Terwijl de aangename, onderhuidse dub van lieden als Lapalux en Mount Kimbie langzaamaan wegsterft uit de speakers maakt een dan nog karig gevulde zaal zich op voor The Ramona Flowers, het collectief dat vanavond de opdracht heeft gekregen om het publiek warm te spelen. De ambitieuze Britten doen dit najaar in de slipstream van Lamb een fors aantal zalen aan om niet alleen zichzelf maar ook hun eerste langspeler ‘Dismantle & Rebuild’, waarop Lamb’s Lou Rhodes een niet te verwaarlozen rol speelt, op de internationale kaart te zetten. De heren brengen vanavond een ongevaarlijke, radiovriendelijke cocktail van powerpop, postrock en dubstep die bij momenten beklijft maar over het algemeen zo clichématig dat het onwaarschijnlijk lijkt dat de heren al te veel zieltjes hebben gewonnen. Op het optreden an sich valt vrij weinig af te dingen, de mannen spelen ieder kundig hun partijen en met name de van links naar rechts bewegende leadzanger Steve Bird tracht met het grote gebaar het publiek te imponeren en slaagt daar behoorlijk in. Met een klein beetje geluk en wat aandacht van Hilversum Drie zou het geen wonder zijn wanneer The Ramona Flowers beslag weten te leggen op een plaats op de poster van de aanstaande editie van Pinkpop, een omgeving waar het vijftal beter op zijn plaats lijkt te zijn dan in de Rotterdamse Schouwburg. 

Na een ombouwperiode die gezien de minimale podiumbezetting vrij veel tijd in beslag neemt beklimt zangeres Lou Rhodes geflankeerd door producer Andy Barlow en de zich op krukken manoeuvrerende bassist Jon Thorne het podium van de inmiddels tjokvolle schouwburg. Het contrast tussen de dame en heren op het podium kon haast niet groter, Rhodes presenteert zichzelf vanavond in een prachtige, engelachtige witte jurk terwijl de beide heren amper zijn te onderscheiden van de gemiddelde Britse voetbalhooligan. Muzikaal zit het echter wel snor met de chemie, zo blijkt al snel wanneer het drietal albumopener ‘In binary’ ten gehore brengt. Tijdens het zich langzaam openende lied blijkt dat Rhodes waarachtig goed bij stem is, Thorne amper last lijkt te ondervinden van een gebroken voet en het geluid kraakhelder is. 

In wat volgt speelt Lamb een setlist die grotendeels put uit ‘Backspace Unwind’ dat dit kalenderjaar op de markt verscheen. Zo vertolkt Rhodes met verve de hoofdrol in het prachtige ‘As satellites go by’ en valt ‘Doves & ravens’ in positieve zin op in vergelijking met de studioversie. Zolang Lamb put uit het recentere werk blijkt een theatersetting prima te werken, het geluid is optimaal en vanuit de stoelen is de lichtshow bij vlagen een waar genot om naar te kijken. Zodra het trio echter wat ouder en met name harder materiaal van stof haalt wordt de situatie al snel ongemakkelijker. Nummers als ‘Little things’ en ‘B-line’ worden zo hard gebracht dat het bij tijd en wijlen voelt alsof je wordt overreden door een bulldozer. Daarnaast pijnigen de indringend felle lichten de ogen dermate dat hele rijen op de balkons noodgedwongen hun gezicht af moeten wenden van de bühne. De uitzinnig dansende menigte op de begane grond staat intussen in schil contrast met het publiek in de stoelen dat zichtbaar uitkijkt naar het moment wanneer de oren en ogen weer relatieve rust krijgen. Gelukkig hebben de momenten waarop de locatie volstrekt misplaatst lijkt vanavond niet de overhand en zijn er voldoende hoogtepunten te noteren, waaronder het schitterend gebrachte ‘Gabriel’ waarop Rhodes andermaal toont in blakende vorm te verkeren. Na zo ongeveer een dozijn nummers verlaten de drie Britten vrij abrupt het podium onder een ovationeel applaus, en dat komt ze toe. 

Verrassend is het dan ook niet wanneer het drietal al snel een rentree maakt op de planken, zeker niet gezien het feit dat de meegereisde roadie besluit een tot dan toe onaangeraakte gitaar te stemmen in de tussenpauze. Natuurlijk is een toegift heden ten dage meer regel dan uitzondering maar Lamb elimineert vanavond iedere illusie van spontaniteit, en dat is zonde. Na een tweetal oudjes, ‘What sound’ en ‘Górecki’, te hebben gespeeld lijkt de koek dan toch echt op, ware het niet dat het trio wederom besluit terug te komen voor een tweede vooraf geplande toegift. Het is tekenend dat vele bezoekers deze tweede bisronde laten schieten en voortijdig de koude, Rotterdamse nacht in duiken. Op die manier blijven velen een wat vreemde nasmaak overhouden aan een optreden dat voor de toegiften behoorlijk indrukwekkend was.