Interview met Harry Merry

“Judo zonder limonade is niet compleet.”

Stan Houppermans | Foto's: Brian van Rensen ,

Al dagen kijk ik uit naar mijn afspraak met een man die ik vanaf dag één van zijn eigen real live soap, bij het adembenemend langzame Man Bijt Hond, met een constante glimlach volg. De dagelijks voorgeschotelde minuten tonen het beeld van een ogenschijnlijke solist die op bijna kinderlijke, soms dogmatische wijze, zijn passie voor muziek etaleert. Openhartig en gastvrij toont hij de kijker een blik in zijn habitat in de vorm van een eenvoudige kamer in het ouderlijk huis waar hij liefdevol zorg draagt voor zijn moeder. Het heeft met momenten iets weg van Jiskefet...

Het fascineert me hoe mijn gespreksopponent, voordat hij steevast met een “Jaaah” en ontbloot gebit antwoordt, zijn woorden stilzwijgend weegt alsof er zich in zijn hoofd een keuzepalet voordoet. In de reguliere omgang tussen mensen, waarin ondoordacht geluid eerder regelmaat is dan uitzondering, zijn het dit soort pauzes die het verschil maken tussen oeverloos en overwogen. Of dat bij mijn afspraak ook het geval is kan ik slecht inschatten, want het heeft met momenten iets weg van iemand die stoned is. Gecombineerd met zijn charismatische bescheidenheid en nonconformistisch voorkomen is het niet zelden hilarisch, maar mogelijk ook aanleiding tot misplaatste vooroordelen.

Voor 3voor12 Zuid-Holland duik ik vandaag in de bijzondere wereld van Harry den Hartog, alias Harry Merry. 

Aanleiding voor deze ontmoeting is zijn onlangs gelanceerde opera ‘Orama A-Delic Palooza O-Matic’. De zoektocht naar de betekenis hierachter leidde tot niets. Harry legt uit: “Het is een tekst met niet-bestaande woorden die ik zag op een foto op de koelkast van Eliza Bertha, de ex van Matt Fishbeck, die samen met Ariel Pink door het leven ging als Holy Shit!, en te vinden was op Myspace.” De toon is gezet. Harry drinkt zoete witte wijn, kamt zijn haar, en ik neem wat formaliteiten met ‘m door.

Geboren op 17 november 1973 aan de Mathennesedijk 144-c naast een Arial-tankstation. Nu staat daar een ander pand met nummer 144. Dus niet 144-c en het tankstation is er ook niet meer. Naar eigen zeggen doorliep Harry, die twee oudere broers heeft waarvan de één jurist is en de ander schilder (kunstschilder wel te verstaan) de kleuterschool zonder oneffenheden. In zijn vrije tijd stak hij zo nu en dan de straat over, maar staarde hij vooral door een raam in de richting van de Euromast met muziek van Tom Manders, alias Dorus, op de achtergrond. Harry is een dromer. Op zesjarige leeftijd verhuist het gezin Den Hartog naar de Rozenlaan in Rotterdam Noord waar zijn vader een winkel in naaimachines opent. Harry meldt zich op het gymnasium om na diverse gedoubleerde jaren te stranden in HAVO 5. Toen ook dat jaar moest worden herhaald, verruilde hij Rotterdam voor Edinburgh. Een half jaar later kwam de mededeling dat hij een carrière in muziek wilde najagen. Voor die tijd was “iets met 8mm film bij Walt Disney” het doel. Aanleiding voor deze verandering waren de Beatles.  

Terug naar de opera waarin ik geen enkele relatie met een opera zie. Harry legt uit: “Omdat ik moe werd van de vraag wanneer er weer een nieuw album zou komen bedacht ik, geïnspireerd door Rome waar ik bij vrienden verbleef, dat het schrijven van een opera prima als reden zou kunnen dienen om met rust te worden gelaten. Want iedereen begrijpt dat het schrijven van een opera veel tijd kost.” Toen diende zich wel het volgende probleem aan: een verhaal. Want opera’s hebben nu eenmaal een verhaal. Dat van ‘Orama A-Delic Palooza O-Matic’ gaat over twee latina’s waarmee Harry in zijn dromen was gaan picknicken in een bos. Toen hij zijn droom op Myspace vertelde werd hij, tot zijn grote verbazing, uitgemaakt voor pervers.

De twee latina’s arriveren na een lange reis vanuit San Salvador in Engeland, nemen de Stena Line naar Rotterdam en vervolgen hun weg per trein om uiteindelijk in Zwitserland te belanden nadat hun kleding tijdens een douche wordt gejat door een dief, uit een hotel waarvan de eigenaar de dames vervolgens voorziet van mannelijke lokale klederdracht. Tot zover het verhaal, flinterdun volgens Harry. En om het een échte opera te laten zijn heeft hij producent Blow Pipe Records gevraagd om de nummers in elkaar over te laten lopen, want zes losse nummers maken geen opera. Zeker niet als het allemaal slechts 45 minuten duurt. Om het nog completer te maken komt er mogelijk een ouverture. Of misschien wel een tweede deel waarin de kleren van de latina’s worden teruggevonden en zij hun reis naar El Salvador halverwege afbreken om één en ander op te gaan halen. In Harry’s wereld kan het allemaal.  

Vroeger zat Harry op judo. Hij haalde het niveau van witte band en dronk na iedere les een glaasje limonade in het kantoortje, want judo zonder limonade is niet compleet. Tot zover judo.

Commercieel gezien heeft zijn televisie-faam hem naar eigen zeggen nauwelijks wat opgeleverd, want Harry moet nog steeds zelf mailtjes sturen om ergens te mogen spelen. Dat geeft hem wel alle tijd om voor zijn moeder te zorgen, en mocht zijn moeder komen te overlijden dan vertrekt Harry op een never ending wereldtour. Net als Bob Dylan. Wat dat betreft lijkt hij zijn prioriteiten die er écht toe doen bewonderenswaardig goed op orde te hebben. Het overtuigt me er steeds meer van dat de wereld van Harry gaat over mensen en muziek ‘slechts’ dient als verbindende factor of ijsbreker ter introductie van zichzelf. Hij geniet van alle belangstelling en lijkt om door te dringen tot de wereld waar hij graag in leeft het imago van een Hans van Hemert-product te hebben aangemeten. Misschien is dat wel het gevolg van zijn rol als jongste binnen het gezin Den Hartog en de hunkering naar, maar ook de angst voor, nieuwe kennismakingen. Maar het zou ook zo maar totaal anders kunnen zijn.

Als ik Harry vraag om een laatste quote denk hij even na en zegt: “Je krijgt de soepelheid er met een spinnenweb niet af.” I rest my case.