nog volgen, klinkt het technisch prima in orde. Tenminste, voor deze ervaren, maar niet muziektechnisch onderlegde, luisteraar. De aanwezige vakdocenten zullen vast de nodige kritische notities gemaakt hebben. Ik schreef bij deze band op dat het muzikaal wat veel richtingen op gaat. En dat Let’s Take It All Back (Stevie Wonder wordt duidelijk ook nog door de Codarts-studenten geluisterd) wellicht beter klinkt als de zanger deze alleen voor zijn rekening neemt.
Band nummer vier heeft kort voor het opgaan van het podium een naam bedacht. ´Momentum´ is het geworden, in ieder geval voor dit moment. Een strak rockbandje dat in die paar maanden al aardig een eigen geluid heeft gevonden. Er ontstaat een zekere magie op het podium. Zeker ook dankzij de sterke stemmen van de frontman én –vrouw. Het derde nummer eindigt met een gave, maar vreemd geplaatste gitaarsolo. De afsluitende pianoballad met korte explosie is intrigerend, maar moet misschien nog een beetje verder uitgewerkt worden. De kleine Vlaamse voorman is een opvallend talent.
Ook het laatste bandje had tot nu toe nog geen naam om op de EP te zetten. Ze gaan uiteindelijk als Breaking Borders het podium op. Ondanks dat ontbreken van een naam klinkt deze groep al wel echt als een band. ´Catchy powerpop´, heb ik genoteerd. Mooie composities, gezongen door twee mooie damesstemmen. Breaking Borders heeft geen enkele reden om zo ogenschijnlijk onwennig op het podium te staan.